Περπατούσα στον δρόμο και... (13)

Περπατούσα στον δρόμο και... ξαφνικά ήρθε δίπλα μου και άρχισε να περπατάει μαζί μου... Έστριψα το κεφάλι μου και είδα έναν άντρα άγνωστο γνωστό...

Άγνωστο, γιατί δεν τον γνώριζα.
Γνωστό, γιατί τον είχα δει αρκετές φορές στην ζωή μου κι ας μην είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα και έτσι απλά τον άφησα να περπατάει μαζί μου...

Περπατούσαμε μαζί σιωπηλοί, όταν εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα και μου είπε, ενώ συνεχίζαμε να περπατάμε...

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Θέλω απλά να σου μιλήσω.»

Έπειτα έστριψε το κεφάλι του και, κοιτάζοντας τον δρόμο μπροστά μας, άρχισε να μου μιλάει, αργά, σταθερά, λογικά, ανθρώπινα...

«Σε βλέπω, κάθε πρωί, να περπατάς από το απέναντι πεζοδρόμιο από το οποίο περπατάω εγώ, να πηγαίνεις πάνω-κάτω την Πατησίων, μόνη σου, όπως κάνω κι εγώ... περπατάω, πάνω-κάτω την Πατησίων, μόνος μου... Σε βλέπω, καμιά φορά, ακόμα και τα απογεύματα...

Πολλές φορές, ακούς κάποια μουσική... και αναρωτιέμαι τότε τι μουσική άραγε να ακούς...

Πολλές φορές, κρατάς κάποιο βιβλίο... και αναρωτιέμαι τότε τι βιβλία άραγε να διαβάζεις...

Άλλες φορές, είσαι χωρίς μουσική, χωρίς βιβλία, και απλά περπατάς... Τότε αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει άραγε στο μυαλό σου, ποιες είναι οι σκέψεις σου, ποια είναι η ιστορία σου, ποια είναι η ζωή σου...

Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί για το όνομά σου. Και άλλες τόσες, για το τι μπορείς να κάνεις στην ζωή σου... Η θεωρία μου είναι πως είσαι καλλιτέχνης... απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα το τι ακριβώς κάνεις... Ποια να είναι άραγε η τέχνη σου; Στην αρχή, σκεφτόμουν πως είσαι συγγραφέας... Έπειτα άρχισα να πιστεύω πως είσαι ζωγράφος... από τα χρώματα που φοράς... Η τελευταία μου άποψη είναι ότι, μάλλον, είσαι ηθοποιός ή χορεύτρια... μπορεί και τραγουδίστρια... Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ασχολείσαι με κάτι καλλιτεχνικό... δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ σε οτιδήποτε μη δημιουργικό... Εκπέμπεις... μια ουσιαστική ελευθερία και ανεξαρτησία... Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που σου μιλάω. Ίσως να έχω ανάγκη, έστω και λίγη, από την ελευθερία σου...

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, κάτι που δεν είναι σωστό να κάνω αλλά, παρόλα αυτά, το κάνω, οι άνθρωποι που περπατάνε την Πατησίων, πάνω-κάτω, τόσο συχνά όσο εμείς... είναι ανήσυχοι άνθρωποι... Και έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα... ίσως για αυτό να είναι και τόσο λίγοι σε αριθμό... Δεν μπορώ να γνωρίζω την δική σου ιστορία αλλά μπορώ να σου μιλήσω για την δική μου...

Αυτό το δικό μου περπάτημα, αυτό το δικό μου πάνω-κάτω, είναι αυτό που με κρατάει σε ισορροπία.

Είμαι σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει από το πρωί μέχρι το απόγευμα... και αυτό το περπάτημα... το πριν και το μετά... είναι το μόνο που ξεκουράζει κάπως το μυαλό μου... βάζει σε τάξη όσα μπορεί να μου συμβαίνουν... Είναι οι μόνες στιγμές που είμαι εγώ με τον εαυτό μου χωρίς κανέναν άλλον... Αυτά τα βήματα σε αυτά τα πεζοδρόμια... Και αυτό δεν ισχύει μόνο όταν είναι άδειοι οι δρόμοι, όπως τώρα, όπως σήμερα... Ισχύει ακόμα και εκείνες τις ημέρες που είναι γεμάτοι οι δρόμοι... Κι ας είμαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, που περπατάνε βιαστικά και που αδιαφορούν για ό, τι μπορεί να συμβαίνει γύρω τους... Σε αυτό το πλαίσιο, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, έχω καταφέρει να είναι οι μόνες στιγμές που είμαι εγώ με εμένα...

