Δακρυσμένο Παιδί

(Αυτό, λοιπόν, είναι ένα ποιήμα που έγραψε πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν πήγαινε ακόμα σχολείο, η μικρή Μαριλού)


ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ


–Ω, εσύ δακρυσμένο παιδί,
τι σε βασανίζει, γιατί κλαις;
πες μου μόνο να μάθω κι εγώ.
–Κλαίω για τη ζωή και το θάνατο.
Κλαίω για την ειρήνη και τον πόλεμο.
Κλαίω για την καλοσύνη και την κακία.
–Μα γιατί... γιατί;
–Γιατί γεννήθηκα αναρωτιέμαι,
τι έκανα για ν’ αξίζω μια τέτοια άθλια ζωή;
Την ζωή μου δημιουργώ σιγά σιγά
κι όμως στο τέλος θα’ρθεί ο μοιραίος θάνατος.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να πεθάνω;
Για την ειρήνη παλεύω,
όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι τον πόλεμο προτιμούν.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να ζήσω μέσα στον πόλεμο;
Την καλοσύνη θαυμάζω,
μα την κακία βρίσκω παντού.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να βρω την κακία;
–Όχι, δακρυσμένο παιδί, μην κλαις.
Ίσως οι άνθρωποι ν’ αλλάξουν.
–Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να περιμένω
πότε θ’ αλλάξουν οι άνθρωποι;
–Όχι, γεννήθηκες για να αλλάξεις εσύ τον κόσμο,
όπως και τόσα άλλα παιδιά…
Ίσως αν μαζευτείτε όλα τα δακρυσμένα παιδιά,
ο κόσμος να αλλάξει.
–Λες ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι;
–Ω! Ναι, ίσως, δακρυσμένο παιδί,
οι άνθρωποι τότε ν’ αλλάξουν…