Τα γράμματα της Μαριλούς (09)

 

(Ένατο Γράμμα) 

17.02.2022 (Πέμπτη)

 

Αγαπημένε Φίλε,

Δεν ξέρω τι να πρωτομοιραστώ μαζί σου σήμερα... Από τη μία θέλω να μοιραστώ μαζί σου ιστορίες ζωής (συνέβησαν τόσα στην χθεσινή μου πραγματικότητα, εκτός μαθήματος, και μετά το μάθημά μας!) και από την άλλη θέλω να βγω λίγο από την πραγματικότητά μου γράφοντας σου κάτι που ήθελα να σου γράψω μία από τις προηγούμενες φορές αλλά δεν πρόλαβα... Χμ... Νομίζω, για σήμερα, θα κερδίσει η «μη πραγματικότητα» (εξάλλου, κι αυτή είναι μέρος της πραγματικότητας)... και θα σου προτείνω μία ταινία που θέλω εδώ και μέρες να μοιραστώ μαζί σου... κι, ίσως, κάποια άλλη στιγμή, να σου γράψω και σε σχέση με όλα τα άλλα...

Μία από τις πρώτες ταινίες που προτείνω πάντα στους μαθητές μου κι έχω την αίσθηση πως μπορεί να την έχεις δει, είναι το «The Truman Show». Μιλάει περί πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, περί Αλήθειας και μη αλήθειας... οπότε φαντάζομαι πως μπορεί να μην είναι τυχαίο το πώς ξεκίνησε το σημερινό μου «γράμμα». Κάποια στιγμή, σου είχα γράψει κάτι μικρό για την Αξία... Ε, τώρα θα σου γράψω κάτι μικρό και για την Αλήθεια... Μιλάω συχνά για την Αλήθεια στους Ανθρώπους μου... Για να καταφέρεις να δημιουργήσεις κάτι Αληθινό στην σκηνή βοηθάει να έχεις έρθει σε επαφή με το ποια είναι η Αλήθεια σου και εκτός σκηνής... Ίσως σου γράψω, κάποια στιγμή, λίγα παραπάνω πράγματα σε σχέση με την Αξία και με την Αλήθεια... Με την Αλήθεια της Αξίας και με την Αξία της Αλήθειας...

Και συνεχίζω... Όταν πρωτοείδα το Truman Show ξετρελάθηκα! Με όλα! Με την ιδέα, με τις ερμηνείες, με τη μουσική... Όταν ήμουν μικρή είχα, περίπου, αυτήν την ιδέα για τηλεοπτική σειρά και με εντυπωσίασε πως το σκέφτηκε και κάποιος άλλος και το έκανε ταινία!

Επίσης, για κάποιο λόγο, την έχω συνδυάσει με την ταινία «Ο Θρύλος του 1900» παρόλο που είναι δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες. Έχουν, όμως, κοινά σημεία... όπως, για παράδειγμα, την μοναχικότητα του κεντρικού ήρωά μας. Και στην μία και στην άλλη ταινία με συγκινεί ο βασικός ήρωας. Επίσης, και στις δύο ταινίες μού έκανε εντύπωση η επιλογή του βασικού πρωταγωνιστή. Επιτέλους, κάποιοι σκηνοθέτες τόλμησαν να δουν λίγο πιο πέρα!!! Για παράδειγμα, ο ηθοποιός στο Truman Show που είναι τρελά ταλαντούχος, μπορεί να κάνει τα πάντα με το σώμα του και τη φωνή του, χειρίζεται τα μέσα ενός ηθοποιού εκπληκτικά, συνήθιζε να παίζει μόνο σε συγκεκριμένου είδους ταινίες. Κανείς δεν πίστευε πως μπορεί να κάνει και κάτι άλλο. Υποκλίθηκα στον σκηνοθέτη που σκέφτηκε τον συγκεκριμένο ηθοποιό στον συγκεκριμένο ρόλο και που τόλμησε να τον εμπιστευτεί. Και όταν βγήκε η ταινία κανείς δεν το πίστευε πως αυτός ο Άνθρωπος έπαιξε τόσο καλά αυτόν τον χαρακτήρα. Και στον «Θρύλο του 1900» ο ηθοποιός αυτός πιο πριν συνήθιζε να παίζει μόνο άλλου τύπου χαρακτήρες! Και, ανάμεσα σε άλλα, τι μας μαθαίνει αυτό; Πως δεν είμαστε «ένα» πράγμα. Κανείς μας δεν είναι «μόνο» κάτι. Καμία «ταμπέλα» δεν μπορεί να χωρέσει όλα τα στοιχεία μας. Είναι άδικο να μας τοποθετούν μόνο σε μία κατηγορία... και γράφω «να μας τοποθετούν» γιατί, ίσως, να έχει να κάνει περισσότερο με τους άλλους παρά με εμάς... αυτή η ανάγκη και του να τοποθετούμε κάποιον κάπου και του να τοποθετηθούμε εμείς κάπου. Είναι άδικο να το κάνεις εσύ σε εσένα. Να σε τοποθετείς μόνο κάπου... Και, όπως κατάλαβες, φίλε μου, δεν μιλάω πια μόνο για την τέχνη. Μιλάω για τη ζωή.