Έχω τρία παιδιά. Δύο γιους και μία κόρη. Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι 12 χρονών. Η κόρη μου είναι 10 χρονών. Και ο μικρός γιος μου είναι 8 χρονών. Αν πιστεύεις πως η ζωή είναι δύσκολη σε αυτήν την χώρα, πίστεψέ με, είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν έχεις παιδιά... Τρία παιδιά... Δεν είναι μόνο ότι έχεις να τα μεγαλώσεις και να τα φροντίσεις... είναι το ότι αγχώνεσαι για το μέλλον τους... φοβάσαι και στενοχωριέσαι για το ποια μπορεί να είναι η συνέχειά τους... Απογοητεύεσαι από τις χαμένες προοπτικές, από τα σκισμένα όνειρα, από τα κομμένα φτερά... Θέλεις να δώσεις ελπίδα στα παιδιά σου και δεν έχεις από πού να την αντλήσεις... Θέλεις να τους πεις κάτι όμορφο για το μέλλον... κι ας μην μπορείς να δεις τίποτα φωτεινό μέσα σε αυτό...

Η γυναίκα μου... Η γυναίκα μου είναι η μία και μοναδική... Ήταν, είναι και θα είναι... Δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο για εμένα... Μόνο αυτή... Το γνώριζα από την πρώτη στιγμή που την είδα, και θα το νιώθω μέχρι την τελευταία στιγμή που θα την δω, μέχρι την τελευταία πνοή της... πως δεν έχω καμία άλλη ανάγκη στον κόσμο πέρα από αυτήν... Με αυτόν τον άνθρωπο ήθελα να είμαι και με αυτόν ήμουν... Με αυτήν την υπέροχη γυναίκα που μου έδωσε όσα μπορεί να δώσει άνθρωπος σε άνθρωπο. Έζησα τον έρωτα έτσι όπως ούτε τον είχα ονειρευτεί και την αγάπη έτσι όπως ούτε την είχα φανταστεί. Την μισή μου ζωή την πέρασα μαζί της... κι αν την είχα γνωρίσει νωρίτερα... θα είχα περάσει πάνω από την μισή μου ζωή, ακόμα και ολόκληρη, μαζί της... Δεν κοίταξα ποτέ άλλη γυναίκα, δεν χρειάστηκε να κοιτάξω άλλη γυναίκα. Δεν θέλησα ποτέ άλλη γυναίκα, δεν χρειάστηκε να θελήσω άλλη γυναίκα. Ήμουν ευτυχισμένος απλά και μόνο που ένας τέτοιος άνθρωπος, όπως εκείνη, με ερωτεύτηκε και με αγάπησε... Τι τύχη και τι τιμή! Η γυναίκα μου, η σύντροφός μου, η μητέρα των παιδιών μου. Μεγαλώσαμε μαζί. Ωριμάσαμε μαζί. Αλλάξαμε μαζί. Πάντα προς το καλύτερο. Μόνο προς το καλύτερο.

Και τώρα;... Και τώρα... Έχει έναν μήνα ζωής... Έτσι λένε... Το πολύ... Ένας μήνας... Ο χρόνος μετράει διαφορετικά... Οι μέρες κοστίζουν διαφορετικά... Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν κόλαση... Πραγματική κόλαση... Γιατροί, νοσοκομεία, εξετάσεις... Με μία λέξη... Καρκίνος... Συμβαίνουν αυτά, θα μου πεις... Και είναι αλήθεια πως συμβαίνουν... Αλλά, όσο να’ ναι, όσο και να το έχεις αναλύσει θεωρητικά, είναι διαφορετικά όταν πρακτικά συμβαίνει κάτι σε εσένα... Είναι διαφορετικά... στο πώς νιώθεις τα πράγματα, στο πως χειρίζεσαι τις καταστάσεις... Μπορεί να νομίζεις πως θα ένιωθες κάτι και τελικά νιώθεις κάτι άλλο... Μπορεί να νομίζεις πως θα έκανες κάτι και τελικά κάνεις κάτι άλλο... Μόνο όταν βρεθείς σε ένα σημείο, μπορείς να μάθεις πως είναι ο εαυτός σου σε αυτό το σημείο...

