Λίγο πριν φύγει η πρώτη ημέρα του χρόνου...

Δεν έγραψα την καλημέρα μου... ούτε την καλησπέρα μου... αλλά την καληνύχτα μου θα σας την γράψω...

Λίγο πριν να φύγει η πρώτη ημέρα του χρόνου ήθελα να σας γράψω κάτι μικρό χωρίς να έχω ιδέα τι θα είναι αυτό...

Καμιά φορά, όταν τα συναισθήματα είναι πολλά μέσα σου δεν ξέρεις πώς να τα εκφράσεις...

Σκέφτηκα και να μην γράψω τίποτα...

Καμιά φορά και η σιωπή αφήνεται στο να λέει τα δικά της...

Αλλά δεν γινόταν... να μην σας γράψω κάτι... ακόμα κι αν είναι ακατέργαστο...

Και δεν θα έλεγα πως οι σκέψεις είναι πολλές... το αντίθετο μάλλον... η σκέψη έχει πέσει στο κενό...

Τις αλλάγες δεν τις φέρνει η αλλαγή του χρόνου αλλά η αλλαγή η δική μας...

Βέβαια, η αλλαγή η δική μας, αρκετές φορές, έχει σχέση και με το πέρασμα του χρόνου...

Οπότε με αυτήν την έννοια... θα μπορούσαμε να πούμε πως η αλλαγή η δική μας, κάποιες φορές, έχει σχέση και με την αλλαγή του χρόνου... Αλλά, αυτήν την φορά, δεν θα μιλούσαμε για το πέρασμα από το οκτώ στο εννιά κι από το εννιά στο δέκα ή από το δέκα οκτώ στο δέκα εννιά κι από το δέκα εννιά στο είκοσι... δεν θα μιλούσαμε για το πέρασμα από τον έναν αριθμό στον άλλον και από την μία χρονιά στην άλλη... Θα μιλούσαμε για άλλου τύπου αλλαγή κι άλλου τύπου χρόνο...

Στις δικές μας αλλαγές, συνήθως, δεν μετράμε αντίστροφα... οι δικές μας αλλαγές απλά συμβαίνουν... Ή μάλλον... καθόλου απλά... απλά και σύνθετα μαζί... αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία... Δεν θυμάμαι να μέτρησα ποτέ δέκα-εννιά-οκτώ... και μέχρι να φτάσει η αντίστροφη μέτρησή μου στο μηδέν απλά να είχε συμβεί η αλλαγή μου... να άλλαξα! Ωραία θα ήταν... Αλλά δεν είναι έτσι... Κι ας βρέθηκα, αρκετές φορές, στο μηδέν, σε αυτό το μηδέν που μόνο κύκλο δεν κάνω, σπάνια βρέθηκα εκεί επειδή με έσπρωξε σε αυτό μια αντίστροφη μέτρηση... Πολλά τα μηδέν της ζωής, πολλές οι αντίστροφες μετρήσεις, πολλές και οι αλλαγές... αλλά δεν σχετίζονται όλα μεταξύ τους... όχι πάντα... Δεν βρίσκονται όλα, συνέχεια, στον ίδιο δρόμο... Ή μάλλον... όλα στον ίδιο δρόμο βρίσκονται αν το σκεφτείς αλλιώς... στον δικό σου...

Βλέπετε τι συμβαίνει όταν γράφω ακατέργαστα; Αυτό το
«καμία κατεργασία»... δεν είμαι σίγουρη πως δίνει στο νοητικό και συναισθηματικό υλικό μου την τελική, γραπτή ή προφορική, μορφή που θα ήθελα να έχει... Αυτό το υψηλό, το ποιοτικό, επίπεδο... που όλο θέλεις να το φτάσεις κι όλο δεν το φτάνεις, που όλο θέλεις να το αγγίξεις κι όλο μένει ανέγγιχτο... Από την άλλη... η πρώτη ύλη (μου) βρίσκεται στην φυσική της κατάσταση... όποια κι αν είναι αυτή... κι έχει κι αυτό την δική του... πώς να το πω... όμορφια και μαγεία... γοητεία...