Δεν είσαι μόνο μία πλευρά σου. Δεν έχεις καν μόνο δύο ή τρεις πλευρές. Οι πλευρές σου είναι πολλές παραπάνω! Είμαστε πολύπλευροι και πολύπλοκοι και είναι άδικο να στερείς εσύ από εσένα (και, κατά συνέπεια, και από τον κόσμο) όλες σου τις πλευρές.

Δεν είσαι μόνο απαισιόδοξος, δεν είσαι μόνο αισιόδοξος, δεν είσαι μόνο χαρούμενος, δεν είσαι μόνο στενοχωρημένος, δεν είσαι μόνο αγχωμένος, δεν είσαι μόνο κουρασμένος, δεν είσαι μόνο ενθουσιασμένος, δεν είσαι μόνο τακτικός, δεν είσαι μόνο μη τακτικός, δεν είσαι μόνο κοινωνικός, δεν είσαι μόνο αντικοινωνικός, δεν είσαι μόνο εσωστρεφής, δεν είσαι μόνο εξωστρεφής, δεν είσαι μόνο της συντροφιάς, δεν είσαι μόνο της μοναξιάς, δεν είσαι μόνο αυτό που σπούδασες, δεν είσαι μόνο αυτό που ήθελες να σπουδάσεις και δεν σπούδασες, δεν είσαι μόνο η δουλειά που κάνεις, δεν είσαι μόνο η δουλειά που δεν κάνεις, δεν είσαι μονό αυτά που έγιναν ή αυτά που δεν έγιναν στην προσωπική σου ζωή, δεν είσαι μόνο αυτός που είσαι στις διάφορες σχέσεις σου, τις όποιες σχέσεις σου, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, δεν είσαι μόνο όσα ονειρεύτηκες, δεν είσαι μόνο όσα έγιναν ή δεν έγιναν πραγματικά, δεν είσαι «μόνο»... Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το γράψω... Είσαι πολλά παραπάνω από αυτά, Φίλε μου. Είσαι ΟΛΑ ΜΑΖΙ. Και όταν το νιώσεις... γιατί δεν είναι μόνο να το καταλάβεις... αλλά είναι περισσότερο να το αισθανθείς... όταν το νιώσεις... θα ελευθερωθείς από όλα όσα σου «φόρεσαν» οι άλλοι και από όλα όσα «φόρεσες» εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου... και θα μπορέσεις να σε δεις έτσι ακριβώς όπως είσαι...

Και Μάντεψε! Μάντεψε τι θα γίνει μετά... Θα δεις την ομορφιά σου. Θα γνωρίσεις τις δυνατότητές σου. Θα γνωρίσεις ποιος είσαι και θα οραματιστείς το ποιος μπορείς να γίνεις. Θα αρχίσεις να ζεις την Αλήθεια σου. Ολοκληρωμένα και ουσιαστικά. Την δική σου Αλήθεια όχι των άλλων, όχι των γύρω σου, όχι τη δική μου... τη δική σου Αλήθεια, Φίλε μου... Και θα την δεις χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να αγχώνεσαι βιώνοντας την με όλες τις της πλευρές, με όλες σου τις πλευρές...