Είμαστε προετοιμασμένοι πια για αυτό που θα συμβεί... αλλά και πάλι... Πονάει το αναπόφευκτο...

Κι αν θεωρώ πως είναι δύσκολη η ζωή εδώ με τρία παιδιά... δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή... με τρία παιδιά μα και χωρίς την σύντροφο της ζωής μου...

Δεν έχω ιδέα τι με περιμένει...
Ούτε αν είμαι ικανός για αυτό...
για να τα καταφέρω...
να ανταπεξέλθω... να αντέξω...
Τώρα δεν νιώθω δυνατός, νιώθω αδύναμος...
Τώρα νιώθω πως καταρρέω...

Μόνο αυτό το περπάτημα είναι αυτό που νιώθω κάπως να με κρατάει σταθερό... Το πρωινό και το απογευματινό περπάτημά μου... Και είσαι κι εσύ... Μου έδωσες δύναμη χωρίς να το γνωρίζεις... Το να σε βλέπω να περπατάς κάθε πρωί... μέσα στα χρώματα... πότε χαμογελαστή, πότε προβληματισμένη, πότε σκεφτική... μα πάντα τόσο ζωντανή... μου έδινε και μου δίνει δύναμη... Το να σε βλέπω... έτσι όπως είσαι...

Δεν σε φλερτάρω τώρα, ελπίζω να το νιώθεις. Δεν θέλω να γίνει κάτι μεταξύ μας, ελπίζω να το καταλαβαίνεις. Δεν θέλω να βγούμε ραντεβού... Δεν θέλω να γίνεις το κορίτσι μου... Δεν θέλω να είμαστε μαζί... Δεν θέλω να γίνεις δική μου... Δεν γινόταν, όμως, να μην σου μιλήσω... και δεν γινόταν να μην σου ζητήσω αυτό που θα σου ζητήσω τώρα...

Έχω ανάγκη να πω την ιστορία μου σε κάποιον... και είναι μια μεγάλη και γεμάτη ιστορία... Έχω ανάγκη να την μοιραστώ... να μιλήσω για εμένα... Όλη μου την ζωή την έζησα χωρίς να μιλάω για εμένα... Υπάρχει ένα κομμάτι του παρελθόντος για το οποίο δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν... Κι όχι μόνο ένα... μα και περισσότερα... Ούτε στην μία και μοναδική σύντροφό της ζωής μου... Ούτε σε εκείνην δεν τα είπα... που ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ήταν και ο καλύτερος μου φίλος... Σε εκείνην μόνο ένιωσα το τι σημαίνει όχι μόνο έρωτας, όχι μονο αγάπη, αλλά και φιλία... μα κι όμως ούτε σε εκείνην δεν τα είπα... Ποτέ; Θα με ρωτήσεις... Ναι... Ποτέ...

Μα έχω ανάγκη τώρα να τα πω σε κάποιον... και διάλεξα εσένα... γιατί μοιάζεις... πώς να σου το πω;... πώς να σου το περιγράψω;... Σαν άνθρωπος που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο.

Και δεν θέλω να σου μιλήσω μόνο για το παρελθόν...
Θέλω να σου μιλήσω και για το παρόν...
Για το πώς είμαι τώρα...

Σου μίλησα για αρρώστια, νοσοκομεία, εξετάσεις, γιατρούς... και δεν μου έριξες ούτε ένα βλέμμα σαν να με λυπάσαι... Σου μίλησα για καρκίνο... και δεν φοβήθηκες... Σου μίλησα για θάνατο... και δεν αγχώθηκες... Το δάκρυ που τρέχει, αυτήν την στιγμή, στο πρόσωπό σου δεν είναι γιατί με λυπάσαι... μα είναι γιατί με αισθάνεσαι. Με νιώθεις, με καταλαβαίνεις. Κι αυτό το δάκρυ είναι το σημάδι πως διάλεξα τον σωστό άνθρωπο, εσένα. Για να ακούσεις την ιστορία μου. Που ακτινοβολείς, αγάπη και ηθική... Που εκπέμπεις την υγεία...

Πολλές φορές, όταν σκέφτομαι πώς θα ήθελα να γίνει η κόρη μου όταν μεγαλώσει, σκέφτομαι, χωρίς να σε γνωρίζω, πως θα ήθελα να γίνει σαν κι εσένα... Να έχει βλέμμα καθαρό... Να έχει δυνατή προσωπικότητα...

