Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε... (30.12.2018, Κυριακή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε...


Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε άναβα ένα φανάρι,
κι αναρωτιόμουν αν ποτέ κανείς θα έρθει να τα πάρει,
πήγαινα μες στην νύχτα, κρυφά, περπατητά,
και νόμιζα πως άκουγα κάποια αναφιλητά,
"Ποιος κλαίει; Ποιος θρηνεί;" ρωτούσα με αγωνία,
μα μέσα στην σιωπή, απάντηση καμία.
Έφτανα στο δέντρο μου, αυτό ήταν το σημείο,
που ζέσταινε η καρδιά μου ενώ ζούσα στο κρύο,
"Θα σου βάλω και σήμερα άκομα ένα φως,
χάθηκε κι άλλος άνθρωπος, πονάει το "δυστυχώς",
μα εμείς δεν κλαίμε τους θανάτους, δεν τους θρηνούμε,
εμείς τους κοιτάζουμε και τους παρατηρούμε,
η απώλεια είναι κι αυτή τελίτσα της γραμμής,
το χάσιμο μας, μέρος του χάρτη, κομμάτι της ζωής,
Να κρεμάσω ένα ακόμα φανάρι; Σε ποιο κλαδί σου;
Ποιο είναι το σημερινό, το μαγικό ραβδί σου;"
Το δέντρο σαν να μίλαγε, κουνιόταν στον αέρα,
και με όλο αυτό το φως την νύχτα έκανε μέρα,
άγγιζα τα φύλλα του, ένιωθα στον κορμό του τις ραβδώσεις,
γέμιζα τις αισθήσεις μου, δεν έχει το συναίσθημα εκπτώσεις,
στεκόμουν στις μύτες, κρέμαγα ένα ακόμα φως με δυσκολία,
έπεφτα κάτω κι αναρωτιόμουν αν θα βρω ποτέ ισορροπία...
σηκωνόμουν, κοίταζα τα χτυπημένα γόνατά μου,
τινάζοντας από το χώμα το όμορφο φόρεμά μου,
"Πρέπει να φύγω τώρα... πριν με ψάξει κανείς...
έχεις κάτι να προσθέσεις, έχεις κάτι να πεις;"
Μα έμενε το δέντρο σε μια απέραντη σιωπή,
μοιάζοντας τον θάνατο να τον μεταμορφώνει σε γιορτή...
Κι έφευγα τρέχοντας όλη την διαδρομή μου,
τότε ήταν που συνέβαινε η όποια αναδρομή μου...
Μέχρι να βγω από το δάσος ήμουν ήδη αλλιώς,
έχοντας γεννηθεί ένας ακόμα εαυτός...