Ξύπνησα το πρωί... Άνοιξα τα email μου... και είχα ένα καινούριο μήνυμα... Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος που έχουμε καιρό να επικοινωνήσουμε, μια γυναίκα που δεν είναι πλασμένη για αυτόν τον κόσμο, μου έστειλε ένα «Σ’αγαπώ». Με συγκίνησε. Γέμισα Αγάπη. Το μήνυμά της δεν χρειαζόταν να γράφει τίποτα άλλο πέρα από αυτό... Είναι φοβερό ότι υπάρχουν Άνθρωποι στον κόσμο με τους οποίους συνδέεσαι, είτε τους βλέπεις είτε όχι... Την είδα από κοντά, μετά από καιρό, πριν λίγες εβδομάδες... Ήρθε να δει την παράστασή μας. Και στο τέλος ήρθε απλά να με αγκαλιάσει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ή να πει τίποτα άλλο πέρα από αυτό... Με κοίταξε και στο βλέμμα της είδα και ένιωσα όλη την αγάπη... Ωραία η σιωπή... και αν και η ίδια έχει υπάρξει στην σκηνή... ούτε ίχνος σύγκρισης, ανταγωνισμού, γελοίων σχολίων... Καμία ανάγκη για μικρότητες...
Μόνο μια αγκαλιά.
Μόνο ένα βλέμμα.
Και μόνο πολλή αγάπη.
Αυτά ήταν αρκετά για να αισθανθώ πως ήρθαν και κάποιοι άνθρωποι με τις καλύτερες προθέσεις να δουν την παράστασή μας και απλά να την αισθανθούν... Τόσο σπάνια... Αυτή η καθαρότητα...
Με συγκίνησε.
Η αγκαλιά της και η σιωπή της ανάμεσα στον τόσο θόρυβο και στις τόσες δυσκολίες.
Και το «Σ’ αγαπώ» της, τόσες μέρες μετά... δηλώνοντας πως είναι εδώ και πως με αγαπάει.
Μια σιωπή και ένα «Σ’ αγαπώ» είναι αρκετά για να σε κάνουν να συνεχίζεις στον αγώνα της ζωής... για να με κάνουν να συνεχίζω στην διαδρομή μου της Τέχνης...
No comments:
Post a Comment