(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Είχα πάντα καστανά μακρυά μαλλιά...
Είχα πάντα καστανά μακρυά μαλλιά,
μα κάποτε ευχόμουν να ήμουν ξανθιά,
αν είχα όμορφα ανοιχτά μαλλιά θα ήμουν φωτισμένη,
και μέσα μου θα ένιωθα πολύ ευτυχισμένη,
θα έμοιαζα με ήλιο, θα έβγαζα ακτίνες,
θα έφερνα ανατολές, θα έδιωχνα ρουτίνες,
δεν θα ήταν κίτρινα θα ήτανε χρυσά,
θα έλαμπαν πολύ μες στην αστροφεγγιά,
θα σκόρπιζαν αγάπη, θα πρόσφεραν το φως,
και κάθε "δυστυχώς" θα έκαναν "ευτυχώς",
θα πότιζαν την φύση, θα έφτιαχναν λουλούδια,
θα γέμιζαν τον κόσμο ένα σωρό τραγούδια,
και όταν με ρωτούσαν "Τι έχεις στο μυαλό σου;",
θα απαντούσα απλά "Το φως μου είναι δικό σου!",
μετά, σιγά σιγά, άρχισε να μου αρέσει το καστανό,
σκέφτηκα... κάτσε, περίμενε, για δες... της φύσης είν' κι αυτό,
το συναντάς στους κορμούς, το συναντάς στο χώμα,
το συναντάς στα κλαδιά, σε πόσα αλήθεια ακόμα!
Άρχισα να κάνω του καφέ την λίστα,
ξεκίνησα να το φορώ και να με λεν "αρτίστα",
Ξέρεις, τα παιδιά διαλέγουν ροζ και σιελ στους μαρκαδόρους,
τα γκρι, τα καφέ, τα λαδί, είναι σαν δορυφόρους,
διαλέγουν τα κίτρινα, τα πράσινα ανοιχτά,
διαλέγουν εκείνα που είναι φωτεινά...
και κάποια χρώματα μένουν στο κουτί,
χωρίς ποτέ κανένα να χρησιμοποιηθεί...
Το ίδιο συμβαίνει με τα χρωματιστά μολύβια,
μα το καφέ υπάρχει στα δέντρα, υπάρχει στα καλύβια!
Άρχισα, λοιπόν, αλλιώς να το κοιτάζω,
και τώρα πια με τίποτα το χρώμα δεν αλλάζω...
Αν δεις τον κόσμο γύρω, αν κοιτάξεις την χαρά,
θα δεις σε όλα τα χρώματα μια άλλη ομορφιά,
καφέ είναι το έδαφος, καφέ είναι η γη,
κι η ζάχαρη μπορεί να είναι λευκή ή καστανή,
κανένα χρώμα παραπονεμένο δεν αφήνω,
κανένα δεν διαγράφω, κανένα και δεν σβήνω,
με όλα ζωγραφίζω, όλα τα φοράω,
με όλα τριγυρίζω και όλα τα αγαπάω!
Και όσο για το χρώμα των μαλλιών μου είναι το φυσικό μου,
και το καφέ που γίνεται γκρι είναι κι αυτό δικό μου...
Μα κι αν τα βάψω κάποτε, δεν το έχω κάνει ακόμα,
θα είναι πάλι γιατί αγαπώ κάθε μα κάθε χρώμα!
Για την ώρα, με το καστανό μου σκορπάω τώρα φως,
δεν έχω ιδέα πώς έγινε, δεν έχω ιδέα πώς...
με το που αγάπησα τον εαυτό μου άρχισα να λαμπυρίζω,
και με όλα μου τα χρώματα το φως μου να σκορπίζω...
No comments:
Post a Comment