Τα γράμματα της Μαριλούς (19)

 

(Δέκατο Ένατο Γράμμα)

02.03.2022 (Τετάρτη)

Φοβάσαι;

Κι αν φοβάσαι, τι φοβάσαι;

Πώς φοβάσαι;

Πότε φοβάσαι;

Ποιον φοβάσαι;

Ποιος είναι ο φόβος σου;

Ποιοι είναι οι φόβοι σου;

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Ποιος είναι ο μικρότερός σου φόβος;

Τι σημαίνει «φόβος»;

Τι σημαίνει «φοβάμαι»;

Τι σου προκαλεί ο όποιος φόβος;

Σε έχει ακινητοποιήσει ποτέ κάποιος από τους φόβους σου;

Σε έχει αδρανοποιήσει ποτέ κάποιος από τους φόβους σου;

Έχεις κοιτάξει ποτέ κάποιον φόβο σου κατάματα;

Σε έχει «παγώσει» κάποιος φόβος; Σε έχει «κάψει» κάποιος φόβος;

Σε έχει νικήσει κάποιος φόβος; Έχεις νικήσει κάποιον φόβο;

Είναι θέμα νίκης και ήττας; Μπορούν να νικηθούν οι φόβοι από τους Ανθρώπους, μπορούν να χάσουν οι Άνθρωποι από τους φόβους; Το να ζεις με τους φόβους είναι σύγκρουση ή συνύπαρξη; Είναι απαραίτητο να είναι σύγκρουση; Ή μπορεί να γίνει συνύπαρξη;

Έχεις περάσει μέσα από τους δρόμους των φόβων;

Έχεις περάσει μέσα από τους φόβους των δρόμων;

Πώς αισθάνθηκες εκείνη την στιγμή;

Πώς αισθάνθηκες την επόμενη στιγμή; Και την επόμενη; Και την επόμενη;

«Βγήκες» πιο «δυνατός» ή πιο «αδύναμος»; Μήπως έγινες πιο ευαίσθητος; Ή πιο ευάλωτος;

Αγαπημένε μου Φίλε...

Φοβάμαι.

Φοβάμαι έτσι. Φοβάμαι αλλιώς.

Φοβάμαι τότε. Φοβάμαι τώρα.

Φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι το άλλο.

Πολλοί οι φόβοι μου, μικροί ή μεγάλοι, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι.

Φοβάμαι...

Αυτά που έφυγαν κι αυτά που θα έρθουν.

Αυτά που είναι εκεί κι αυτά που είναι εδώ.

Φοβάμαι.

(Μα θα προσπαθήσω να πάω πάνω και πέρα από τον όποιο φόβο).

Με, χωρίς φόβο, Απεριόριστη και Ανθρώπινη, Αγάπη...

Μαριλού.

---

(Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου ένα ποιήμα που έγραψα όταν ήμουν μικρή και πήγαινα σχολείο...)

 

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ

 

–Ω, εσύ δακρυσμένο παιδί,

τι σε βασανίζει, για τι κλαις;

πες μου μόνο να μάθω κι εγώ.

 

–Κλαίω για τη ζωή και το θάνατο.

Κλαίω για την ειρήνη και τον πόλεμο.

Κλαίω για την καλοσύνη και την κακία.

 

–Μα γιατί, ..γιατί;

 

–Γιατί γεννήθηκα αναρωτιέμαι,

τι έκανα για ν’ αξίζω μια τέτοια άθλια ζωή;

Την ζωή μου δημιουργώ σιγά σιγά

κι όμως στο τέλος θα’ρθεί ο μοιραίος θάνατος.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να πεθάνω;

 

Για την ειρήνη παλεύω,

όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι τον πόλεμο προτιμούν.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να ζήσω μέσα στον πόλεμο;

 

Την καλοσύνη θαυμάζω,

μα την κακία βρίσκω παντού.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να βρω την κακία;

 

–Όχι, δακρυσμένο παιδί, μην κλαις.

Ίσως οι άνθρωποι ν’ αλλάξουν.

 

–Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να περιμένω

πότε θ’ αλλάξουν οι άνθρωποι;

 

–Όχι, γεννήθηκες για να αλλάξεις εσύ τον κόσμο,

όπως και τόσα άλλα παιδιά…

Ίσως αν μαζευτείτε όλα τα δακρυσμένα παιδιά,

ο κόσμος να αλλάξει.

 

–Λες ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι;

 

–Ω! Ναι, ίσως, δακρυσμένο παιδί,

οι άνθρωποι τότε ν’ αλλάξουν…