«Δεν θέλω άλλη ομοιοκαταληξία!»

«Δεν θέλω άλλη ομοιοκαταληξία!»... Γκρίνιαξε το μυαλό μου,

Βαρέθηκα! Κουράστηκα να ακούω τον ίδιο τον εαυτό μου...

«Θέλω να γράψω ένα πεζό, ένα διήγημα, κάτι!
ή να μην γράψω τίποτα, να μείνω στο κρεββάτι!
Με ρωτήσες εμένα αν θέλω να γράφω ποιηματάκια,
να σκέφτομαι τις λέξεις, να φτιάχνω τα στιχάκια;
Με ρώτησες αν έχω ανάγκη να ξεκουραστώ,
που λέω «ξεκουραστώ» και αμέσως πάω να βρω,
τι άραγε να υπάρχει, με τι άραγε μπορώ
να ομοιοκαταληκτήσει, με τι είναι ταιριαστό!
Έλεος πια! Άφησε με σε λίγη ησυχία!
Που πάντα, και καλά, σε πιάνει η δημιουργία!
Άφησε με λίγο να κοιμηθώ, λίγο να αδειάσω,
έχω δικαίωμα κι εγώ στο να πηγαίνω «πάσο»!
Δεν θέλω να παίζω συνέχεια σε όλες τις παρτίδες,
και να μιλάμε αδιάκοπα, τι έζησες, τι είδες!
Ήθελα να ήξερα ποιος είχε την ιδέα για την αυτογνωσία,
αυτό δεν είναι διάλογος, αυτό είναι αιχμαλωσία!
Να ζει μυαλό με άνθρωπο, άνθρωπος με μυαλό,
ήθελα σε άνθρωπο ασυνείδητο εγώ να κατοικώ!
Να μην με κουράζει, να μην με μπερδεύει,
Να μην με ταράζει, να μην με παιδεύει!
Αλλά έχω κολλήσει με αυτήν την κυρία,
και ζούμε πάντα μαζί μες στην ανησυχία...»

Να επαναστατεί το μυαλό μου; Αυτό είναι αναρχία!
Δεν θέλω να μπω μαζί σου σε λογομαχία!
Τελείωσες με την γκρίνια; Μου ήρθε μια ιδέα!
Και δεν θα εξελιχθεί αν δεν είμαστε παρέα!

«Της ήρθε μια ιδέα, λέει! Ας γελάσω!
Θέλω να ζήσω ανέμελα κι εσένα να ξεχάσω!»

Μυαλό, συγκεντρώσου, για να συνεργαστείς,
θα σε αφήσω πιο μετά και θα ξεκουραστείς!

«Ναι, ναι, καλά, όλο μετά, μετά, μετά!
πόσα «μετά» πρέπει να ακούσω για να είναι αρκετά;»

Έλα σε παρακαλώ, μυαλό μου, τελειώνει η υπομονή...

«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου, εγώ έχω επιμονή!
Θα πάω να ζήσω αλλού, θα αλλάξω διαμονή!
Να ζω με την ενοχή, να ζω με την εμμονή!»

Τώρα δεν είσαι δίκαιο... ζεις και με τα καλά μου...
είναι άδικο να λες μόνο τα αρνητικά μου...
Ζεις και με τις ελπίδες μου, ζεις με τα όνειρά μου!

«Ζω μαζί με όλα αυτά που δεν είναι δικά μου!
Εγώ ήθελα να ζω στην άγνοια και στην αδιαφορία!
να είμαι σταθερός σε μια αναισθησία!»

Τώρα λες ψέμματα, το ξέρεις και το ξέρω...
Κι ας υποφέρεις και εσύ όταν εγώ υποφέρω...
Δεν νομίζω να διάλεγες κάτι άλλο από εμένα...
μόνο με εσένα μπορούν να είναι όλα ολοκληρωμένα...

«Δεν με ενδιαφέρει το τι λες! Εγώ θα τεμπελιάσω!»

Το ξέρεις πως θα είσαι μαζί μου μέχρι και να γεράσω;
Εγώ θα σε αγαπάω ό,τι και να γίνει...

«Αυτά κάνει η κυρία μου, πάντα αγάπη δίνει!
Λες και θα διορθώσει του κόσμου το κακό,
για αυτό δεν πάμε μπροστά ποτέ εμείς οι δύο!
Να είμαστε ειλικρινείς, να έχουμε καλοσύνη,
να προχωράμε τίμια χωρίς καμιά βιασύνη!
Κοίτα πως είμαστε! Κοίτα πώς καταντήσαμε!»

Τώρα πώς από τα στιχάκια ξεκινήσαμε...
Και καταλήξαμε να μιλάμε για όσα ζήσαμε...
δεν το καταλαβαίνω... Εγώ απλά θέλω να γράψω ένα ποιηματάκι...

«Να πας να βρεις άλλου το μυαλουδάκι!
Τώρα κάνω την επανάστασή μου!
Δεν θέλω να ’ναι αυτή η κατάστασή μου!»

Αχ, βρε, μυαλό, αχ, βρε μυαλουδάκι...
Γιατί κάνεις τώρα σαν μικρό παιδάκι;
Θες τον χρόνο σου; Θα σου τον δώσω...
να θυμάσαι... δεν θα σε προδώσω...
Αν χρειάζεσαι ξεκούραση... ορίστε, ας κοιμηθούμε...
Μαζί την λύση πάντα μπορούμε να την βρούμε...

«Αχ, τι ωραία, τι καλά, θα κάνουμε λίγο ύπνο!
Και μετά να φάμε, να πάμε για ένα δείπνο!»

Εντάξει, λοιπόν, ύπνο και φαγητό!
Δεν είναι ανάγκη τώρα όλο αυτό το ξεφωνητό!

«Μα είμαι χαρούμενο! Επιτέλους, θα ηρεμήσω!
Μια φορά με άκουσες και πήγες λίγο πίσω!
Μετά θα γράψουμε ό,τι θες! Και θα δημιουργούμε!»

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι τι είναι η ζωή που ζούμε...

«Α, όχι, όχι, όχι! Όχι, φιλοσοφία!
Είπαμε τώρα μόνο ησυχία!»

Εντάξει, λοιπόν... αλλά μετά; Δημιουργία;
Και λίγη, μόνο λίγη, ομοιοκαταληξία;

«Έγινε. Έκλεισε, λοιπόν, η συμφωνία.»

Νομίζω αυτό, μυαλό μου, λέγεται ευτυχία...
Να λύνεται απλά η όποια διαφωνία...
Να υπάρχει μεταξύ μας μια κάποια ισορροπία...

«Δεν την γλιτώνω τελικά την αμπελοφιλοσοφία...»

Εντάξει, εντάξει... αφού αυτό θες... σου δίνω ησυχία...


Κι έτσι βρεθήκαν στα προβλήματα οι λύσεις...
Είναι καλό, καμιά φορά, να αδειάσεις πριν γεμίσεις...

Και να θυμάσαι: Το μυαλό σου είναι υπέρμαχός σου,
αν δεν είναι εχθρός σου κι είναι σύμμαχός σου...

Για αυτό μην βιάζεσαι να του κλείσεις τη φωνή,
όταν κάτι έχει να σου ψιθυρίσει, να σου πει...