Μπορεί να σου ακούγομαι τρελός... και θα έχεις δίκιο... Ό,τι κι αν πιστέψεις για εμένα...

Το μόνο που θέλω είναι να μοιραστώ την ιστορία μου...

Περπατάς την Πατησίων. Περπατάω την Πατησίων. Δεν σου ζητάω όλες τις βόλτες σου... Ξέρω πόσο πολύτιμες είναι για εσένα... Πόσο δικές σου... Πόσο σημαντικό είναι το να είσαι μόνη σου σε αυτές... Όπως και για εμένα... Το να είμαι μόνος μου... Μα σου ζητάω κάποιες διαδρομές από αυτές, κάποιες, όχι όλες, αν θέλεις και αν μπορείς και αν αντέχεις να τις κάνεις μαζί μου...

Θα ήταν ωραία να μοιραστώ για λίγο τον αφόρητο πόνο με κάποιον που δείχνει να μην τον φοβάται...

Με εσένα...

Μπορείς να πάρεις όσο χρόνο θέλεις... και να μου πεις...

Αν και για εμένα κάθε δευτερόλεπτο πια έχει αξία.

Αλλά θα καταλάβω αν θέλεις να το σκεφτείς.

Αυτά... νομίζω... είχα να σου πω... Συγνώμη αν σου ακούστηκα τρελός, δεν είμαι... Το σκέφτηκα πολύ πριν να σου μιλήσω. Πάρα πολύ... Ήταν μια κίνησή σου που με έκανε να το αποφασίσω... Όχι, προς εμένα... Μια κίνηση δική σου... που έτυχε να δω... Που με έκανε να νιώσω πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο στον οποίο να μπορώ να του ανοιχτώ... αυτός είσαι εσύ... Μόνο εσύ... που περπατάς την Πατησίων... πάνω-κάτω... κάθε πρωί... όπως κι εγώ... ».

Σταμάτησα. Σταμάτησε κι εκείνος.

Σκούπισα τα δάκρυά μου, που είχαν γίνει περισσότερα από ένα. Γύρισα και τον κοίταξα. Έστριψε προς εμένα. Σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον έναν. Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Τόσο ώστε να δω το χρώμα των ματιών του, και ακόμα παραπέρα, ώστε να δω το χρώμα της ψυχής του.

Αυτό το βλέμμα... Θα μπορούσε να ήταν αμήχανο, μα δεν ήταν. Θα μπορούσε να ήταν άβολο, μα δεν ήταν. Θα μπορούσε να μας έπιανε νευρικό γέλιο, μα δεν μας έπιασε. Θα μπορούσαμε να θελήσουμε, έστω και για λίγο, να το γυρίσουμε προς άλλη κατεύθυνση, μα δεν το κάναμε. Δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας. Αυτός ο άνθρωπος απέναντί μου δεν ήταν καθόλου άγνωστος. Ήταν μόνο γνωστός. Οικείος. Ζεστός. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί.

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Θέλω απλά να σου μιλήσω.»

του είπα.

«Έλα να περπατήσεις μαζί μου...»

Και στρίψαμε και οι δύο συγχρονισμένα προς τον δρόμο μπροστά μας και αρχίσαμε και πάλι να περπατάμε...

«Σε βλέπω συχνά να περπατάς στο απέναντι πεζοδρόμιο από το οποίο περπατάω εγώ... Πρωί ή απόγευμα... Θα μπορούσε φαντάζομαι να πει κανείς πως είμαι καλλιτέχνης... Αν και δεν μου αρέσει να περιορίζω αυτό που είμαι σε μία μόνο λέξη. Αλλά, δεν πειράζει, ας το πούμε, μόνο για τώρα, μόνο για εδώ, μόνο μεταξύ μας, μόνο για εμάς, ας το πούμε... Ας πούμε πως... Είμαι καλλιτέχνης. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να προσπαθώ να φανταστώ τις ιστορίες τους... Σε καμία από τις φανταστικές εκδοχές μου για εσένα... δεν είχες παιδιά... πόσο μάλιστα τρία! Αυτό δεν θα μπορούσα να το έχω φανταστεί για εσένα... Σε όλες μου τις φανταστικές εκδοχές, δεν ήσουν ευχαριστημένος με την δουλειά σου. Σε όλες μου τις φανταστικές εκδοχές, ήσουν παντρεμένος. Σε καμία από τις φανταστικές εκδοχές μου για εσένα... δεν ήσουν παντρεμένος με την μία και μοναδική γυναίκα της ζωής σου. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στα παραμύθια, πόσο μάλλον στην πραγματικότητα. Με κάνεις να πιστεὐω ξανά με έναν ρομαντικό, ξεχασμένο, τρόπο στον έρωτα και στην αγάπη... και σε ευχαριστώ για αυτό...

