(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Ένιωθα πάντα να φορώ...
Ένιωθα πάντα να φορώ ένα μεγάλο καπέλο,
δεν έκρυβε τα μάτια μου, δεν είχε κανένα βέλο,
εκεί κατοικούσανε διάφορα χρωματιστά πουλιά,
άλλα έμεναν μαζί μου, άλλα έφευγαν μακρυά,
σαν ένα σπίτι ήταν, με παράθυρα ανοιχτά ή κλειστά,
γύρω του πετούσαν άναρχα ένα σωρό κλαδιά ή φτερά,
ήταν το δικό μου καπέλο, ήταν προέκτασή μου,
και όπου πήγαινα εγώ, ήταν κι αυτό μαζί μου,
οι άνθρωποι με ρωτούσαν "Γιατί δεν το πετάς;"
άλλοι απλά απορούσαν "Γιατί το αγαπάς;"
Γιατί να πετάξω κάτι που να πετάει;
Πώς να μην αγαπώ κάτι που αγαπάει;
Αυτό το καπέλο έμοιαζε να έχει πάντα γιορτή,
αφού τα πουλιά τραγουδούσαν και έβγαζαν μουσική,
κάποιο έφτιαχνε φωλιά, κάποιο κλαδί κρατούσε,
κάποιο στεκόταν ήσυχα, κάποιο παρατηρούσε,
κάποιο ήθελε να ταξιδέψει, γύρω γύρω πετούσε,
κάποιο ήθελε να αγναντέψει, χαιρότανε που ζούσε,
διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές μορφές,
διαφορετικά παράθυρα, διαφορετικές οροφές,
Προσπάθησαν να κλέψουν το καπέλο μου απ' τα μακρυά μαλλιά μου,
μα ήταν αδύνατο να ξεριζώσουν τα όποια όνειρά μου,
κανένας δεν το γνώριζε, οι φτερωτοί μου φίλοι,
είχαν δημιουργηθεί απ' τα δικά μου χείλη,
ήταν οι ιδέες μου, ήταν η φαντασία,
ήταν οι παρέες μου, ήταν δημιουργία,
και ο μόνος τρόπος το καπέλο να εξαφανιστεί,
να ασχοληθώ με κάτι που με ευχαριστεί...
νιώθω το καπέλο μου όταν δημιουργώ,
τότε μόνο γίνεται ξανά στους άλλους φανερό,
τις υπόλοιπες ώρες τριγυρνάω χωρίς καπέλο,
και κρύβονται τα μάτια μου, σαν να φοράω βέλο...
No comments:
Post a Comment