(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Πάντα μου άρεσε να...
Πάντα μου άρεσε να βλέπω την ανάσα μου μες στο κρύο,
ξέρω σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ακόμα και γελοίο,
κάποτε έφτιαχνα με την αναπνοή μου ένα μεγάλο πλοίο,
κάποτε δημιουργούσα με την ανάσα ένα ωραίο τοπίο,
πολλές φορές έκανα στα ψεύτικα πως κρατάω τσιγάρο,
άλλες φορές γινόμουν του τρένου ένα μπροστινό φουγάρο,
πότε έλεγα πως ήμουν του σπιτιού μια ξύλινη καμινάδα,
πότε έγραφα λέξεις στον αέρα σαν να έκανα καντάδα,
δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται το φαινόμενο αυτό,
και όλο ρωτούσα για να μάθω πώς συμβαίνει αυτό το μαγικό,
κάτι μου έλεγαν για του αέρα την υψηλή υγρασία,
σε σχέση με του χώρου τη γύρω χαμηλή θερμοκρασία,
κι εγώ μαγευόμουν από αυτά που από μόνη της κάνει η φύση,
που δεν χρειάζεται τίποτα σε κανέναν ποτέ να εξηγήσει...
Κι ονειρευόμουν γλάρους, κύκνους, πουλιά,
και φανταζόμουν πλάσματα που 'χουν φτερά,
και χανόμουν μαζί τους κι εγώ,
σ' ένα κόσμο στιγμιαίο με καπνό,
Σε τζάμια αυτοκινήτων έγραψα απορίες,
Σε βιτρίνες παραθύρων έπαιξα ιστορίες,
κι όλα έσβηναν μετά...
γινόντουσαν κάπως θολά...
Μα αυτό που έμενε πάντα ήταν η αίσθησή μου...
που ήταν πιο αληθινή απ' την ψευδαίσθησή μου...
Καμιά φορά, μέσα απ' την ασυμβιβασία,
γεννιέται η αλήθεια κι από την φαντασία...
παρά τα σενάρια τα εξωπραγματικά,
τα συναισθήματά μου ήταν αληθινά,
κι αυτά που φτιάχτηκαν απλά στης υγρασίας τη φύση,
για εμένα ήταν, φυσικά, της ευτυχίας η λύση...
Πώς να μην νιώσεις λίγη ελευθερία,
εκεί που σε οδηγεί η φαντασία;
Πώς να μην νιώσεις κι εσύ του αέρα κομμάτι,
μια πέτρα στο συνολικό της ζωής μονοπάτι;
Νιφάδα στο χιόνι,
στο τρένο βαγόνι,
σταγόνα βροχής,
ημέρα εποχής,
κρίκος στην αλυσίδα,
στο σύνολο μερίδα,
σελίδα βιβλίου,
ακτίνα ηλίου,
αστέρι ουρανού,
κομμάτι καπνού...
No comments:
Post a Comment