(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Λίγο πριν βγω στη σκηνή...
Λίγο πριν βγω στη σκηνή είμαι στο καμαρίνι,
σαν ν' ακούω την αυλαία να ανοιγοκλείνει,
σφίγγονται τα χέρια μου, τρέμουν τα δάχτυλά μου,
λύνονται τα πόδια μου, πονούν τα γόνατά μου...
Πώς είναι η περούκα μου; Πώς είναι τα μαλλιά μου;
Πώς είναι το βάψιμό μου; Πώς είν' τα χρώματά μου;
Τα λόγια μου άραγε θα τα πω όλα σωστά;
Και το συναίσθημά μου θα βγει από την καρδιά;
Θα πω ό,τι έχω να πω; Θα δὠσω ό,τι θέλω να δώσω;
Θα τιμήσω τον ρόλο μου γενναία χωρίς να τον προδώσω;
Οι μπότες μου με ενοχλούν, τα ρούχα με στενεύουν,
όλοι οι μαύροι φόβοι μου στο "τώρα" θριαμβεύουν...
Πώς θα βρω το κέντρο μου; Πώς την αναπνοή μου;
Πώς θα βρω το μέτρο μου; Πού πήγε η φωνή μου;
Θυμάμαι άραγε που στέκομαι, τι κάνω και τι λέω,
θυμάμαι πού και πώς χαμογελώ και πού μπορώ να κλαίω;
Θυμάμαι ποιοι είναι οι στόχοι μου, ποια τα εμπόδιά μου;
Θυμάμαι ποια είναι η δράση μου και ποια τα κίνητρά μου;
Θυμάμαι του χαραχτήρα την ανάλυσή μου;
Πού να οφείλεται αυτή η παράλυσή μου;
Θυμάμαι του έργου όλες τις ενότητες;
γιατί με πιάνουν τώρα οι ματαιότητες;
γιατί χτυπάει αλύπητα τώρα η αβεβαιότητα,
γιατί να μην αισθάνομαι καλλιτεχνική σπουδαιότητα;
Γιατί πηγαίνει γρήγορα ο σφυγμός μου;
Γιατί νιώθω να πνίγεται ο λυγμός μου;
Δεν έχουν σημασία αυτά, θα αδειάσω το μυαλό μου,
θα σβήσω όλα τα μέσα μου, θα εστιάσω στον εαυτό μου,
δεν θέλω τίποτα άλλο να έρθει μαζί μου,
μ' ένα βήμα θα βρεθώ μες στην παράστασή μου...
Όποιος μείνει ας μείνει, όποιος φύγει ας φύγει,
και ας μείνουνε πολλοί, ας μείνουνε και λίγοι...
Θα είναι η καλύτερη ερμηνεία μου εδώ και καιρό,
γιατί ό,τι ζήσω στη σκηνή θα είναι απλά αληθινό...
No comments:
Post a Comment