Τα γράμματα της Μαριλούς (11) (12)

 

(Ενδέκατο Γράμμα)

20.02.2022 (Κυριακή)

Αγαπητέ και Αγαπημένε Φίλε,

είναι Κυριακή πρωί, επικρατεί μια υπέροχη ησυχία, και σκοπεύω να βγω σε λίγο να περπατήσω μια μεγάλη βόλτα... Τι ωραίες μέρες που είχε προχθες, χθες και σήμερα! Γέλασα την Παρασκευή γιατί πραγματικά μας ένιωθα όλους να είμαστε με ατμόσφαιρα Άνοιξης (κι ας είναι ακόμα Φεβρουάριος)... Άλλος έλεγε πως θέλει να πάει βόλτα, άλλος πως θέλει να πάει για καφέ, άλλος πως θέλει να πάει για κρασί... Εμένα μου είχε βγει η κούραση όλης της εβδομάδας... ίσως όλοι μας να κουβαλούσαμε και την κούραση όλης της εβδομάδας... Πάντως, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα...

Σήμερα θα σου μιλήσω για την τέχνη της ρουτίνας! Συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «ρουτίνα» με αρνητική απόχρωση. Και η αλήθεια είναι πως αυτό είναι λίγο άδικο για την ρουτίνα. Γιατί και η ρουτίνα δεν είναι «μόνο» κάτι. Υπάρχουν ρουτίνες, υπάρχουν καθημερινές συνήθειες, που μπορούν να μας βοηθήσουν στην εξέλιξή μας, που μας πηγαίνουν μπροστά και όχι πίσω. Ακριβώς επειδή φτιάχνουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς μας βοηθάνε να έχουμε μια γερή βάση και να χτίσουμε-να δημιουργήσουμε πάνω σε αυτές. Μία ρουτίνα που σου αρέσει μπορεί να σε βοηθήσει να εξελιχθείς. Μου αρέσουν οι σταθερές συνήθειές μου... Στον καλλιτεχνικό χώρο (και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό) υπάρχει αστάθεια, ανισορροπία, ανασφάλεια.. το να έχω μια σταθερότητα για να κρατηθώ από αυτήν δεν είναι μόνο πολύτιμο, για εμένα, είναι απαραίτητο. Κάποια στιγμή στην ζωή μου σκεφτόμουν πόση ανάγκη έχω από μια όμορφη ρουτίνα όταν ήρθε μπροστά μου το βιβλίο «Η Τέχνη της Ρουτίνας». Σε αυτό το βιβλίο έχει πολλές ρουτίνες διάφορων διάσημων ανθρώπων σε σχέση με τις δημιουργικές διαδικασίες τους. Άνθρωποι του κινηματογράφου, της μουσικής, της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, της λογοτεχνίας, της ζωγραφικής, της τεχνολογίας, της επιστήμης... πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι από πολλούς διαφορετικούς χώρους... Άλλος μπορεί να ξύπναγε νωρίς, άλλος να κοιμόταν αργά, άλλος μπορεί να χρειαζόταν ησυχία, άλλος να ήθελε να περιτριγυρίζεται από κόσμο... Κάποια μπορεί να σου φανούν ακραία... Κάποια μπορεί να σου φανούν βαρετά... Αυτό το βιβλίο δεν είναι, απαραίτητο, να το διαβάσεις με τη σειρά... ούτε καν να το διαβάσεις όλο... Μπορείς να βρεις και να δεις μόνο τις ρουτίνες ζωής από τους ανθρώπους που εσένα σε ενδιαφέρουν. Να θέλεις να μάθεις κάτι για τον Μπετόβεν ή τον Σοπέν... για τον Φρόυντ ή τον Γιούνγκ... για τον Ασίμωφ ή τον Κίνγκ... για τον Μπέργκμαν ή τον Φελίνι... Πολλές διαφορετικές ζωές... Λίγες σελίδες για τον καθέναν... Μπορείς να διαβάσεις κάτι μόνο για εκείνους τους ανθρώπους που θέλεις εσύ να διαβάσεις... Τα διάβασα όλα όλων... πριν χρόνια... Κάποια μου άρεσαν, κάποια όχι... Αλλά, όπως σου έχω ήδη πει, δεν έχει σημασία τι άρεσε ή τι δεν άρεσε σε εμένα... Σημασία έχει... ότι μπορεί εσύ να βρεις, κάπως, κάπου, κάτι που να σε αφορά...

Η τέχνη της ρουτίνας και η ρουτίνα της τέχνης (μπορεί να σου την εξηγήσω άλλη φορά αυτήν!) μπορούν να σε βοηθήσουν να καταπολεμήσεις την αναβλητικότητα. Και η αναβλητικότητα είναι μια άτιμη παγίδα... σε πιάνει στα ύπουλα δίχτυα της. Λες «αύριο» κι αυτό το «αύριο» δεν έρχεται ποτέ... Τι θα γινόταν, λοιπόν, Φίλε μου, αν το «αύριο» σου το κάνεις «σήμερα»; Τι θα συνέβαινε; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν άρχιζες να πηγαίνεις προς αυτά που πραγματικά θέλεις να πας; Δεν πιστεύεις πως θα ήταν πιο ταιριαστή η πραγματικότητά σου στα όσα αισθάνεσαι; Αυτά είχα να σου πω για σήμερα... Και... καλή μας εβδομάδα! Με Απέραντη Αγάπη... Μαριλού.

---

(Δωδέκατο Γράμμα)

21.02.2022 (Δευτέρα)

 

Πριν τρεις μέρες έμαθα ένα δυσάρεστο νέο. Πριν δύο μέρες έμαθα ένα ευχάριστο νέο. Χθες η ημέρα μου ήταν χωρίς ευχάριστα ή δυσάρεστα νέα... και σήμερα... θα δείξει... Νομίζω αυτή είναι η ζωή. Τα ευχάριστα ακολουθούν τα δυσάρεστα που τα ακολουθούν τα ευχάριστα για να τα ακολουθήσουν τα δυσάρεστα... υπάρχουν μέρες πιο έντονες και μέρες πιο ήρεμες... μέρες πιο ουδέτερες... μέρες πιο σταθερές και μέρες πιο ανήσυχες... Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε... Να τα ζούμε όλα... Χώρις άρνηση... με αποδοχή... και πάντα με Αγάπη.

 

Αυτή ήταν η μικρή μου σημερινή εισαγωγή περί ζωής...

 

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου ένα όμορφο κείμενο που εύχομαι να σε κάνει να γελάσεις... Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου πριν ημέρες αλλά δεν είχα προλάβει να το βρω και να το εκτυπώσω... Τι να πρωτοπρολάβει κανείς! Αυτό το κείμενο το είχα και σε μία παράστασή μου, οι Άνθρωποί μου είχαν ξετρελαθεί μαζί του και το ίδιο και το κοινό... Λέγεται «Συνειδητοποίηση»... Είμαι περίεργη πώς θα σου φανεί... Νομίζω με λίγες λέξεις λέει πολλά... για τη ζωή και για τη στάση μας απέναντι σε αυτήν... Και σε κάνει να γελάς... Θα σου μιλήσω σε άλλο γράμμα μου σε σχέση με το ποιος είναι ο συγγραφέας... και για την παράστασή μας στην οποία επέλεξα να μπει και αυτό το κείμενο...

 

Για τέλος, θα σου γράψω κάτι ακόμα... Θυμάσαι το ποιηματάκι που έγραψα σε σχέση με την ηλεκτρολογία και τα πηνία; Ε, κοίτα τι μου απάντησε γραπτά ένας φίλος που ασχολείται με αυτά! Γέλασα τόσο πολύ!!! Βλέπεις που το γέλιο φέρνει γέλιο, η χαρά φέρνει χαρά, η δημιουργία φέρνει δημιουργία; Δεν πρόλαβα να του ζητήσω την άδεια για να το αντιγράψω και να σου το φέρω... αλλά νομίζω πως δεν θα έχει θέμα, ίσα ίσα, πιστεύω θα χαρεί και δεν άντεχα να μην το μοιραστώ μαζί σου... αισθάνθηκα πως αφορά και εσένα αφού βιώνουμε μαζί τα μαθήματά μας! Ευχαριστώ τον Βασίλη Ράπτη (μόλις πήρα και την άδεια! Γιέι!) για το χαμόγελο και το γέλιο που μου χάρισε γράφοντας αυτό:

 

Μήνες και χρόνια σπούδασα την τεχνολογία

μα ακόμα δεν κατάλαβα την ηλεκτρολογία

του πίνακα όταν βλέπω τη συνδεσμολογία

μου έρχεται να σκίσω όλα μου τα πτυχία

 

Μα τώρα έχω άλλη δουλειά, πρέπει να σας αφήσω

τα υδραυλικά μας χάλασαν, δουλειά πρέπει να αρχίσω

- δεν ξέρω τι να πιάσω πρώτο και τι ν’ αφήσω -

και όλα από την αρχή να τα εγκαταστήσω!

 

Σε αφήνω τώρα... κι αν όλα κυλήσουν στη ζωή καλά... θα σου γράψω και αύριο! Σε φιλώ! Μαριλού.

---

 Συνειδητοποίηση

 

Σηκώνομαι το πρωί.

Βγαίνω από το σπίτι μου.

Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Δεν τη βλέπω

και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου,

ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο

και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ

ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Ωστόσο,

δεν το θυμάμαι

και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ

την τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Τη θυμάμαι και,

παρόλα αυτά,

δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου,

θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου

την τρύπα στο πεζοδρόμιο

και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.

Την βλέπω και,

παρόλο που την βλέπω,

πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου,

θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο,

πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.

Την βλέπω,

προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,

αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα

βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

φτάνω με την άκρη των ποδιών μου

ως την άλλη μεριά,

αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,

βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

φτάνω στην άλλη άκρη!

Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα

που χοροπηδάω από τη χαρά μου…

Και, έτσι όπως χοροπηδάω,

ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μερα,

βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω

και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,

σήμερα μόλις,

συνειδητοποιώ

ότι είναι πιο βολικό

να περπατάω…

στο απέναντι πεζοδρόμιο.