Δεν θα σου μιλήσω για το δικό μου πάνω-κάτω στην Πατησίων, φαντάζομαι θα έχει κι αυτό την δική του ανάλυση... Κι, ίσως, να μην έχει και τόση σημασία, τελικά... Ίσως το νόημα να είναι στο ότι μου αρέσει απλά να περπατάω... Ίσως και όχι... Σε κάθε περίπτωση, δεν θα σου μιλήσω τώρα για την δική μου ιστορία...

Θα σου μιλήσω, όμως, για την δική σου ιστορία...

Δεν με τρομάζει το να μιλάω για γιατρούς, νοσοκομεία, εξετάσεις... Δεν με φοβίζει η λέξη «καρκίνος»... Μπορώ να την αρθρώσω ελεύθερα... Δεν με φοβίζει η λέξη «θάνατος»... Μπορώ να την αρθρώσω ελεύθερα... Δεν σε κοιτάζω σαν να σε λυπάμαι, γιατί δεν σε λυπάμαι. Γνωρίζω καλά αυτά τα βλέμματα του κόσμου, καθόλου δεν σε βοηθάνε. Φυσικά, με στενοχωρούν οι καταστάσεις που είναι θλιβερές... Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σε λυπάμαι. Σε νιώθω; Ναι. Σε καταλαβαίνω; Ναι. Σε εμένα μπορείς να μιλήσεις άφοβα, για όλα όσα θέλεις να μιλήσεις. Μπορείς να μου πεις ακόμα κι εκείνες τις λεπτομέρειες που οι γνωστοί σου, ή ακόμα και οι φίλοι σου, ίσως να μην μπορούν να ακούσουν αλλά εσύ έχεις ανάγκη κάπου να τις πεις...

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όταν έχεις να κάνεις με τον θάνατο είναι ότι κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτόν... Εσένα, όμως, αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητά σου. Και είναι υγεία το να θέλεις να μοιραστείς, κάποια στιγμή, τον πόνο... Οχι, πως δεν θα ήταν υγεία ακόμα κι αν δεν ήσουν τώρα σε αυτό το σημείο του να τον μοιραστείς... Ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους και βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίζει τον πόνο. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος κινήσεις... Όμως είναι θλιβερό ότι, καμιά φορά, είσαι στο σημείο του να μοιραστείς τον πόνο... και κανείς γύρω σου δεν είναι έτοιμος για αυτό... Προτιμάμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στον θάνατο... Να κλείνουμε τα αυτιά μας μπροστά στον πόνο... Εγώ μπορώ να είμαι εδώ... να ακούσω και να δω τον πόνο και τον θάνατο... Εγώ μπορώ να είμαι εδώ... να βιώσω και να μειώσω τον φόβο της αρρώστιας...

Σε σχέση με την ιστορία σου... και όσα δεν είπες ποτέ σε κανέναν... Δεν είμαι σίγουρη... αν η γυναίκα στην οποία θέλεις να μιλήσεις είμαι εγώ... Ίσως είναι η μία και μοναδική γυναίκα της ζωής σου, αυτή στην οποία θέλεις και οφείλεις να μιλήσεις... Ίσως... Δεν ξέρω... Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάγκη του να μιλήσεις, σου γεννήθηκε τώρα... ένα μήνα πριν... να πεθάνει... ο άνθρωπος σου...

Αν ήμουν εγώ η μία και μοναδική γυναίκα στην ζωή κάποιου... θα ήθελα να γνωρίζω την ιστορία αυτού του ανθρώπου με τον οποίο έζησα την μισή ή ολόκληρη την ζωή μου. Ακόμα κι αν ήταν λίγο πριν το τέλος... θα προτιμούσα να ακούσω από το να μην ακούσω, να μάθω από το να μην μάθω... Δεν θα μου άρεσε η ιδέα... να έφευγα από την ζωή... και να μην γνώριζα κομμάτια του συντρόφου μου... που έμειναν απλά... ανείπωτα...

