Από τον Ιανουάριο του 2016 μέχρι τώρα, που είναι Μάιος του 2016 (ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς γλιστράει έτσι ο χρόνος!), πίστευα πως στο ιστολόγιό μου δεν θα γραφτεί σχεδόν τίποτα... πως θα γράψω λίγα εώς ελάχιστα...
Ο κύριος λόγος ήταν πως όταν ασχολούμαι με το θέατρο, συνήθως, δεν προλαβαίνω να γράψω και όταν δεν ασχολούμαι με το θέατρο, συνήθως, γράφω...
Από την στιγμή, λοιπόν, που φέτος έτυχε να έχω, απέναντί μου, τρεις διαφορετικές και μοναδικά υπέροχες ομάδες, γνώριζα πως το πιθανότερο δεν θα υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε ο τρόπος, ούτε η διάθεση, ούτε η έμπνευση, ούτε η δύναμη (ίσως ακόμα και ούτε η ανάγκη; Αν και αυτό το ομολογώ είναι πιο σπάνιο να συμβεί...) για να γράψω το οτιδήποτε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και από το πιο βαθύ μέχρι το πιο επιφανειακό...
Κάτι περίεργο συνέβηκε αυτούς τους μήνες κι ενώ το μυαλό μου, όπως κι εγώ, είναι διασκορπισμένο σε δέκα διαφορετικές κατευθύνσεις... το χέρι μου, τα χέρια μου, όπως κι εγώ, είναι συγκεντρωμένα προς μία μόνο ίδια κατεύθυνση...
Έρχονται εδώ... πού και πού... όλο και κάτι για να γράψουν...
Μάλιστα, τις περισσότερες φορές, ενώ εκείνα, τα χέρια μου, συνεχίζουν να γράφουν... εκείνο, το μυαλό μου, σκέφτεται... πως δεν είναι έτσι οι λέξεις μου όπως θα τις ήθελα ακριβώς να είναι...
Δεν προλαβαίνω να ελέγξω, να διορθώσω, να αλλάξω...
Απλά αποφασίζω να δημοσιεύσω το μη τέλειο, να μοιραστώ το μη διορθωμένο...
Που, εξάλλου, με αντιπροσωπεύει (αν όχι απόλυτα, σχετικά)... αφού κι εγώ... μη τέλεια είμαι... και μη «διορθωμένη»...
Θα τα ήθελα τα πράγματα, αλλιώς;
Ω! Ναι! Πολλά θα ήθελα αλλιώς! Ούτε και στις Ομάδες μου προλαβαίνω να είμαι όπως θα ήθελα να είμαι...
Μα κάπως σκέφτομαι πως τα μη τέλεια κείμενά μου... μπορεί να έχουν αξία να διαβαστούν...
Όπως και ο μη τέλειος εαυτός μου... μπορεί να έχει αξία να μοιραστεί...
Μπορεί αυτό ακριβώς που είμαι τώρα, για κάποιους ανθρώπους, όχι, φυσικά, για όλους, να είναι αρκετό, υπέραρκετό...
Κι αυτός είναι και ένας από τους ισχυρούς λόγους που συνεχίζω να αγωνίζομαι...
Στραβά, κουτσά και ανάποδα;
Ναι, στραβά, κουτσά και ανάποδα...
Μα συνεχίζω...
Ίσως το «στραβά» μου, να μην είναι τόσο στραβό.
Ίσως το «κουτσά» μου, να μην είναι τόσο κουτσό.
Ίσως το «ανάποδά» μου, να μην είναι τόσο ανάποδο.
Και ακόμα και αν δεν είμαι τέλεια... που δεν είμαι... δεν θα άλλαζα με τίποτα... την διαδικασία που πέρασα ή που περνάω για να γράψω αυτά τα κείμενα... ή την διαδικασία που πέρασα ή περνάω με το να μοιράζομαι κάποια πράγματα με κάποιους ανθρώπους.
Χαίρομαι αυτούς τους μήνες... που ήμουν... όχι με κάποιους ανθρώπους (ας διορθώσω τις παραπάνω λέξεις μου, όσο προλαβαίνω να τις διορθώσω)... μα με αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους...
Χαίρομαι αυτούς τους μήνες... που, ταυτόχρονα, για κάποιο περίεργο και παράδοξο λόγο, συνέχισα να γράφω...
Ήταν ωραίο και ιδιαίτερο...
Το η ζωή μου...
Να έχει, ταυτόχρονα, και θέατρο και γράψιμο...
Τώρα τις επόμενες εβδομάδες... είναι η αλήθεια... πως το τρέξιμο... δεν θα είναι απλά τρέξιμο... μα θα είναι αγώνας ταχύτητας και αντοχής μαζί...
Υπάρχει μια περίπτωση... να σταματήσω να γράφω για λίγο...
Συνήθως, έτσι γίνεται...
Αν δεν γράψω θα είναι γιατί τρέχω με τους Ανθρώπους μου ή για τους Ανθρώπους μου... και τις ανάσες μου μπορεί να τις έχω ανάγκη για σιωπή και όχι για γραφή...
Η πορεία βέβαια θα δείξει...
Δεν σημαίνει πως συνηθίζεται να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει «συνήθως».
Μπορεί να έχω και ακόμα περισσότερη ανάγκη γραψίματος... Μπορεί και όχι...
Είναι η πρώτη φορά που έφτασα τα εκατό κείμενα... σε λίγους μήνες... τίποτα δεν αποκλείεται και όλα είναι πιθανά...
Αυτήν την χρονιά... τίποτα δεν πήγε... όπως «συνήθως»... οπότε δεν γνωρίζω το τι θα γίνει...
Είναι και αυτό που συμβαίνει με το γράψιμο... Πρέπει να αφήνεσαι στο κύμα του γραψίματος και έπειτα να σταματάς όταν το κύμα έχει εξασθενίσει ή όταν η θάλασσα έχει σχεδόν εξαφανιστεί...
Περίεργοι μήνες... Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Από όλες τις απόψεις...
Μα γεμάτοι...
Και αυτά που κρατάω...
Από την μία μεριά είναι οι λέξεις μου και οι σκέψεις μου, τα συναισθήματα και τα βιώματά μου...
Και από την άλλη μεριά είναι... οι Άνθρωποι μου... Πάντα οι Άνθρωποι μου.
Νιώθω τόσο όμορφα που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στο «τώρα» μας.
Τόσο μοναδικοί.
Τόσο υπέροχοι.
Τόσο Άνθρωποι.
Μόνο Αγάπη νιώθω για αυτούς.
Αγάπη.
(Και τώρα... μην μου πείτε πως αυτό το κείμενο δεν είναι στραβό, κουτσό και ανάποδο! Άλλα ξεκίνησα να γράφω κι άλλα κατέληξα να γράφω! Μα και για αυτό το κείμενο... Μόνο Αγάπη νιώθω. Αγάπη... )
No comments:
Post a Comment