(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Ένας κουβάς είναι...
Ένας κουβάς είναι αρκετός να γίνει ένα καράβι,
κι ένα καπέλο τυχερό για όποιον θα το λάβει,
για να γίνεις πειρατής θέλεις και μια σημαία,
και ένα σακί νομίσματα πιο δίπλα για παρέα,
είσαι από αυτούς τους πειρατές που έχουν ηθική,
δεν χτυπάνε, δεν σκοτώνουν, δεν κλέβουν την ζωή,
η λέξη "πειρατεία" βγαίνει από το "πειράω-ῶ",
μα λίγοι το γνωρίζουν αυτό το μυστικό,
σημαίνει "δοκιμάζω", σημαίνει "προσπαθώ",
τώρα το έμαθες κι εσύ, πριν λίγο και εγώ,
είμαστε πειρατές στα παιχνίδια, πειρατές στην σκηνή,
πειρατές σε φανταστικές θάλασσες, πειρατές στην ακτή,
έχουμε άγραφτους κώδικες τιμής σε όλες τις ιστορίες,
και στα παιχνίδια μας συναντάς άπειρες οδηγίες,
παίζουμε τα πάντα χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή,
χωρίς να γνωρίζουμε το σενάριο ποια θα πάρει τροπή,
έπειτα βγάζουμε το καπέλο μας, αφήνουμε την σημαία,
βγαίνουμε από τον κουβά μας, στην άδεια προκυμαία,
επιστρέφουμε στην κανονικότητα, επιστρέφουμε στην δουλειά,
επιστρέφουμε σε όλα αυτά που βαριούνται τα παιδιά.
Λέμε "ναι" στον διευθυντή, "ίσως" στον σύντροφό μας,
και πάντα λέμε "όχι" στον ίδιο τον εαυτό μας...
Μα έχουμε υπάρξει καπετάνιοι! Έχουμε υπάρξει πειρατές!
έχουμε υπάρξει σε μαύρες θάλασσες, σε κάτασπρες ακτές!
Έχουμε σπουδαίες σκέψεις, συναισθήματα γενναία!
έχουμε υπάρξει ήρωες, σιγά και βαθμιαία!
Και στην φυσιολογική ζωή σκύβουμε το κεφάλι,
ακούμε όσα λεν για μας, όσα ζητούν οι άλλοι,
και μέσα μας θρηνεί ένα μικρό παιδί,
γιατί δεν προστατεύουμε την κάθε μας στιγμή...
Πού είναι τα καράβια μας; Πού είναι τα όνειρά μας;
Πού είναι οι κορφές μας; Πού είναι τα φτερά μας;
Σε ποια θάλασσα βυθίζεται το παιδικό μας πλοίο;
Παγώσαμε το "μέσα" μας, πνίγεται μες στο κρύο...
Κι όταν βλέπω έναν κουβά, σκέφτομαι ένα καράβι,
κι όταν βλέπω ένα φως σκέφτομαι "Πώς ανάβει;"
Γιατί μας υποχρέωσαν να είμαστε σε ένα γκρι σκοτάδι;
Πού βρίσκεται ο Άνθρωπος; Πού χάθηκε το χάδι;
Και όταν περπατάμε σε μια μακρινή παραλία,
μόνο εμείς κοιτάζουμε τα παιδικά μας πλοία...
Είναι αόρατα, άδεια, κενά και γκρεμισμένα,
παρατημένα ή ακόμα χειρότερα πιο πέρα βυθισμένα...
Τότε βουτάς στην θάλασσα να νιώσεις το κορμί σου,
να διώξεις την θλίψη σου, να σώσεις την ψυχή σου...
Ανάμεσα στης φαντασίας τα παιχνίδια κολυμπάς,
κι εκεί συναντάς, ό,τι αγάπησες και ό,τι αγαπάς...
Κι αν ένα δάκρυ κυλήσει τότε στο πρόσωπό σου,
είναι γιατί αισθάνεσαι ό,τι είναι δικό σου...
Αυτό ποτέ δεν χάνεται μες στης ζωής το κύμα,
ό,τι είναι αληθινό είναι εδώ σε κάθε βήμα...
Αυτό είχα να σου πω, αυτό εδώ το ποίημα,
που είναι της ζωής... ένα ακόμα θύμα...
έτσι όπως το έγραψα θα σβηστεί αν δεν το αγαπήσεις,
έτσι όπως το έφτιαξα θα χαθεί αν δεν το κολυμπήσεις...
No comments:
Post a Comment