Ακροάσεις

Φορούσα άσπρα.
Και εκείνος φορούσε άσπρα.
Όλοι οι άλλοι φορούσαν μαύρα.

Όπως ήταν λογικό,
το βλέμμα μου πήγε σε εκείνον και το δικό του βλέμμα ήρθε σε εμένα.

Ήμασταν δύο άσπρες μορφές ανάμεσα σε μαύρες μορφές. Έτυχε. Άλλες φορές φορούσα κι εγώ μαύρα. Την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, φορούσα μαύρα. Ήμασταν από αυτούς που βρισκόμασταν εδώ δεύτερη φορά. Μας κάλεσαν να έρθουμε ξανά. Καθόμασταν όλοι στην σκηνή. Περιμένοντας. Την προηγούμενη φορά είχα παρουσιάσει διαφορετικά κομμάτια μου στην σκηνή από αυτά που θα έδειχνα τώρα. Είχα επιλέξει και κάτι το οποίο το γνώριζα υπερβολικά πολύ. Το ήξερα από την καλή και από την ανάποδη και μπορούσα να κάνω με αυτό πάνω στην σκηνή, ό,τι κι αν μου ζητούσαν. Το είχα παίξει αρκετές φορές σε παραστάσεις μου, μπροστά σε κοινό. Το είχα κάνει δικό μου. Για αυτό και φορούσα άσπρα. Και για αυτό. Ήταν τα ρούχα που φορούσα στην παράσταση και θεωρούσα πως θα ένιωθα άνετα με αυτά. Άσπρο παντελόνι (σπάνια φοράω παντελόνι στην ζωή μου) και άσπρο μπλουζάκι... Ένιωθα πολύ φωτεινή... κι ας ήταν το κείμενο που είχα επιλέξει να πω ολοσκότεινο...

Μπήκε ο σκηνοθέτης. Ήταν μια σημαντική οντισιόν με σημαντικούς σκηνοθέτες στις καρέκλες του θεάτρου. Όχι έναν. Αλλά πολλούς. Ο ένας σκηνοθέτης ήταν αυτός που μιλούσε και οι υπόλοιποι σκηνοθέτες παρακολουθούσαν. Θυμάμαι... πόσο ήθελα να είναι μια αξιοκρατική ακρόαση... γιατί ήξερα πως αν ήταν αξιοκρατική ακρόαση θα είχα πιθανότητες να με πάρουν... (τελικά δεν ήταν αξιοκρατική η ακρόαση... αλλά το πώς το έμαθα ανήκει σε μια άλλη ιστορία... )... Έστω και ένας... Ένας από τους σκηνοθέτες που είναι εκεί... Έστω και ένας... Σκεφτόμουν... Έστω και ένας...

Μας ανέβαζε δύο-δύο πάνω στην σκηνή... Και όπως ήταν, επίσης, φυσικό... διάλεξε εκείνον και εμένα να είμαστε ζευγάρι πάνω στην σκηνή. Σηκωθήκαμε. Ζητήθηκε από εκείνον να μου απευθύνει το κείμενό του. Ω! Ήταν πολύ καλός. Πραγματικά μου μιλούσε... Απευθυνόταν σε εμένα... ὀχι σε κάποιον άλλον στο μυαλό του... Ξέχασα το πλαίσιο της οντισιόν και απλά ήμουν μαζί του πάνω στην σκηνή. Να τον ακούω. Να τον νιώθω. Να παίζω μαζί του. Υποστηρίζοντάς τον. Όχι καπελώνοντάς τον. Έπειτα μου ζητήθηκε να του απευθύνω το κείμενό μου. Μα τι εύκολα, όμορφα και αβίαστα είναι όλα όταν έχεις έναν καταπληκτικό παρτενέρ στην σκηνή. Ένιωσα τόσο οικεία, ζεστά, άνετα. Σαν να έχουμε ξαναυπάρξει μαζί. Είχα ένα κείμενο... σκοτεινό... που μίλαγε για την αγάπη... Δεν το έπαιζα με τρόπο σκοτεινό σκοτεινό αλλά και πάλι ήταν σκοτείνο... Του είπα «Σ’ αγαπώ». Τον αγκάλιασα. Σήκωσε το βάρος μου. Με κουβάλησε. Τον φίλησα στο μάγουλο. Και γύρω μας σιωπή. Ήταν παράσταση αυτό που συνέβηκε. Δεν ήταν οντισιόν. Ήταν στιγμή τόσο έντονη... όσο των παραστάσεων. Κάποια στιγμή, μας σταμάτησαν και καθίσαμε, ανάμεσα στις μαύρες μορφές, αλλαγμένοι άνθρωποι. Είχα αλλάξει. Και είχε αλλάξει και εκείνος. Η συνέχεια της οντισιόν ανήκει, όπως πάντα, σε μια άλλη ιστορία...

