(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Κάθε φορά που ερχόταν ο Δεκέμβριος...
Κάθε φορά που ερχόταν ο Δεκέμβριος ευχόμουν να χιονίσει,
να έρθει η Πρωτοχρονιά και έξω να ασπρίσει,
μα στην δική μου περιοχή σπάνια έπεφτε χιόνι,
κι όταν έριχνε... πρωί κι όχι όταν νυχτώνει,
"Χιονίζει" φώναζα κι έβγαινα έξω κι έτρεχα στον αέρα,
"Δεν θα το στρώσει αν δεν χιονίζει όλη την ημέρα"
άκουγα πίσω μου φωνές να προσπαθούν τον ενθουσιασμό να γειώσουν,
και το έντονο και άπλετο συναίσθημά μου κάπως να το μειώσουν,
μα εγώ συνέχιζα να τρέχω και να παίζω μες στο ελάχιστο λευκό,
κι έψαχνα μες στα κόκκινα σύννεφα το νόημα να βρω,
"Τι κάνει αυτό, το παιδί; Θα αρρωστήσει, θα κρυώσει!"
Δεν με νοιάζει τι λένε... είναι η χαρά μου τόση!
"Γιατί κυλιέσαι στο χιόνι; Πού είναι οι δικοί σου γονείς;"
Εγώ γεννήθηκα απ' την φύση! Εμένα δεν με γέννησε κανείς!
"Έλα να σε πάω σπίτι. Πού μένεις, που κατοικείς;"
Νομίζω μένω στο "Εγώ" μα κατοικώ στο "Εμείς".
"Δεν είναι καλά αυτό το κορίτσι... μάλλον έχει τρελαθεί!"
Δεν ακούτε το χιόνι; Κάτι να μας πει προσπαθεί...
Το έπαιρναν απόφαση με αφήναν σε ησυχία,
κι έτσι χόρευα και τραγουδούσα στης ζωής την αναρχία,
Τότε έβγαζα την γλώσσα μου να νιώσω τις νιφάδες,
και κάπου λίγο πιο μακρυά άκουγα τις μαμάδες,
δεν με ένοιαζε που έλεγαν τόσα πολλά για εμένα,
τα χέρια μου ελεύθερα, τα χέρια τους δεμένα,
είχα πάντα και μια κούκλα μαζί μου αγαπημένη,
ήταν σε ένα έλκυθρο για πάντα καθισμένη,
κι εγώ της έλεγα να μην στενοχωριέται,
θα βρω ένα τρόπο να την κάνω στο χιόνι να κυλιέται,
είχε ανοιχτά τα χέρια της όπως ήταν και τα δικά μου,
και κάπως νόμιζα πως μόνο αυτή ένιωθε την χαρά μου,
της έλεγα "Μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις...
Ὀ,τι δώσεις στον κόσμο, πίσω αυτό θα λάβεις...
Αν αποφασίσουμε να μεγαλώσουμε μαζί...
Θέλω να μου υποσχεθείς θα γίνουμε καλοί..."
Ποτέ ξανά δεν χάρηκα το χιόνι τόσο, τόσο, πολύ,
όσο τότε που ήμουν με την κούκλα μου ένα μικρό παιδί,
μετά μεγάλωσα κι άρχισα να σκέφτομαι τα αδέσποτα ζώα,
κι έφυγαν όλα αυτά που ένιωθα όμορφα και αθώα,
άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους στους δρόμους,
τους άστεγους, τους φτωχούς, που σηκώνουν τον κόσμο στους ώμους,
άρχισα να σκέφτομαι αν πεινάνε, αν κρυώνουν...
κι όταν πέφτει το χιόνι πόσο άραγε παγώνουν...
Δεν ευθύνεται. φυσικά, το χιόνι για αυτήν την δυστυχία,
για αυτό ευθύνονται οι άνθρωποι, η όποια κοινωνία,
το χιόνι είναι ωραίο, το χιόνι είναι απλό,
και πάντα ήθελα μέσα σε αυτό να κυλιστώ...
Μα είναι δύσκολο όταν άλλοι είναι χωρίς σπίτι εσύ να το χαρείς,
και με τα μάτια ενός παιδιού μεγάλος να το δεις...
No comments:
Post a Comment