Ακαπέλα

Μια φορά είπα στο λύκειο ένα τραγούδι ακαπέλα. Έτσι απλά... στάθηκα μπροστά σε όλο το σχολείο... σε ένα γεμάτο τεράστιο αμφιθέατρο... χωρίς μουσική... χωρίς πιάνο ή κιθάρα ή κάτι... χωρίς καθοδήγηση αφού δεν είχαμε δάσκαλο μουσικής... χωρίς να χρειαστεί να πάρω τόνο από κάπου... χωρίς κάποιον άλλον δίπλα μου για να το τραγουδήσουμε μαζί... χωρίς να έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις... χωρίς να γνωρίζω πώς να τραγουδήσω... Με μόνη ανάγκη να εκφραστώ... να πω τα συναισθήματά μου μέσα από τις λέξεις ενός τραγουδιού... Στο σχολείο μου δεν είχε ξαναγίνει... Το να βγει κάποιος και να τραγουδήσει σόλο... έτσι, μόνος του... Είχαμε μια χορωδία που ήταν, λίγο εώς πολύ, ταλαιπωρημένη και παραπεταμένη... γιατί δεν είχαμε κάποιον καθηγητή να μας οδηγεί, να μας συντονίζει, να μας οργανώνει... Από εκείνο το σημείο και μετά... στις επόμενες γιορτές άρχισαν να τραγουδάνε κι άλλοι σόλο... εγώ πάλι δεν ξανατραγουδήσα πέρα από εκείνην την μία φορά... Θυμάμαι ακόμα την σιωπή που απλώθηκε... Θυμάμαι ακόμα την τρεμάμενη φωνή μου να γεμίζει τον χώρο... Το να κάνει κανείς λυκειόπαιδα να σταματήσουν να μιλάνε ή να κοροϊδεύουν ή να βαριούνται σε σχολική γιορτή φάνταζε αδύνατο... Κι όμως... Με το που ξεκίνησα, όλα σταμάτησαν... Οι ήχοι... Οι φωνές... Ο χρόνος... Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα και πότε σταμάτησα το τραγούδι... Το μόνο που κατάλαβα ήταν το ότι τραγούδησα μέσα από την καρδιά μου... από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μου βγήκαν οι νότες και οι λέξεις... Δεν κοίταζα τους ανθρώπους... Κοίταζα αλλού... σε ένα δικό μου σημείο εσωτερικό... σε έναν δικό μου κόσμο εξωτερικό... Όταν πια τελείωσε το τραγούδι μου... είδα πρόσωπα δακρυσμένα... Και μετά την γιορτή ερχόντουσαν να μου μιλήσουν... για αυτό που ένιωσαν... Ανέβηκα αρκετές φορές στην σκηνή μετά από αυτό... Δεν εννοώ στο σχολείο... Εννοώ μετά... Αλλά εκείνη η μία φορά που τραγούδησα αυτό το ένα τραγούδι... ήταν η μοναδική φορά που με είδε η μητέρα μου στην σκηνή... Δεν με είδε ποτέ να «παίζω». Με είδε, όμως, να τραγουδάω... Αυτό το ένα τραγούδι που είπα... αυτό το ένα τραγούδι που άκουσαν εκείνη την ημέρα όλοι όσοι ήταν σε αυτό το αμφιθέατρο... ήταν ένα τραγούδι που μέχρι σήμερα με συγκινεί... Ο αρχηγός. Ίσως να είναι τα καπέλα από χαρτί, ίσως να είναι τα ξύλινα τουφέκια, ίσως να είναι που ο «πόλεμος» ήταν γιορτή, τότε, κάποτε, στα παλιά μας στέκια. Ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα καπέλα να μην είναι χάρτινα πια, ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα όπλα να γίνονται πραγματικά, ίσως να είναι που ο πόλεμος δεν ήταν ψεύτικος και ήρθε κοντά μου... ίσως να είναι που ο θάνατος έφτασε και διαπέρασε την καρδιά μου... Πολλά, ίσως... Μα ένα σίγουρο... Υπάρχουν κάτι ημέρες και κάτι ημερομηνίες... όπως... η, κάθε χρόνο, 17 Νοεμβρίου... που τις «γιορτάζω» ακόμα με αυτές τις νότες στο μυαλό μου αυτού του τραγουδιού... και με αυτές τις λέξεις... με αυτούς τους στίχους...

Και με στιγμάτισε... σαν κορίτσι, σαν έφηβη, σαν κοπέλα...
Αυτό το «Φτιάχναμε καπέλα» που ειπώθηκε ακαπέλα...