Πάντως, φεύγοντας από εκείνη την οντισιόν είχα την ενέργεια που έχει κανείς μετά από μία παράσταση... Την υπερένταση... που διαρκεί μέρες μετά...

Ήταν άγνωστος. Ήμουν άγνωστη.

Γίναμε γνωστοί, γνωριστήκαμε, σε μια σκηνική στιγμή.

Πήγα να τον δω αργότερα στο θέατρο. Πήγα να τον βρω. Ήθελα να δω ξανά αυτόν τον ταλαντούχο άνθρωπο να παίζει στην σκηνή.

Σπανίζουν οι καλοί ηθοποιοί.
Σπανίζουν οι ταπεινοί άνθρωποι.

Δεν ήταν ερωτικό το ενδιαφέρον μου.
Ήταν καλλιτεχνικό.

Ήθελα να δω αυτήν την θεατρική ενέργεια ξανά.

Πήγα να τον δω. Σε μια παράσταση που είχαν γράψει πολύ καλές κριτικές για αυτήν, αν και δεν πιστεύω στις κριτικές των περιοδικών και των εφημερίδων. Φίλοι φίλων και εκεί. Όπως παντού. Τον είδα στην σκηνή. Ήταν καλός. Αλλά δεν ήταν αυτό που είχα δει και ζήσει στην οντισιόν...

Πού πήγε όλο αυτό το πάθος;
Πού χάθηκε όλη αυτή η ενέργεια;
Ήταν καλός. Ναι, ήταν...
Αλλά πού πήγε εκείνο το κάτι, το παραπάνω, το απερίγραπτο, το απλησίαστο, το σπάνιο, το μαγικό, το ολοδικό του;
Πού πήγε εκείνο το ταλέντο που γέμιζε όλη την σκηνή;
Τι μας συνέβαινε σε αυτόν τον χώρο;
Πώς κατάφερναν, κάθε, μα κάθε φορά, να μας στερήσουν την μαγεία; Πώς συνέβαινε κάθε, μα κάθε φορά, να περιορίζεται το αξεπέραστο... να εγκλωβίζεται το ατελείωτο; Μα τι συνέβαινε με το ταλέντο μας; Γιατί δεν το άφηναν για λίγο να αναπνεύσει; Ω! Έφυγα πολύ προβληματισμένη από εκείνη την παράσταση... Αυτός ο άνθρωπος, χωρίς, ίσως, να το γνωρίζει, ήταν καταδικασμένος να ζει στα πιο μικρά... ενώ είναι φτιαγμένος για τα μεγάλα...

Του έστειλα μήνυμα εκείνη την ημέρα. Δεν είχαμε επικοινωνία ή επαφή πιο πριν. Αλλά εκείνη την ημέρα, του έστειλα μήνυμα. Για να του πω πως ήταν καλός. Μα και για να του πω το πώς τον είχα νιώσει εγώ σε εκείνη την ακρόαση. Σαν να ήθελα να αποκαταστήσω την τάξη. Χωρίς να του το πω, έτσι ακριβώς... σαν να ήθελα να του θυμίσω το ποιος είναι, το τι μπορεί να κάνει και το τι μπορεί να γίνει... Μου έγραψε κι εκείνος κάτι για εκείνη την ακρόαση... Κουβαλούσε μαζί του και μια άλλη στιγμή μου από τότε. Την θυμάμαι κι εγώ εκείνη την στιγμή μου. Ήμουν μόνη μου μέσα σε αυτήν. Ανάμεσα σε όλους να με κοιτάνε. Και παρουσίασα κάτι άλλο πολύ δικό μου. Κι αυτή η στιγμή σαν μια μικρή παράσταση ήταν. Πολύ την αγαπάω. Αυτήν την σκηνική στιγμή της ζωής μου. Χωρίς να μου το πει έτσι ακριβώς... σαν να ήθελε να μου θυμίσει, κι εκείνος, το ποια είμαι, το τι μπορώ να κάνω και το τι μπορώ να γίνω...

