(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Σε παρακαλώ, μαμά...
Σε παρακαλώ, μαμά, έλα κι εσύ μαζί μας,
ν' ακούσεις τα τραγούδια μας, να δεις και τη γιορτή μας!
Θα είναι εκεί ο μπαμπάς, θα είναι κι ο αδερφός σου,
θα είναι και η θεία σου κι ο πρώτος ξαδερφός σου,
θα είναι σαν να είμαι κι εγώ δίπλα σου, στο πλευρό σου,
και θα υποστηρίζω πάντοτε κάθε σου όνειρό σου,
Δεν μπορώ να έρθω, το ξέρεις και το ξέρω,
μακάρι να μπορούσα αυτό να στο προσφέρω,
κάτσε τώρα με ασφάλεια στο πίσω καθισμά σου,
και μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί και τα χαρτιά σου,
να εστιάσεις μόνο στα λόγια σου, στο ποιήμα το δικό σου,
άσε το τι συμβαίνει γύρω, το άγχος στο διπλανό σου,
να πάρεις μια ανάσα και να συγκεντρωθείς,
και όπως τα είπες σ' εμένα στους άλλους να τα πεις,
απλά, χωρίς πολλά πολλά, μέσα από την καρδιά σου,
αυτά τα έγραψες εσύ, να τη χαρείς τη βραδιά σου,
κοίταξέ με, σου το λέω, όλα θα πάνε καλά,
και θα σε σκέφτομαι πολύ κι ας είμαι μακρυά...
Μη μένεις άλλο στη βροχή, μαμά... καταλαβαίνω...
όταν είσαι κοντά μου όλους τους φόβους υπερβαίνω...
κι όποια κι αν είναι η σκάλα τότε την ανεβαίνω...
κι όποιος κι αν είναι ο δρόμος μαζί σου τον διαβαίνω...
Τώρα ξέρω πως δεν γίνεται να είσαι κι εσύ μαζί μου...
μα θα σε κουβαλάω γύρω μου μέσα από τη φωνή μου...
Άκου πως κάνουν, μαμά, του ουρανού οι σταγόνες...
έτσι είναι ο ήχος της ζωής για όλων τους αγώνες...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά στην συνέντευξή σου,
πιστεύω πολύ σε εσένα, σε κάθε επίτευξή σου...
Κάθισε στο πίσω κάθισμα ο μικρός...
και σαν να άλλαξε για λίγο ο καιρός...
Περπάτησε στο δρόμο η μητέρα..
τα σύννεφα για λίγο κάναν πέρα...
No comments:
Post a Comment