Ήθελα να σας γράψω απλά... ένα «Καλή Χρονιά»... για αυτό ξεκίνησα να γράφω... ήθελα να σας γράψω ευχές... για Υγεία και Δημιουργία και Ευτυχία... για Ισορροπία και Ηρεμία... και Αντοχή... πολλή Αντοχή... και Αγάπη... πάντα Αγάπη...

Δεν ξέρω πώς χάθηκα στις αλλαγές του χρόνου και στον χρόνο των αλλαγών...

Και τώρα σκέφτηκα πως... κάθε αλλαγή έχει τον δικό της χρόνο... Άλλες γίνονται γρήγορα, άλλες αργά, άλλες τώρα, άλλες ποτέ...

Πώς γίνεται άραγε η όποια αλλαγή; Πώς γίνεται η μετάβαση από μία κατάσταση, εσωτερική ή εξωτερική, σε άλλη;

Ίσως... το μυστικό δεν κρύβεται στην λέξη «αλλαγή» μα στην λέξη «αλλάζω»...
Ίσως... να μην υπάρχει και κανένα «μυστικό» σε καμία λέξη...

Παιχνίδια είναι όλα για το μυαλό μας...
Άλλες φορές τα πράγματα έχουν την μορφή που τους δίνουμε...
Άλλες φορές τα πράγματα έχουν διαφορετική μορφή από αυτήν που τους δίνουμε...

Άλλες φορές...

Τα πράγματα έχουν την μορφή που έχουν.

Αλλάζω, πάντως, σημαίνει γίνομαι διαφορετικός...
Πώς γίνεται να γίνω διαφορετικός από αυτό που είμαι;

Κι εγώ έχω την μορφή που έχω...

Κι αρκετές φορές αγωνίζομαι να αλλάξω... ενώ το θέμα είναι πώς θα καταφέρω να μείνω ίδιος.

Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να αλλάξεις.
Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να γίνεις διαφορετικός...
Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να μείνεις ίδιος...
Ίσως το θέμα είναι να είσαι σε επαφή με το υλικό σου... με όλο το υλικό σου... το ακατέργαστο ή το επεξεργασμένο...
(Και να αλλάζεις ή να μην αλλάζεις)...

Σας εύχομαι να είστε γλύπτες του δικού σας υλικού...

Και για να γίνετε γλύπτες του υλικού σας... θα περάσετε από τα στάδια του να δείτε το υλικό σας που έχετε απέναντί σας (δηλαδή μέσα σας), να το αγγίξετε, να το αποδεχτείτε, να του δώσετε την μορφή του ή να το αφήσετε να σας δείξει εκείνο την μορφή του... Γιατί πότε δίνει το χέρι του καλλιτέχνη μορφή στο υλικό αλλά πότε το υλικό οδηγεί το χέρι του καλλιτέχνη. Είναι μια σχέση... ιδιαίτερη... που θέλει αμοιβαιότητα... ανοιχτότητα... εμπιστοσύνη... Λίγοι είναι γλύπτες του εαυτού τους...

Και θα έχετε, ίσως, ακόμα πιο δύσκολο έργο από τους γλύπτες... γιατί το δικό σας έργο... δεν είναι αγάλμα... μα άνθρωπος... και δεν είναι κάτι έξω από εσάς... μα εσείς οι ίδιοι... Το δικό σας έργο δεν είναι ακίνητο, κινείται... Δεν είναι αμίλητο, μιλάει... Δεν είναι πέτρα, δεν είναι μάρμαρο... Είναι δέρμα, είναι καρδιά... Δεν είναι σμιλευτά μάτια... είναι ζωντανό βλέμμα... Δεν είναι σμιλευτά χέρια... είναι ζωντανό άγγιγμα... Δεν είναι σμιλευτά χείλη... είναι φιλί... είναι φωνή... είναι εσύ... Δεν είναι έργο... είναι ζωή...

(Δεν ξέρω πώς κατέληξα στους γλύπτες στην ζωή... Εγώ ήθελα απλά να σας γράψω μια ευχή...)