5/18/16

Ονειροπραγματικότητα



Σε αυτό το όνειρο συνέβαιναν τα εξής...

Ήταν μια δραματική σχολή καινούρια, που μόλις είχε ανοίξει, η οποία ήταν και δωρεάν... Και οι σπουδές εκεί θα ήταν τρία χρόνια... Δεν είχα ιδέα πώς βρέθηκα εκεί... Δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα σπούδαζα ή όχι... Από την μία μεριά, μου άρεσε η ιδέα του να σπουδάσω αυτό που αγαπώ κάπου συγκεκριμένα... Από την άλλη μεριά, δεν άντεχα να ξαναμπώ... σε αυτήν την διαδικασία των σπουδών... που είχα ελπίδες συνέχεια για πράγματα τα οποία ποτέ δεν συνέβαιναν... Είδα και γνωστούς μου ανθρώπους στο όνειρο... Μια παλιά καλή μου φίλη... που κι εκείνη είχε αποφασίσει να σπουδάσει ξανά... εκεί... Κάτι δεν μου άρεσε συνολικά στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα...

Τριγύρισα στην σχολή...
Είχε μεγάλες αίθουσες...
Πολλούς ορόφους...
Γυριστές σκάλες...
Ήταν σε ένα όμορφο κτήριο... που ήταν σαν λαβύρινθος...

Έπειτα κατάλαβα πως ήταν και σχολή χορού... και όχι μόνο θεάτρου...

Μπορούσες να επιλέξεις... αν θα πας στο τμήμα του χορού ή του θεάτρου...

Και άρχισα να σκέφτομαι μήπως να πάω στο τμήμα του χορού... που κι αυτό πάντα το ήθελα μα που ποτέ δεν κατάφερα να το «σπουδάσω» «σωστά».

Έπειτα άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κάνω τώρα χορό... με το πονεμένο σώμα μου... Το θέμα των γονάτων μου... Την μέση μου... Πώς θα μπορούσα άραγε να πάρω τώρα μια τέτοια απόφαση;

Έπειτα αποφάσισα να φύγω... απλά να φύγω...

Βγαίνοντας από το κτήριο... ήρθε κάποιος τρέχοντας από πίσω να με ρωτήσει... Πόσο χρονών είμαι...

35... του απάντησα...

Δυνατά και καθαρά...

Και έφυγα...

Ξύπνησα και ήμουν τόσο μπερδεμένη, ανάμεσα σε δύο κόσμους... τον μη πραγματικά ονειρικό και τον μη ονειρικά πραγματικό...

Κάπως ένιωθα να μου λείπει ο χορός... Κάπως ένιωθα να μου λείπει και το θέατρο...

Ύπηρχε κι ένα άλλο στοιχείο στο όνειρο... όταν ήμουν στην σχολή... ένιωθα πως αν άρχιζα τώρα να σπουδάζω ξανά, δεν θα ήμουν τόσο «καλή» όσο ήμουν παλιά... Σαν να έχασα το ταλέντο μου... και σαν να έπρεπε να βιώσω την παρακμή του εαυτού μου... σαν να πέρασε εκείνο το τρένο... σαν να έφυγε εκείνο το τότε... Σαν το χάρισμά μου... να μην ήταν πια εδώ... να μην είναι πια εδώ...

Γνωρίζω, βέβαια, γιατί συνέβηκε αυτό στο υποσυνειδητό μου... Είναι με αφορμή κάτι πραγματικό που σκεφτόμουν... που έγινε ό,τι έγινε στο υποσυνείδητο...

Τέλος πάντων...

Μια στενοχωρητική ατμόσφαιρα υπήρχε...
Και στο Όνειρο...
Και στην Αλήθεια...

Χμ...

35.
Δεν είναι ο αριθμός των χρόνων μα η ποιότητα των χρόνων που με προβληματίζει...
Δεν είναι το 35.
(ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Δεν είχα άγχος ποτέ με αυτού του τύπου τους αριθμούς).
Είναι το πώς ήταν αυτά τα 35 χρόνια.

Πόσο εύχομαι...
τα καλύτερα να έρχονται και να μην έχουν ήδη φύγει...
Πόσο έχω ανάγκη...
από κάτι φωτεινό και ζωντανό!

Πόσο θέλω να έχω αντοχές και δύναμη...
για να πάω προς το όνειρό μου...
Ακόμα κι αν εκείνο όλο και απομακρύνεται... και όλο και σβήνει...

Πόσο εύχομαι και έχω ανάγκη και θέλω να το προλάβω πριν σβήσει...
Να με προλάβω πριν σβήσω...
Και να προλάβω να ζήσω...


No comments:

Post a Comment