Τα γράμματα της Μαριλούς (16)

 

(Δέκατο Έκτο Γράμμα)

25.02.2022 (Παρασκευή)

 

Κλείσαμε τρεις εβδομάδες; Καλά μετράω; Ή χάθηκα μέσα στον χρόνο πάλι; Τα καταφέραμε! Συνεχίζουμε δυναμικά!!! Τι να μοιραστώ μαζί σου σήμερα; Χμ... Σήμερα θα σου κάνω μερικές απλές ερωτήσεις...

 

Δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... αλλά, αν θέλεις, μπορείς να τις απαντήσεις σε εσένα...

 

Τι σημαίνει θλίψη για εσένα;

Τι σημαίνει οργή για εσένα;

Τι είναι η στενοχώρια;

Τι είναι ο θυμός;

Αισθάνεσαι στενοχώρια; Αυτή τη στιγμή;

Αισθάνεσαι θυμό; Αυτή τη στιγμή;

Ή αυτές τις μέρες... αισθάνεσαι στενοχώρια ή θυμό ή στενοχώρια και θυμό;

Κάθε πότε στενοχωριέσαι;

Κάθε πότε θυμώνεις;

Εκφράζεις τη στενοχώρια σου;

Εκφράζεις το θυμό σου;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της θλίψης;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της οργής;

Πώς ήσουν στο παρελθόν σε σχέση με την θλίψη και την οργή;

Πώς είσαι στο παρόν σε σχέση με την οργή και τη θλίψη;

 

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου... μία ιστορία... ένα παραμύθι...

 

Η θλίψη και η οργή...

 

Γυρίζεις το χαρτί... και, απλά, διαβάζεις...

 

Με Αγάπη...

 

Μαριλού.

---

Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή, ίσως, όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…

 

Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.

 

Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

 

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.

 

Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

 

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…

 

Αλλά η οργή είναι τυφλή — ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ’ το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…

 

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…

 

Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και —χωρίς καμία βιασύνη— ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

 

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

 

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

 

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.