 

Δεν είσαι «μόνο», φίλε μου. Αυτό θέλω να κρατήσεις από το σήμερά μας...

 

Και μετά από όλα αυτά... θέλω να μοιραστώ μαζί σου κάτι για να γελάσεις... Κάτι που έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα στο Προσωποβιβλίο... και μου έστελναν μηνύματα οι Φίλοι μου που το διάβασαν γιατί τους άρεσε και γέλασαν πολύ! Μου έγραφαν να συνεχίσω να τους γράφω τέτοια ποιηματάκια! Αν βρεθεί χρόνος και τρόπος θα συνεχίσω να γράφω κι από αυτά... Θα δούμε!!!
Για την ώρα, εύχομαι να γελάσεις κι εσύ πολύ! Βλέπεις το μήνυμά μου... δεν θέλει να είναι μόνο σοβαρό ή μόνο αστείο...

Το μήνυμά μου δεν θέλει να είναι «μόνο»...

(Και με την έννοια της μοναξιάς, θέλει να διαβαστεί... Και με την έννοια της «ταμπέλας», θέλει απλά να είναι αυτό που είναι...)

 

Με Αγάπη. Μαριλού.

---

Τι να σας λέω, Φίλοι μου! Κάνω ηλεκτρολογία!

Μη με ρωτάτε πώς και τι! Μεγάλη ιστορία!

Κοιτάζω τον πίνακα και δεν καταλαβαίνω!

Κι αναρωτιέμαι ποια είμαι, τι κάνω και πού μένω!

Γελάω μόνη μου, πίσω από το θρανίο,

κι δάσκαλος μάς δείχνει πού είναι το πηνίο,

μέσα στην μάσκα πνίγω την αυτοσάτιρά μου,

γελάω με τον εαυτό μου, αυτή είναι η χαρά μου,

"Εδώ το κύκλωμα ανοιχτό κι εδώ είναι κλειστό!",

μα εγώ αναρωτιέμαι πώς δεν θα απελπιστώ!

"Εδώ είναι ο διακόπτης κι άμα τον πατήσω..."

Το βρήκα! Λέω στον δάσκαλο! Θα πάω τον χρόνο πίσω!

Μα εκείνος με κοιτάζει σαν να είπα κάτι λάθος...

Κατάλαβα... ο διακόπτης δεν πάει σε χρόνου βάθος...

ρεύμα εδώ, ρεύμα εκεί και ρεύμα παραπέρα,

ρεύμα που βρίσκεται στη γη, ρεύμα και στον αέρα,

από όλα όσα ειπώθηκαν κατάλαβα το "ρεύμα"

κουνάω το κεφάλι μου και κάνω ένα νεύμα...

Δεν κατάλαβα τίποτα μα αλήθεια προσπαθώ!

Μα πουθενά δεν βρίσκομαι, στο ρεύμα θα χαθώ!

Κάθομαι, μπροστά μπροστά, και κάτι σημειώνω,

"Πάμε, μπορείς, αλήθεια!!!" κάπως με εμψυχώνω!

Πετάγονται ατάκες, γελάει όλη τάξη!

Το χιούμορ θα μας σώσει, θα είμαστε εντάξει!

Γελάει κι ο εκπαιδευτής... "Βλέπω πουλάτε πνεύμα!!!"

Πότε θα γίνει διάλειμμα να φάμε μικρογεύμα...

Μα να μιλάμε τόση ώρα για κάθεμία ασφάλεια;

Αυτό το μάθημα με κάνει να νιώθω ανασφάλεια!!!

Πάω να ψάξω καλώδια, να δω το κύκλωμά μου,

και να διορθώσω με υπομονή το βραχυκύκλωμά μου...

Δεν κάηκε η ασφάλεια... κάηκε το μυαλό μας!

Αχ, τι καλά! Τελειώσαμε! Να βρούμε τον εαυτό μας!!!