Όταν κοιτάω, πού και πού... (15.12.2018, Σάββατο)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Όταν κοιτάω, πού και πού...



Όταν κοιτάω, πού και πού, την αντανάκλασή μου,
βλέπω τον εαυτό μου να είναι κι αυτός μαζί μου,
άλλαξε το σώμα μου, άλλαξαν τα μαλλιά μου,
πιο αδύναμα νιώθω να χτυπά η καρδιά μου,
άλλαξε το δέρμα μου και το πρόσωπό μου,
άλλαξε ακόμα και το ίδιο το "Εγώ" μου,
πόνεσαν τα μάτια μου, τρέμουν τα γόνατά μου,
φύγαν τα μονοπάτια μου, γέρασαν τα όνειρά μου,
το μόνο που κρατάω σε ένα μικρό χαρτί,
δεν είναι ο θάνατος μα ούτε η ζωή,
το μόνο που διαβάζω, ετούτη την στιγμή,
είναι η Αγάπη που είναι διαχρονική,
τι κι αν έφυγε απ' τον κόσμο αυτός που αγαπώ,
κι ας πήρε και μαζί του ό,τι είναι ζωντανό,
έμεινε το συναίσθημα που άντεξε στον χρόνο,
έζησε στην χαρά, έζησε και στον πόνο,
βλέπω τον εαυτό μου, βλέπω τον νεαρό,
κάπως τον αγαπάω, κάπως τον συμπαθώ,
κάπως τον θυμάμαι, κάπως τον νοσταλγώ,
είναι πολλά αυτά που θα είχα να του πω,
μα τώρα πια είναι αργά για εκείνα που περάσαν,
όσα νικήσαν, νίκησαν και όσα χάσαν, χάσαν...
Στρέφω το βλέμμα απ' το νερό, στην τσέπη το χαρτί μου,
στρέφω το βλέμμα απ' τον νεαρό, αυτή ήταν η ζωή μου...
Απ' το "νερό" στο "νεαρό" ένα "α" στριμωγμένο,
ό,τι κάποτε αγάπησα εκεί είναι γραμμένο...