(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό...
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας καλός κύριος που επιδιόρθωνε καρδιές,
άλλες ήταν σπασμένες, άλλες τρυπημένες, άλλες ραγισμένες, άλλες με γρατζουνιές,
δούλευε ασταμάτητα, πάρα πολλές ώρες, από το πρωί ως το βράδυ,
έκανε τη δουλειά απίστευτα καλά, χωρίς ατέλειες, χωρίς ψεγάδι,
δεν είχε βοηθούς, φίλους, γυναίκα, οικόγενεια, ζούσε στη μοναξιά του,
και το να φτιάχνει τις καρδιές ήταν, όλη του τη ζωή, η μόνη συντροφιά του...
Του έφερναν αληθινές καρδιές από όλο τον κόσμο να τις επιδιορθώσει,
Του ζητούσαν, χωρίς να το ζητάνε, για τα λάθη των άλλων, να επανορθώσει,
μα θαύματα δεν γίνονται, τι να επαναφέρει κανείς, τι να κολλήσει, τι να επισκευάσει,
πώς να κάνει μια καρδιά, να ξαναρχίσει να χτυπά, όταν εκείνη νιώθει πως όλα τα έχει χάσει;
ανύπαντρων, παντρεμένων, χωρισμένων, ερωτευμένων, όλων οι καρδιές περνούσαν από εκεί,
μην ρωτάτε, δεν θα αντέχατε να μάθετε τα μάτια του τι είχαν ακούσει και τι είχαν δει...
γιατί οι καρδιές, τον κοίταζαν και του μιλούσαν, με το βλέμμα της κάθε πληγής,
και του ψιθύριζαν ή του φώναζαν για τον άνθρωπο πως είναι αιμοσταγής...
Εκείνος τις φρόντιζε με τα εργαλεία, τα φάρμακα, τα μηχανήματά του,
κουνούσε το κεφάλι γιατί ποτέ κανείς δε μαθαίνε απ' τα παθήματά του,
τις έδενε, τις έβαφε, τις ένιωθε, τις έφτιαχνε απαλά,
κι εκείνες γύριζαν πάλι σε κατάσταση που δεν ήταν καλά...
Όταν περνούσε από κάπου όλοι έλεγαν "Κοιτά, περνάει ο Επιδιορθωτής!"
"Δεν είναι άνθρωπος είναι ένας μάγος, ένας θεός, ένας Καρδιοεπανορθωτής!"
Εκείνος δεν ήταν μάγος, δεν ήταν θεός, δεν ήθελε τον επικίνδυνο θαυμασμό,
δεν ήθελε να τον κοιτάζουν όλοι με μάτια που δηλώνουν απλησίαστο σεβασμό,
το μόνο που ήθελε να σταματήσουν οι άνθρωποι όλη αυτήν την τρέλα,
πληγώνουν τις καρδιές και λεν δικαιολογίες μασώντας την ίδια καραμέλα...
Άρχισε να έχει κάποιες λογικές ανησυχίες...
έχοντας ζήσει όλων των καρδιών τις ιστορίες...
"Δεν θα ζω για πάντα και δεν θα ζει για πάντα ο τροχός μου,
και δεν έχω παιδιά, δεν θα υπάρχει κάποιος διάδοχός μου..."
Έτσι πέρασε ο καιρός...
Κάπως γέρασε ο τροχός...
Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν, τα μάτια άρχισαν να βλέπουν θολά,
τόσο που δεν επιτρεπόταν πια να επιδιορθώνει καμία καρδιά...
Βγήκε, λοιπόν, στην σύνταξή του,
πήρε και την καρδιά μαζί του...
Και η καρδιά του, πόσο τραγικό, να έχει ταχυπαλμίες...
Να ζει καθημερινά με πόνο, με άγχος, με αρρυθμίες...
Βλέπετε, την καρδιά του δεν την πλήγωσε ένας άνθρωπος μα πολλοί,
τον πλήγωσε όλη η ανθρωπότητα, τον πλήγωσε όλη η Γη...
Κι εκείνου την καρδιά δεν υπήρχε κανένας να την επιδιορθώσει,
κι ο ίδιος δεν γινόταν πια καμιά καρδιά, ούτε τη δική του, να σώσει...
Κι έτσι όταν έφυγε από τον κόσμο αυτό άφησε τους ανθρώπους,
να συνεχίζουν να πληγώνουν και να πληγώνονται σε όλους μας τους τόπους...
Κι όσο για των ανθρώπων τις καρδιές...
Εκείνες συνεχίζουν να ζουν με τις πληγές...
Θρηνούν, πού και πού, για τον Επιδιορθωτή,
που τις αγαπούσε και τις φρόντιζε όλη του τη ζωή...
No comments:
Post a Comment