Τα γράμματα της Μαριλούς (18)

 

(Δέκατο Όγδοο Γράμμα)

28.02.2022 (Δευτέρα) προς 01.03.2022 (Τρίτη)

 

Περπατώντας, λοιπόν, στους διαδρόμους αυτούς που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας, τις πρώτες μας μέρες εδώ, άρχισα να χαζεύω αυτές τις φωτογραφίες στους τοίχους και είδα, με έκπληξη, πως υπήρχε και μία εικόνα από την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» (Dead Poets Society)... Φαντάζομαι πως θα την έχεις δει αυτήν την ταινία... αν δεν την έχεις δει... να την δεις... Είναι μια ταινία που άφησε εποχή... Μου είχε κάνει τόση εντύπωση όταν την είχα δει... Ήμουν μικρή και με είχε συγκινήσει τόσο απέραντα πολύ... Είχε έναν Δάσκαλο που θα ήθελα να έχω συναντήσει και στην πραγματική ζωή... και είχε, ανάμεσα σε άλλα ωραία, κι έναν χαρακτήρα που ήθελε να γίνει ηθοποιός... Επειδή ήθελα να γίνω ηθοποιός, από πάντα, είχα κατασυγκινηθεί και με αυτόν τον χαρακτήρα... Είναι από εκείνες τις ταινίες με θέματα: Δάσκαλος (με το Δ κεφαλαίο), μαθητές, μάθηση, διαδικασία διδασκαλίας, εκπαίδευση, εξέλιξη, γνώση, ζωή... Με νοήματα... Με ουσία... Πολλά χρόνια πριν από αυτήν την ταινία είχε βγει ακόμα μία ταινία σε σχέση με σχολείο, τάξη, διδασκαλία το «Στον κύριό μας με Αγάπη» (To Sir, with Love) και αρκετά χρόνια αργότερα βγήκε ακόμα μία ταινία περί διδασκαλίας που, επίσης, αξίζει το «Freedom Writers»... αυτό άργησα λίγο να το δω... αλλά όταν το είδα θυμάμαι πως, ανάμεσα σε διάφορα άλλα συναισθήματα, με είχε πιάσει κι ένα όμορφο συναίσθημα σε σχέση με το γράψιμο... Τι ωραίο που είναι το γράψιμο! Να γράφεις και να εκφράζεσαι μέσα από αυτό! Υπάρχουν, φυσικά, και πολλές άλλες ταινίες... όπως το «Dangerous Minds»... και άλλες... και άλλες... Δεν ξέρω πώς μου ήρθαν όλες αυτές οι ταινίες στο μυαλό... Μπορεί να είναι επειδή, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, βρέθηκα ξανά σε ένα θρανίο... να κοιτάζω, πού και πού, έναν πίνακα, να βλέπω γύρω μου καθισμένους άλλους Ανθρώπους σε θρανία και να ακούω κάποιον που κάτι, κάπως, κάπου, προσπαθεί να μας εξηγήσει... Να σημειώνω στο τετράδιό μου, ό,τι να’ναι, όπως να’ναι, όπως πάντα... Με έπιασε μια όρεξη να πάω να μάθω όλα αυτά που θα ήθελα να μάθω... Αχ, μία ζωή την έχουμε και πόσα να πρωτοπρολάβουμε να χωρέσουμε μέσα σε αυτήν! Πάντα πίστευα πως η μάθηση δεν σταματάει ποτέ... Όσο μεγαλώνω μου αρέσει να μαθαίνω... Μέσα από αυτό που βιώνουμε τώρα έχω ήδη μάθει πολλά...

 

Μιας και το θέμα μας είναι Δάσκαλοι-Μαθητές... θυμήθηκα ένα κείμενο που μπορεί να το έχεις πετύχει κάπου, κάπως, κάποτε... Τριγυρνούσε, μου φαίνεται, στο διαδίκτυο, κάποια εποχή, συχνά...

 

Εύχομαι να σε κάνει να χαμογελάσεις... Γυρίζεις την σελίδα και απλά διαβάζεις...

 

Στέλνω δύναμη και Αγάπη. Σε εσένα. Για όλα.

Με Αγάπη...

Μαριλού.

---

Κάποτε ένας καθηγητής εμφανίστηκε στην τάξη του κρατώντας ένα μεγάλο άδειο γυάλινο βάζο. Μαζί του έσερνε ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο.

 

Χωρίς να μιλήσει, άρχισε να βγάζει πέτρες από το χαρτοκιβώτιο και να γεμίζει με αυτές το βάζο. Οι μαθητές του τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει έβγαλε από το χαρτοκιβώτιο ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;». Οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει έβγαλε από το χαρτοκιβώτιο ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει αργά-αργά μέσα στο γυάλινο βάζο. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές δίστασαν για λίγο αλλά απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο.»

 

Ο δάσκαλος χαμογέλασε και πάλι, και χωρίς να μιλήσει πήρε από το χαρτοκιβώτιο ένα μπουκάλι μπύρας και άρχισε να το αδειάζει μέσα στο βάζο. Το υγρό γέμισε όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» . Οι μαθητές απάντησαν με μια φωνή: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

 

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σας: η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά, που ακόμα κι αν λείψουν όλα τα υπόλοιπα, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

 

Τα βοτσαλάκια είναι άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, το εξοχικό μας και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Αν όμως γεμίσουμε πρώτα με αυτά το βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, δηλαδή για τα σημαντικά της ζωής.

 

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, με τα οποία γεμίζουμε τα κενά της ζωής μας. Όμως αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για βότσαλα ούτε για πέτρες.

 

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Φροντίστε πρώτα για τις «πέτρες» της ζωής σας ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας!

 

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας από αυτούς όμως, πετάχτηκε και ρώτησε: «Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;». Ο καθηγητής χαμογελώντας του απάντησε: «Κοίταξε να δεις. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι. Να θυμάσαι ότι...
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΠΥΡΙΤΣΑ!»...