Τα γράμματα της Μαριλούς (10)

 

(Δέκατο Γράμμα)

18.02.2022 (Παρασκευή)

 

Φίλε μου, τι να σου γράψω στο σήμερά μας; Τι να σου γράψω την τελευταία ημέρα της εβδομάδας που περάσαμε μαζί; Χμ... Χμ... Και πάλι... Χμ...

Χθες είδα πως είχα δύο-τρία «λαθάκια» στις φωτοτυπίες μου, αφού τις είχα εκτυπώσει. Ένα «τις» που ήταν «της», ένα «της» που ήταν «τις»... ένα άρθρο που μου ξέφυγε... κάτι ήθελα να αλλάξω εδώ, κάτι ήθελα να αλλάξω εκεί... Σκέφτηκα να διορθώσω τα όποια «λάθη» μου με μαρκαδοράκι. Και μετά, απλά, είπα στον εαυτό μου να αφήσει την τελειομανία του στην άκρη (Αχ, αυτή η παγίδα της τελειομανίας! Θέλω να αφιερώσω ένα γράμμα για να σου μιλήσω και για αυτήν!). Είμαι σίγουρη, πάντως, πως σε όσα σου γράφω θα υπάρχουν συντακτικά, ορθογραφικά κι άλλου τύπου «λάθη»... Και... ξέρεις τι μου είπα; Δεν πειράζει. Θα ζήσω με τα λάθη μου...

Θυμήθηκα κάποτε που δίδασκα θέατρο σε ένα σχολείο σε παιδιά γυμνασίου-λυκείου. Τους έδωσα μία ερώτηση, κάτι σε σχέση με τη γιορτή που θα φτιάχναμε μαζί. Τους ζήτησα να μου απαντήσουν γραπτά, ελεύθερα, αυθόρμητα, χωρίς σκέψη (συνηθίζω να βάζω τους Ανθρώπους μου να γράφουν...). Ξαφνικά, σχεδόν όλα τα μάτια απέναντί μου αγχώθηκαν. Άλλος μου έλεγε «συγνώμη» για τα γράμματά του που δεν θα διαβάζονται, άλλος για τα ορθογραφικά του που θα είναι πάρα πολλά, άλλος για το τι «πρέπει» να γράψει, άλλος για το ένα, άλλος για το άλλο. Όλοι φοβόντουσαν μην πουν ή μην κάνουν κάτι λάθος. Τότε πήρα μία ανάσα και κοίταξα τι συνέβαινε γύρω μου... Ήταν τόσο πιεσμένα τα παιδιά, με το βάρος και το άγχος των μαθημάτων, των βαθμών, των δασκάλων, των γονιών... Προσπάθησα να τους εξηγήσω πως δεν υπάρχει «λάθος» απάντηση στην ερώτησή μου. Πως αυτό το κάνουμε μόνο για εμάς. Πώς το νόημα ήταν να μοιραστούν αυτό που σκέφτονται και αυτό που νιώθουν. Πως μπορούν να γράψουν ελεύθερα ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Και πως, στις δικές μας συναντήσεις, δεν θα βαθμολογηθούν. Αυτό ήταν! Είχε γίνει η αρχή, ένας καινούργιος δρόμος ανοίγονταν μπροστά μας... Μαζί καταφέραμε να φτιάξουμε μια αξέχαστη, γιορτή, μέσα σε λίγο χρόνο, σε ιδιαίτερες συνθήκες, που όχι μόνο μας ικανοποίησε το αποτέλεσμα αλλά, κυρίως, μας άλλαξε τη ζωή η διαδρομή...

Αυτό που θέλω να πω είναι πως θα ήθελα να είναι όλα «σωστά» στα γράμματά μου αλλά αν κάνω ένα «λάθος», ίσως, τελικά, να μην χάθηκε κι ο κόσμος. Προτιμάω να μοιραστώ μαζί σου κάτι κι ας έχει ένα λάθος από το να μην προλάβω να το μοιραστώ μαζί σου επειδή διορθώνω τα όποια λάθη μου...

Εξάλλου, τα λάθη είναι πολύτιμα... μαθαίνουμε μέσα από αυτά...