Αυτή ήταν όλη και όλη η επικοινωνία μας. Δεν πήγα να τον δω ξανά στο θέατρο.

Κοστίζει να βλέπεις ανθρώπους που αξίζουν πολλά να χάνονται στα λίγα.

Προτίμησα να κρατήσω μέσα μου την ενέργεια της στιγμής της ακρόασης και να μην την αφήσω να αλλοιωθεί μέσα μου από την πραγματικότητα του θεάτρου.

Έτσι κι αλλιώς... Σταμάτησα να πηγαίνω στο θέατρο... από όταν άρχισε για εμένα η εικόνα να σκίζεται... Από όταν άρχισε η σκηνή να ρουφάει τους ανθρώπους της... Από όταν άρχισε η αυλαία αντί να φανερώνει, να καλύπτει την αλήθεια...

Δεν είχε κανένα νόημα για εμένα από όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το τι πραγματικά συμβαίνει.

Αυτά που γίνονται γύρω γύρω.
Αυτά που συμβαίνουν από πίσω.

Σπάνια πηγαίνω.

Μόνο όταν νιώθω πως, ίσως, κάποιος να θέλει να πει και κάτι πιο αληθινό.
Μόνο όταν νιώθω πως, για κάποιους λόγους, οφείλω να είμαι εκεί.

Όταν είσαι μια άσπρη μορφή... πολλές φορές... δεν θα σου επιτραπεί... να σταθείς και να υπάρξεις...

Μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζεις να είσαι μια άσπρη μορφή ακόμα κι όταν η φωνή σου δεν καταφέρνει να ακουστεί...

Την θυμάμαι την φωνή του.
Γιατί ήταν άσπρη φωνή.
Την θυμάμαι την μορφή του.
Γιατί ήταν άσπρη μορφή.

Φωτεινή. Ολοφώτεινη.

Και μόνο η ανάμνηση της στιγμής και η γνώση του ότι το ταλέντο υπάρχει και κάνει τα πράγματα να λειτουργούν στην σκηνή... Μου αρκεί...

Κι ας μην το αφήνουν να φτάσει στον κόσμο...
Έφτασε μέχρι εμένα...
Και αισθάνομαι τυχερή.
Μου αρκεί...

Δηλαδή... Δεν μου αρκεί... Και αυτό είναι ένα από τα βασικά άλυτα θέματα του εσωτερικού μου κόσμου...

Το ότι δεν αφήνουν τα ταλέντα να αναπνεύσουν... με κάνει να μην μπορώ να αναπνεύσω...

Αν είσαι έξυπνος, να καταπιέζεις την εξυπνάδα σου.
Αν είσαι όμορφος, να κρύβεις την ομορφιά σου.
Αν είσαι ταλαντούχος, να χαραμίζεις το ταλέντο σου.
Αν είσαι άνθρωπος, να χάνεις την ανθρωπιά σου.

Θα είχα να γράψω άλλα τόσα αν...
Μα δεν θα μπω στο κόπο καν...

Είναι γεγονός. Δεν μου φαίνονται λογικά τα παράλογα. Δεν μου φαίνονται φυσικά τα αφύσικα. Δεν μου φαίνονται δίκαια, τα άδικα. Δεν μου φαίνονται ανθρώπινα, τα μη ανθρώπινα. Τόσο απλά... και... Τόσο σύνθετα... Αφού σε αυτό το πλαίσιο που δεν καταλαβαίνω... υποχρεώνομαι να ζω. Αναρωτιέμαι πόσα αντίβαρα πρέπει να δημιουργήσει κανείς για να αντισταθμίσει το βάρος; Και πώς να τα δημιουργήσει; Δεν φτάνουν χίλιες προσπάθειες... Δεν φτάνει μία ζωή...