Αν επικοινωνεί... να της μιλήσεις...
Αν καταλαβαίνει... να της μιλήσεις...
Σε εκείνην να πεις την ιστορία σου...
Σε εκείνην να μιλήσεις...

Το δάκρυ που κυλάει αυτήν την στιγμή στο δικό σου πρόσωπο και όχι στο δικό μου... σημαίνει πως άγγιξα λίγη από την αλήθεια... Σου το ξαναλέω, λοιπόν... Σε εκείνην να μιλήσεις... Σε έναν μήνα... Μπορεί να είναι αργά... Αν το αποφασίσεις τότε... Εκείνη μπορέι να μην είναι πια στην ζωή... Τώρα δεν έχει πεθάνει ακόμα... Αναπνέει... Είναι εδώ... Είναι ζωντανή...

Και κάτι άλλο... κάτι άλλο θέλω να σου πω... σε σχέση με αυτά που είπες... σε σχέση με την κόρη σου... Μην εύχεσαι η κόρη σου να γίνει σαν κι εμένα... να εύχεσαι να γίνει σαν εκείνην... Να φροντίσεις να την κάνεις ελεύθερο άνθρωπο... για να μπορέσει εκείνη να βρει τον εαυτό της και τον δρόμο της...

Δεν ξέρεις πώς είναι να ζει κανείς στο δικό μου μυαλό και στο δικό μου σώμα...

Μπορεί να ακτινοβολώ αγάπη και ηθική... Μπορεί να εκπέμπω υγεία... Μα ο δρόμος μου, ο εσωτερικός και ο εξωτερικός, είναι πολύ ιδιαίτερος και δύσκολος...

Δεν ξέρεις πώς είναι να βλέπει κανείς με αυτά τα μάτια, να αγγίζει κανείς με αυτά τα χέρια, να αισθάνεται κανείς τους ανθρώπους με τον τρόπο που τους αισθάνομαι εγώ, να βιώνει κανείς τις καταστάσεις με τον τρόπο που τις βιώνω εγώ... Κι ας με κοιτάζεις, τώρα, λεγοντάς μου, σιωπηλά με τον τρόπο σου, ότι ξέρεις... Δεν ξέρεις...

Εγώ, σε καμία περίπτωση, δεν θα το ευχόμουν αυτό για την κόρη σου... όπως δεν θα το ευχόμουν και για την δική μου κόρη... αν είχα... Ένας από τους λόγους που νομίζω πως δεν θα γινόταν να κάνω δικά μου παιδιά είναι κι αυτός... Όχι μόνο αυτός... αλλά και αυτός... Νομίζω δεν θα ήθελα να έχουν κάποια δικά μου στοιχεία... αλλά αυτό ανήκει στην δική μου ιστορία και όχι στην δική σου... Αυτό που θέλω να σου πω είναι απλά...

Να εύχεσαι η κόρη σου να γίνει σαν εκείνην... και όχι σαν κάποιον άλλον...

Νομίζω αυτά είναι αρκετά... για σήμερα...

Εγώ είμαι εδώ για εσένα.

Για να περπατήσουμε μαζί.

Για να μοιραστείς τον πόνο και τον φόβο.

Ακόμα και για να ακούσω την ιστορία σου.

Αν επιλέξεις να την πεις σε εμένα ή και σε εμένα.

Θα είμαι εδώ.

Τέτοια ώρα.
Τέτοια μέρα.
Σε αυτό το σημείο.
Σε αυτήν την γωνία.
Θα είμαι εδώ.

Αυτή είναι η ημέρα που θα περπατάμε μαζί, για όσο το χρειάζεσαι, για όσο με χρειάζεσαι...»

Σκούπισε τα δάκρυά του.

«Έχω να κλάψω από παιδί.» μου είπε.

«Έγω πάλι όχι» του είπα χαμογελαστά «Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς... Χρειάζεται κι αυτό... Όπως και το να γελάει...»

Και εκείνος τότε γέλασε...

«Θα είμαι εδὠ.» μου είπε. «Την άλλη εβδομάδα. Εδώ.».

«Κι εγώ.» του είπα. «Θα είμαι εδώ.»

Και έτσι απλά χωριστήκαμε... ο καθένας στο δικό του πεζοδρόμιο...

