Προς το φως

Άλλαξε θέση στα επίπλα στο σπίτι του ο φίλος μου...
Και έβαλε ένα γραφείο προς το φως...
Και έφτιαξε μια όμορφη γωνίτσα...
Μα δεν καθόταν συχνά εκεί...
Και εγώ τον ρώτησα γιατί δεν κάθεται εκεί... Αν ήμουν εγώ, θα καθόμουν όλη την ώρα, συνέχεια σε εκείνο το σημείο...
Και μου είπε... αν θέλω να έρχομαι εκεί... να κάθομαι εκεί... να γράφω εκεί...
Να γράψω εκεί το πρώτο μου βιβλίο... που όλο λέω να το κάνω κι όλο δεν το κάνω...
Θα μου έδινε αυτήν την όμορφη γωνίτσα...
Δεν μου έχουν προσφέρει ποτέ κάτι ανάλογο...
Με συγκίνησε.
Και μόνο που το σκέφτηκε.
Και μόνο που το πρότεινε.
Κι ας γνώριζα μέσα μου βαθιά πως δεν υπάρχει συνέχεια στην σχέση και σχέση στην συνέχεια. Κι ας ένιωθα πως είμαστε δύο άνθρωποι που δεν ταιριάζαμε, δεν κάναμε καλό ο ένας στον άλλον και δεν μπορούσαμε να υπάρξουμε μαζί.
Με συγκίνησε.

Είναι από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν προσφέρει...
Ένα μικρό κομμάτι χώρου...
Ησυχίας και Ηρεμίας.
Ένα γραφείο προς το φως...
Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς... πέρα από μια επιφάνεια... για να γράφει, για να διαβάζει, για να σκέφτεται και για να ονειρεύεται;
Φυσικά, υπάρχουν και πολλά άλλα να ζητήσει...
Αλλά, όσο να’ναι, με ένα γραφείο και μια καρέκλα προς το φως... η ευτυχία έρχεται πιο κοντά... και η έμπνευση... ξαναγεννιέται...

Δεν έχει σημασία που δεν είσαι πια μαζί με κάποιον...

Τα όμορφα παραμένουν όμορφα.

Αυτό είναι και το όμορφο με την ζωή.

Τις όμορφες στιγμές που ήδη έζησες, κανείς δεν μπορεί να σου τις στερήσει...
Ούτε και εκείνη...
Ούτε κι η ίδια η ζωή.