Σήμερα σου δίνω ένα κείμενο που είχε έρθει τυχαία στο δρόμο μου και που το είχα μοιράσει σε μια Ομάδα μου δύο χρόνια πριν... Είδα την ημερομηνία... Φεβρουάριος του 2019... Πωπω!!! Πότε (και πώς!) πέρασε ο καιρός από το 2019 στο 2022! Να που ήρθε η στιγμή να το διαβάσεις κι εσύ... Να που ταξίδεψε μέσα στο χρόνο για να φτάσει και σε εσένα... Αφήνω και την παρένθεση που είχα γράψει τότε στους Ανθρώπους μου... Δεν θέλω να σβήσω ή να αλλάξω τίποτα... Κάθε μου λέξη, χωρίς καμία εξαίρεση, ισχύει και για εσένα και για εμένα και για εμάς... Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο... και τα λέμε τη Δευτέρα... Μέχρι τότε... Να είσαι πάντα καλά, Φίλε μου...

Με Αγάπη

Μαριλού

---

Έχεις γεννηθεί για κάτι περισσότερο απ’ το να πηγαίνεις στη δουλειά, να πληρώνεις λογαριασμούς και να πεθάνεις.

Ίσως τώρα, παρά ποτέ άλλοτε, να χρειάζεται να το πιστέψουμε ότι, ναι, έχουμε γεννηθεί για κάτι περισσότερο από το απλώς να πηγαινοερχόμαστε σε μια δουλειά, μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς.

 

Τώρα κινδυνεύουμε περισσότερο από ποτέ να εγκαταλείψουμε την ελπίδα, την προσπάθεια, την αντίδραση. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, μας πνίγει η αγωνία, μας παραλύει ο φόβος και μας τρομάζει το αβέβαιο αύριο. Γιατί όταν την ψυχή μας την πλακώνει η μαυρίλα είναι δύσκολο να δούμε το φως. Να δούμε ότι είμαστε εδώ για κάτι μεγαλύτερο. Ότι αξίζουμε μια ζωή με περισσότερη προοπτική.

 

Μην αφήσουμε την ψυχική, νοητική και πνευματική παραλυσία της εποχής, σαν πέπλο, να μας σκεπάσει τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια. Πρέπει να πιστεύουμε στο μεγαλείο της ύπαρξής μας, στην μοναδικότητά μας, στις δυνάμεις μας. Και θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε εκείνες τις δυνάμεις που σίγουρα υπάρχουν μέσα μας για να αλλάξει η ψυχολογία μας. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα όταν θέλει και αποφασίσει να εργαστεί με πίστη, με θέληση και δύναμη.

 

Ο καθένας μας διαθέτει αυτές τις αρετές μέσα του. Απλώς πρέπει να τις ξεθάψουμε και να οπλιστούμε με ενθουσιασμό, με πείσμα και επιμονή. Ξανά και ξανά έχει αποδειχτεί ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν που πραγματικά θέλει. Βρες το δικό σου κουμπί και πίστεψε σε σένα.

 

Γιατί αξίζεις πολλά περισσότερα από ότι νομίζεις. Γιατί αξίζεις πολύ περισσότερο από ότι τα τελευταία χρόνια μας έκαναν να πιστέψουμε.

 

Γιάννης Αραχωβίτης

 

(Και όταν νιώθετε να σας πνίγει η αγωνία... και όταν νιώθετε να σας παραλύει ο φόβος... και όταν νιώθετε να σας τρομάζει το αβέβαιο αύριο... να θυμάστε πως Είμαι Εδώ για Εσάς... είτε βρίσκεστε κοντά μου, είτε βρίσκεστε στην άλλη άκρη του κόσμου... αλλά ακόμα κι αν δεν θυμάστε εμένα (που πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω σε εσάς και που πάντα ήμουν, είμαι και θα είμαι μαζί σας)... να θυμάστε, κάτι, ίσως, ακόμα πιο σημαντικό από αυτό, πως είστε Εσείς Εκεί για Εσάς... Να στηριχτείτε στις δυνάμεις σας, να κρατηθείτε από το αδύνατο και να δημιουργήσετε το άπιαστο... Έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά για την Αξία... αλλά μια επανάληψη, μια υπενθύμιση, μόνο καλό μπορεί να φέρει... Μαριλού.)