Και την επόμενη εβδομάδα... ήμασταν εκεί... και οι δύο μας...
Και την επόμενη της επόμενης.
Και την επόμενη της επόμενης της επόμενης.
Χωρίς καθυστερήσεις.
Χωρίς αναμονές.
Χωρίς συνεννοήσεις.
Χωρίς αναβολές.
Χωρίς αλλαγές.
Την ίδια μέρα.
Την ίδια ώρα.
Στην ίδια γωνία.
Με τον ίδιο άνθρωπο.
Να ξεκινάμε να περπατάμε πάνω-κάτω μαζί και όχι μόνοι μας πια...
Και να μου κάνει το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο...
Να ανοίγεται μπροστά μου... Να μου λέει την ιστορία του...

Αν και όχι... το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε... είναι το ότι άνοιξε τελικά την ιστορία του και στην μία και μοναδική γυναίκα της ζωής του... Πριν να φύγει από την ζωή... Πριν να πεθάνει... Δόθηκε λύτρωση σε δύο ανθρώπους απλά και μόνο επειδή ειπώθηκε μια ιστορία... και δεν άλλαξε τίποτα στην σχέση τους... Τα συναισθήματα έγιναν πιο δυνατά και όχι πιο αδύναμα...

Εγώ άκουσα και έζησα από δίπλα την παρελθοντική και παροντική ιστορία ενός ανθρώπου... που η Πατησίων έφερε στον δρόμο μου...

Και για καιρό... είχα μια μέρα την εβδομάδα... που αυτό το πάνω-κάτω το έκανα μαζί με κάποιον άλλον... και όχι μόνη μου...

Εκείνη την ημέρα, την πρώτη ημέρα γνωριμίας, όταν χωριστήκαν οι δρόμοι μας, ακόμα περπατώντας, μόνη μου πια, έκανα μόνο μία ερώτηση στον εαυτό μου: «Είσαι αρκετά δυνατή;» με ρώτησα. Ήταν μόνο μια στιγμή ανασφάλειας όπου δεν ήμουν σίγουρη αν, ανάμεσα σε όλο το χάος της ζωής μου, μπορούσα να χωρέσω συναντήσεις με έναν άνθρωπο που γνώριζα ότι θα με επηρεάσουν βαθιά και ουσιαστικά... Και αμέσως μετά γέλασα με εμένα. Ποιον κοροϊδεύω; Γιατί ρωτάω τα αυτονόητα; Εγώ είμαι εγώ! Φυσικά και είμαι! Είμαι αρκετά δυνατή. Πάντα είμαι αρκετά δυνατή. Ένας άνθρωπος ήρθε στην ζωή μου... και μου ζήτησε να είμαι εκεί για αυτόν. Και εγώ επέλεξα να είμαι. Και με αυτήν μου την επιλογή... περπάτησα στην ζωή και στον θάνατο μαζί με έναν άλλον άνθρωπο... κάνοντάς μας και τους δύο ακόμα καλύτερους ανθρώπους...

Περπατάω ακόμα την Πατησίων... Πάνω-κάτω... Πρωινά η απογεύματα... Μόνη μου... Αυτός ο δρόμος μου χαρίζει απλώχερα τις πιο πολύτιμες ιστορίες... Και ανάμεσα σε αυτές... είναι και η δική μου ιστορία... ακόμα γράφεται... ακόμα δεν την έχω διηγηθεί έτσι όπως θα ήθελα να την διηγηθώ... ακόμα διαμορφώνεται... Αυτά τα βήματα σε αυτά τα πεζοδρόμια... με κάνουν να νιώθω εγώ... με κάνουν να είμαι εγώ... Και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο... για τίποτα στον κόσμο... Είναι οι δικές μου μοναχικές διαδρομές... Είναι οι δικές μου εσωτερικές ανησυχίες...

Γιατί είναι αλήθεια... Οι άνθρωποι που περπατάνε την Πατησίων, πάνω-κάτω, τόσο συχνά όσο εμείς... είναι ανήσυχοι άνθρωποι... Και έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα... ίσως για αυτό να είναι και τόσο λίγοι σε αριθμό... Δεν μπορώ να γνωρίζω την δική σου ιστορία αλλά μπορώ να σου μιλήσω για την δική μου...

Όχι, όχι, σήμερα... Θα σου μιλήσω κάποια άλλη φορά...

Τώρα θα πάω να περπατήσω, πάνω-κάτω, την Πατησίων...