Τα γράμματα της Μαριλούς (15)

 (Δέκατο Πέμπτο Γράμμα)

24.02.2022 (Πέμπτη)

Αντί για «23» σου έγραψα «22». Αντί για «2» σου έγραψα «3». Στην χθεσινή ημερομηνία μόνο το έτος πέτυχα... Αφού δεν έγραψα και «3033», μάλλον, φαντάζομαι, πρέπει να είμαι ευχαριστημένη! Γέλασα! Χωρίς να το καταλάβω, μας έφτασα κατευθείαν στην ημερομηνία που τελειώνει το πρόγραμμά μας! Από το Φεβρουάριο μας πήγα στον Μάρτιο και, μάλιστα, ακριβώς, στις 23 Μαρτίου! Χαχαχα! Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά χθες ήταν η τελευταία μας ημέρα!!! Ήταν που η ημερομηνία είχε τόσα πολλά δύο... που μπέρδεψα τι έπρεπε να αλλαχτεί! Εδώ την άλλη φορά σου έγραψα πως από το «2019» στο «2022» ήταν δύο χρόνια αντί για τρία... Τι να σου πω, Φίλε μου... Πάντα έχανα τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια... αλλά η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια τα έχω χάσει όλα ακόμα παραπάνω... Δεν ξέρω να σου πω τι ώρα, τι μέρα, τι μήνας, τι χρόνος και τι εποχή είναι! Ο χρόνος, πάντα, με απασχολούσε. Το πώς μετράει, το πώς κυλάει, το πώς περνάει... Στην πρώτη δική μου παράσταση, ένα από τα βασικά της θέματα ήταν ο χρόνος. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι... σχεδόν σε όλες τις παραστάσεις μου ο χρόνος ήταν από τους πρωταγωνιστές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τα ρολόγια... Οι δείκτες... Οι αριθμοί... Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά... Είχα ενδιαφέρον για τον χρόνο... Ενδιαφέρον για το χώρο... και ενδιαφέρον για τον χωροχρόνο... Μιας και, λοιπόν, σήμερα το θέμα μας είναι ο χρόνος... σου γράφω δύο κείμενα που είναι του ίδιου συγγραφέα με το κείμενο «Συνειδητοποίηση» που σου έδωσα μία προηγούμενη φορά... Τα είχαμε στην ίδια παράσταση (που ήταν από τις τελευταίες μου παραστάσεις)! Διαφορετική ατμόσφαιρα το καθένα... Το ένα είναι η «Συντομία» και το άλλο η «Επανάσταση»... Δύο πράγματα μόνο θα σου πω... Εύχομαι να γνωρίζεις πως μπορείς να ζεις χωρίς το άγχος του χρόνου και πως μπορείς να μην αφήσεις σε εκκρεμότητα όλα εκείνα που θέλεις να κάνεις, να γίνεις, να είσαι... Καλή ανάγνωση... Μαριλού.

«Συντομία»

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να είμαι πολύ γέρος

για να κάνω όλα όσα άφησα σ’ εκκρεμότητα.

---

«Επανάσταση»

 

Και, ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι.

 

«Είσαι εκεί;» άκουσα. «Είναι ώρα!»

«Τώρα, έρχομαι!» απάντησα μηχανικά.

«Είναι ήδη αργά. Άνοιξε την πόρτα.»

 

Ήμουν απαυδισμένος.

 

Σκέφτηκα να πάρω το σφυρί και να το κάνω… Με λίγη τύχη θα μπορούσα, με ένα μόνο χτύπημα, να τελειώνω με το ασταμάτητο μαρτύριο.

 

Θα ήταν θαυμάσιο. Όχι άλλοι έλεγχοι… Όχι άλλη βιασύνη… Όχι άλλη φυλακή!

 

Αργά ή γρήγορα, όλοι θα μάθαιναν τι έκανα… Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα έβρισκε το θάρρος να με μιμηθεί…

 

Και μετά, ίσως άλλος…

Κι άλλος…

Και πολλοί άλλοι θα έπαιρναν κουράγιο.

 

Μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα επέτρεπε να τελειώνουμε μια για πάντα με την καταπίεση.

Να απαλλαγούμε οριστικά απ’ αυτά.

Να απαλλαγούμε απ’ αυτά σε όλες τους τις μορφές…

 

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου ήταν ανέφικτο.

Η σκλαβιά μας μοιάζει να είναι, την ίδια στιγμή, και η μόνη μας επιλογή…

Εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε τις φυλακές μας, και τώρα, χωρίς αυτές, η κοινωνία δεν θα υπήρχε.

 

Είμαι αναγκασμένος να το παραδεχτώ…

 

Δεν θα ξέραμε να ζήσουμε χωρίς ρολόγια!