Κάποιος

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)


Κάποιος


Μου αρέσει κάποιος.

Ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο... και το πιθανότερο το προτιμάω που δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Στην αρχή, για κάποιο λόγο, μου μιλούσε στον πληθυντικό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως από σεβασμό; Ίσως να με θεωρεί μεγαλύτερη από ό,τι είμαι; Συνήθως μου λένε πως μοιάζω μικρότερη... Σε αυτές τις ηλικίες, τις πάνω-κάτω, τις δικές μας, δεν μου έχει ξανατύχει να μου μιλάνε στον πληθυντικό... Δεν έχω ιδέα... γιατί υπάρχει αυτός ο πληθυντικός αριθμός... αλλά η ύπαρξή του με κάνει να γελάω... Στην αρχή νόμιζα πως δεν μιλάει σε εμένα... Μετά κατάλαβα πως... κι όμως... σε εμένα μιλάει... Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν αυτός που σε φλερτάρει, σου μιλάει στον πληθυντικό... Είναι πολύ όμορφος. Ουσιαστικά όμορφος. Μου προκαλεί αμηχανία... όταν με κοιτάζει και όταν μου μιλάει... Το πιθανότερο βέβαια δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει τώρα. Δεν είμαι σε στάδιο του να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση και δεν νομίζω να την κάνει αυτός. Γενικά, δεν έχω κανένα θέμα να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση... Το αντίθετο θα έλεγα... Αρκετές φορές είναι αυτές που θα επιλέξω να την κάνω... Βαριέμαι τις διαδικασίες... Βαριέμαι να περιμένω... Νιώθω πως μου γλιστράει η ζωή και πως οι άνθρωποι απλά επιλέγουν να τους γλιστράει ο έρωτας... Βέβαια και οι διαδικασίες έχουν την δική τους ομορφιά... Απλά... Τώρα πια... είναι σαν να βιάζομαι να είμαι στην ουσία των πραγμάτων... στο βάθος των καταστάσεων... στην καρδιά των ανθρώπων...

Δεν με ενδιαφέρει να υπάρχει κάτι στο μυαλό μου... Θέλω να δω αν μπορεί να είναι πραγματικό... Έτσι μάλλον κατέληξα να κάνω τις πρώτες κινήσεις... Από την ανάγκη μου να κάνω πραγματικές τις λέξεις και πραγματικά τα συναισθήματα...

Όμως, τώρα, ίσως, επειδή αισθάνομαι ακόμα κοντά τον χωρισμό... δεν νιώθω έτοιμη να κάνω εγώ τις κινήσεις... Θέλω απλά να κάτσω ήσυχα σε ένα σημείο...

Μου λείπει βέβαια ο έντονος έρωτας...
Εκείνο το πάθος που είναι τόσο ισχυρό που κινητοποιεί ακόμα και τους ακινητοποιημένους.
Αλλά δεν είμαι έτοιμη να κυνηγήσω εγώ τις καταστάσεις...

Αυτός ο άνθρωπος... μου αρέσει... και μου αρέσει πολύ... Κι είχα καιρό να νιώσω... πως μου αρέσει... κάποιος... τόσο πολύ.

Αλλά δεν έχω αντοχές να κυνηγήσω τον έρωτα... Αν έρθει... Ας έρθει... Αλλιώς, νομίζω θα κάτσω στο σημείο μου...

Τι απογοήτευση!

Εγώ που είμαι τόσο υπέρ του έρωτα!

Που σπρώχνω τους ανθρώπους στο να ερωτεύονται!

Που πιστεύω τόσο πως ο έρωτας θα μας σώσει από όλο αυτό το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μας!

Εγώ!

Να κάθομαι σε ένα σημείο...

Και να νιώθω τόσο αδύναμη να κινηθώ προς αυτόν...

Από την άλλη... ίσως απλά πρέπει να σεβαστώ... το σημείο στο οποίο βρίσκομαι...

Ίσως οφείλω απλά να κάτσω στο σημείο μου...

Ίσως πρέπει απλά να με ευχαριστεί το ότι μου αρέσει ένας άνθρωπος...

Και μου αρέσει πολύ.

Ίσως αυτό να είναι αρκετό για τώρα.

Και ποιος ξέρει;

Ίσως, αυτήν την φορά, να γίνει η κίνηση από εκείνον και να μην χρειαστεί να γίνει από εμένα...

Ίσως...

Δεν ξέρω...

Ίσως...

αφού δεν νιώθω έτοιμη...

το πιο σωστό να είναι να κάτσω στο σημείο μου...

Κι αν είναι να έρθει ο έρωτας...

Ας έρθει...

Καλοδεχούμενος...

Πάντα.