(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Και θα σου πω γιατί...
Και θα σου πω γιατί το διάβασμα έτσι με συγκλονίζει,
γιατί όλα όσα είναι μέσα μου τα αντικατροπτίζει,
και θα σου πω γιατί αγαπώ του κόσμου τα βιβλία,
γιατί μου δημιουργούν μια κάποια ελευθερία,
όταν ήμουν παιδί κι ένιωθα ξεχασμένη,
σε ένα βιβλίο έβρισκα όσα ήμουν διψασμένη,
όταν πήγαινα σχολείο και ένιωθα εγκλωβισμένη,
σε ένα εξωσχολικό βιβλίο έγινα αγαπημένη,
όταν μετά μπήκα στην εφηβεία,
μες στα βιβλία βρήκα μια κάποια ευτυχία,
κι όταν ύστερα έγινα δεκαοκτώ,
μέσα απ' τις λέξεις μπόρεσα να ενηλικιωθώ,
κάθε στιγμή ζωής μου είναι κι ένα βιβλίο,
για αυτό έψαχνα απεγνωσμένα στο βιβλιοπωλείο,
ήθελα κάπως να αισθανθώ έστω λίγο μεγαλείο,
και δεν το έβρισκα αυτό ποτέ σ' όποιο σχολείο...
Μετά έγινα είκοσι, μετά έγινα τριάντα,
και τώρα φτάνω, σιγά σιγά, στα όμορφα σαράντα,
και τόσα χρόνια ακολουθούν οι χάρτινοι μου φίλοι,
να ενθουσιάζεται η καρδιά, να γεύονται τα χείλη,
να αισθάνεται το σώμα μου, να ανοίγει το μυαλό μου,
να βρίσκω εκεί τους άλλους, τον ίδιο τον εαυτό μου...
Πόσα έμαθα για την ζωή, πόσα για τους ανθρώπους,
πόσα για την εκπαίδευση, πόσα για άλλους τόπους,
πόσα πέρασα σε ένα μικρό θρανίο,
πάνω σε μια καρέκλα, μέσα σε ένα βιβλίο,
πόσα πουλιά πέταξαν μέσα από τις σελίδες,
να γίνονται οι ιστορίες σπαθιά, για τη ζωή ασπίδες,
δεν νομίζω να είχα γίνει αυτό που είμαι τώρα,
τα βιβλία μου έδωσαν τα πιο ωραία δώρα,
δεν υπάρχει χρόνος, με πήγαν σε άλλες ώρες,
δεν υπάρχει χώρος, με πήγαν σε άλλες χώρες,
δεν υπήρχε πρωί μα ούτε βράδυ,
δεν υπήρχε φως μα ούτε και σκοτάδι,
τα βιβλία τα είχαν όλα μαζί,
μπορούσε το οτιδήποτε να συμβεί,
κι έτσι δεν ήταν Δευτέρα, Τετάρτη ή Κυριακή,
δεν ήταν Τρίτη, Πέμπτη ή Παρασκευή,
δεν υπήρχαν μέρες ούτε εποχές,
δεν υπήρχαν ήλιοι ούτε και βροχές,
μπορούσε να συμβεί, οποτεδήποτε, οποιαδήποτε εκδοχή
με τη δική μου άδεια και ολοκληρωτική συμμετοχή...
Με πήγαν παραπέρα κάποιες ιστορίες,
με συγκίνησαν απίστευτα κάποιες βιογραφίες,
έκλαψα πάνω από αληθινές αλληλογραφίες,
προβληματίστηκα με αρκετές απ' τις φιλοσοφίες,
αγχώθηκα αρκετά με τα αστυνομικά,
γέλασα λίγο με κάποια αισθηματικά,
περάσα λίγο να δω τι λένε και οι θρησκείες,
κι ύστερα διάβασα και τις μυθολογίες,
και ήταν και όλα αυτά τα παραμύθια,
άλλα με έμαθαν ψέμματα κι άλλα την αλήθεια,
ήταν και κάποια θεατρικά και κινηματογραφικά,
και μερικά κοινωνικά και κάποια ψυχολογικά...
Οι γνώσεις μου είναι σκόρπιες και δεν είναι πολλές,
ποτέ μου δεν τις ένιωσα να είναι αρκετές...
Τα βιβλία... τόσο όμορφες, πιστές, παρέες,
να φτιάχνουν όνειρα, να φέρνουν τις ιδέες...
Πάντα τριγυρνούν άσπρα πουλιά γύρω απ' το μυαλό μου,
είτε με σπρώχνουν μακρυά, είτε με φέρνουν στον εαυτό μου...
και όλα γεννήθηκαν μέσα απ' τους συγγραφείς,
μέσα από τις αισθήσεις της όρασης και της αφής,
της γεύσης, της όσφρησης, της ακοής,
σε ένα βιβλίο όλα μπορείς να τα δεις και να τα βρεις,
δεν νιώθω σοφή, δεν είμαι μορφωμένη,
δεν νιώθω έξυπνη, δεν είμαι διαβασμένη,
μα αν κάτι κατάφερα μέσα από κάποια βιβλία,
αυτό είναι να αρχίσω να ζω την δική μου ιστορία...
Ξέρεις... οφείλεις να σε γνωρίσεις...
αξίζει ο εαυτός σου να τον ζήσεις...
εύχομαι να βρεις τον Άνθρωπο σου, δεν είναι μακρυά σου,
βρίσκεται κάπου μέσα σου και δίπλα στην καρδιά σου...
Μπορεί να γεννήθηκα, να μεγάλωσα στο χαρτί,
μα αυτό που με ωρίμασε η ίδια η ζωή,
κι αν κάτι ακόμα θέλω να προσθέσω να σου πω,
είναι πως όσο αξίζει η φαντασία αξίζει και το αληθινό...
Όσο αγαπάω το να είμαι ανάμεσα στα βιβλία,
τόσο το να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους φέρνει δημιουργία...
Δεν είμαι εσωστρεφής, δεν είμαι εξωστρεφής,
είμαι ανάλογα πώς θα με κοιτάξεις, ανάλογα πώς θα στραφείς,
πως είμαι δειλή μπορεί να μου πεις,
πως είμαι γενναία μπορεί να με δεις,
πως είμαι γυναίκα, πως είμαι παιδί,
πως ζω μες στον θάνατο, πως ζω στη ζωή,
πως είμαι αισιόδοξη, πως χαμογελώ,
πως είμαι θλιμμένη, πως μελαγχολώ,
αυτό μου άρεσε στα βιβλία, αυτό μου αρέσει στη ζωή,
πως έχουν όλα τα στοιχεία που είμαι φτιαγμένη εγώ κι εσύ...
Και κάπως έτσι τώρα, φίλε μου, θα σε αφήσω,
μες στα βιβλία-πουλιά θα πάω να φτερουγίσω...
No comments:
Post a Comment