Ήταν και εκείνες οι λέξεις...

Ήταν και εκείνες οι λέξεις... Ήταν και εκείνο το κείμενο... σε εκείνην την παράσταση... που γινόταν καθρέφτης και έδειχνε σε κάθε θεατή τον εαυτό του... Τόσες διαφορετικές αντιδράσεις των θεατών σε ένα μόνο μικρό κειμενάκι... Άλλος έμενε ακινητοποιημένος... Άλλος έκλαιγε και δεν μπορούσε να σταματήσει... Άλλος έσφιγγε στο σώμα του τα χέρια του σταυρωμένα και έπαιρνε θέση άμυνας... Άλλος με κοίταζε και δεν γινόταν να βγάλει το βλέμμα του από εμένα... και άλλος δεν άντεχε να με κοιτάξει και έστριβε το βλέμμα του σε οποιοδήποτε άλλο σημείο... Σε μια παράσταση μου, ήρθε μια παιδοψυχίατρος... και σε αυτό το κείμενο δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα στο πρόσωπό της... Ήρθε να μου μιλήσει μετά για αυτό το κείμενο... κουνώντας το κεφάλι... Αναρωτιόταν πώς γράφτηκε κάτι τέτοιο... Ήταν σαν εκείνη να βιώνει καθημερινά τα αποτελέσματα αυτού του κειμένου... Το κείμενό μου ήταν μέρος της δικής της πραγματικότητας. Χωρίς να γνωρίζω πολλά από ψυχολογία ή από ψυχιατρική... με μόνο γνώμονα τον ίδιο τον εαυτό μου και την ίδια την ζωή... είχα γράψει αυτό το μικρό κείμενο... για το οποίο ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματικότητα του... και για αυτούς είναι ακόμα πιο ανατριχιαστικό καθώς είχε ακόμα περισσότερα επίπεδα από όσα θα μπορούσαν να φανταστούν οι θεατές... Εκείνη ήρθε και δεύτερη φορά να δει την παράστασή μου. Με συγκίνησε τόσο. Ήταν ένας ηθικός άνθρωπος στον χώρο της ψυχιατρικής... και αγωνιζόταν μέσα σε καταστάσεις... που είναι αδύνατο να τις φανταστεί κανείς πόσο μάλλον να τις ζήσει.

Σε ένα σύστημα αδιάφορο και θολό, άδικο και απάνθρωπο... πώς άραγε να επιβιώσουν... Οι γιατροί που ενδιαφέρονται για την υγεία και οι δικηγόροι που ενδιαφέρονται για την δικαιοσύνη... Οι δάσκαλοι που αγαπάνε την εκπαίδευση και οι καλλιτέχνες που υπηρετούν την τέχνη τους... Οι άνθρωποι που αγαπάνε την ανθρωπιά και που υποστηρίζουν την αγάπη... Πώς να επιβιώσουν οι ανθρώπινοι άνθρωποι; Πόσο δύσκολη είναι η ζωή για αυτούς... Μόνο αυτοί το γνωρίζουν...

Μα είμαι μαζί τους. Με κάθε έναν από αυτούς. Σε έναν κοινό αγώνα.

Και όποτε τους συναντάω... στην τέχνη μου ή στην ζωή μου... θα τους αγκαλιάζω... με τις λέξεις μου, με τις σκέψεις μου, με τις πράξεις μου, με το χαμογελό μου... Και θα φροντίζω με τον τρόπο που ζω την ζωή μου να τιμάω και την δική τους ζωή...