(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Όταν ήμουν παιδί...
Όταν ήμουν παιδί, κοίταζα έξω από το παράθυρό μου,
κι ονειρευόμουν έναν μεγάλο, δυνατό, μελλοντικό εαυτό μου,
τις νύχτες, που όλοι κοιμόντουσαν, εγώ μέτραγα αστέρια,
και το πρωί, που όλοι ξυπνούσαν, τάιζα περιστέρια,
πάντα ένιωθα ένα με τα ζώα και με την φύση,
οι αγαπημένες μου ώρες η Ανατολή και η Δύση,
τα βράδια όταν φοβόμουν άνοιγα τις κουρτίνες,
χανόμουνα στους ουρανούς, να διώξω τις οδύνες,
έπαιρνα τα αρκουδάκια μου μια γερή αγκαλιά,
να αισθανθώ ασφάλεια, να νιώσω σιγουριά,
είχα κι έναν πιγκουίνο λούτρινο κοντά στο μαξιλάρι,
του ζήταγα τους εφιάλτες μου μακρυά να μου τους πάρει,
διάβαζα τα βιβλία μου λίγο πριν κοιμηθώ,
μήπως στα παραμύθια μπορέσω και χαθώ,
τα άφηνα ανοιχτά πάνω και γύρω από το κρεββάτι,
μέσα από αυτά διαμόρφωνα χάρτινο μονοπάτι,
σκεφτόμουν πως αυτά κάπου θα με οδηγήσουν,
και αν κανείς δεν με αγαπά, αυτά θα με αγαπήσουν,
είχα και ένα κόκκινο σακί δίπλα μου κρεμασμένο,
έγραφα τα όνειρά μου, έφτιαχνα πεπρωμένο,
καμιά φορά, έμενα κάτω από τα σκεπάσματά μου,
κοίταζα τις ευχές μου, διάβαζα τα χαρτιά μου,
έπειτα τα έβαζα προσεχτικά στο κόκκινο σακί μου,
κι ευχόμουν να εκπληρωθεί κάθε με κάθε ευχή μου...
έβαζα και λουλούδια, συνήθως, στο περβάζι,
και τα είχα πάντα εκεί, με ήλιο, με χαλάζι,
κι όσο κι αν άλλαζε ο καιρός, οι σκέψεις δεν αλλάζαν,
τα εσωτερικά μου τέρατα ποτέ δεν ησυχάζαν,
με τα αρκουδάκια, τα βιβλία, τα λουλούδια, τις ευχές,
περνούσανε οι ημέρες με σπιτικές βροχές,
χωρίς να καταλάβω πώς, έφτιαξα μια ομπρέλα,
προστάτευσα την λογική μες στου κόσμου την τρέλα,
και υποσχέθηκα να θυμάμαι και πάντα να προσπαθώ,
για την αγάπη, τον άνθρωπο, κι ό,τι είναι αληθινό...
Ακόμα κοιτάζω τα αστέρια απ' το παράθυρό μου,
κι αυτό που βλέπω πρώτα, το βλέμμα το δικό μου,
πόσες ώρες έζησα μέσα στους ουρανούς,
πόσες ώρες πόνεσα μέσα στους ζωντανούς,
είμαι ακόμα εδώ, χωρίς εφιάλτες συνεχίζω,
κι όσα δεν αντέχονται απλά τα ζωγραφίζω...
Στις ζωγραφιές μου ενώνονται όλα τα παιδιά,
που μεγαλώνουν μόνα τους, που νιώθουν μοναξιά,
δεν έχουν εναλλακτική ζωή γιατί δεν τα βοηθάνε,
κι εκείνα αναρωτιούνται ποια είναι και πού πάνε...
Μακάρι να είχα τρόπο κάπως να σας βοηθήσω,
τον κόσμο αυτόν ανάποδα εγώ να τον γυρίσω,
ό,τι μπορώ το κάνω, μα δεν είναι αρκετό,
να σας ελευθερώσει απ' τον εγκλωβισμό...
Μαζί σας είναι η σκέψη μου, μαζί σας η καρδιά μου,
μαζί σας οι ιδέες μου, τα παιδικά όνειρά μου,
μαζί σας ό,τι πέθανε κι ό,τι έζησε στον χρόνο,
μαζί σας ό,τι χάθηκε σε έναν αιώνιο πόνο...
Εύχομαι να αντέξετε, να είστε δυνατοί,
εύχομαι να μην σπάσετε μες στην σκληρή ζωή...
Εύχομαι να μεγαλώσετε και τις ραγισματιές σας,
να τις θεραπεύσετε μέσα από τις ματιές σας...
Στα βλέμματα αυτά που κρύβουν ουρανούς,
είναι οι άνθρωποι που πια αγγίζουν τους θεούς,
γιατί κατάφεραν να πάνε με τρόπους μαγικούς,
πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τους θνητούς...
No comments:
Post a Comment