A, Β και Γ, Δ

Α. Αυτός. Β. Αυτή.

Α. -Θα έδινα τα πάντα για μία σκέψη σου.
Β. -Θα έδινα μία σκέψη μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα.
Α. -Τι γενναιοδωρία!
Β. -Τι επικοινωνία!
Α. -Δηλαδή θα μου πεις μία σκέψη σου;
Β. -Δηλαδή θα σου δώσω μία σκέψη μου.
Α. -Τι σκέφτεσαι τώρα;
Β. -Πως όλα γύρω μου ή είναι ή φαίνονται ψεύτικα.
Α. -Τι εννοείς;
Β. -Νομίζω πως συμφωνήσαμε να σου δώσω μόνο μία σκέψη μου.
Α. -Συμφωνήσαμε να μου πεις μόνο μία σκέψη σου αλλά τώρα έχω ανάγκη από περισσότερες σκέψεις σου. Θα έδινα τα πάντα για δέκα σκέψεις σου ακόμα.
Β. -Θα έδινα δέκα σκέψεις μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα.
Α. -Τι εννοείς πως όλα γύρω σου ή φαίνονται ή είναι ψεύτικα;
Β. -Επανέλαβες διαφορετικά την σκέψη μου. Εγώ είχα πρώτα το «είναι» και μετά το «φαίνονται».
Α. -Έχει σημασία;
Β. -Όλα έχουν σημασία. Έβαλα πρώτα το «είναι» γιατί πιστεύω πως όλα είναι ψεύτικα. Και έβαλα μετά το «φαίνονται» για εκείνην την μία περίπτωση που κάνω λάθος και τελικά δεν είναι μα μόνο φαίνονται ψεύτικα.
Α. -Κατάλαβα. Και τι εννοείς με αυτήν την μία σου σκέψη;
Β. -Θα σου δώσω 10 σκέψεις μου, όπως μου τις ζήτησες, που να συμπληρώνουν την μία.
1. Αυτοί που γελάνε, γελάνε χωρίς να γελάνε. Το γέλιο τους είναι ψεύτικο.
2. Αυτοί που κλαίνε, κλαίνε χωρίς να κλαίνε. Το κλάμα τους είναι ψεύτικο.
Αρκεί να παρατηρήσεις τους ανθρώπους γύρω σου, αυτήν την στιγμή, για να δεις το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Και αυτή σκέψη είναι, αλλά σου την κάνω δώρο και δεν θα την μετρήσω...
3. Αυτοί που μιλάνε, δεν μιλάνε.
4. Αυτοί που ακούνε, δεν ακούνε.
5. Αυτοί που φλερτάρουν, δεν φλερτάρουν.
6. Αυτοί που φιλάνε, δεν φιλάνε.
Μην με ρωτήσεις πώς γίνεται... γίνεται.
7. Αυτοί που κοιτάζουν, δεν κοιτάζουν.
8. Αυτοί που αγγίζουν, δεν αγγίζουν.
Α. -8 μέχρι τώρα.
Β. -8.
Α. -Θέλω κι άλλες.
Β. -Είναι ακόμα 2.
Α. -Θέλω παραπάνω από 2.
Β. -9. Αυτός που έχω απέναντί μου θέλει πάνω από 2 ακόμα σκέψεις μου.
Α. -10. Αυτή που έχω απέναντί μου θα μου πει πάνω από 2 ακόμα σκέψεις της.
Β. -Θα σου δώσει...
Α. -Θα μου δώσει... Τι έχεις να πεις για αυτούς τους δύο εκεί;
Β. -Αυτό δεν είναι αληθινό.
Α. -Το νιώθεις;
Β. -Το ξέρω.
Α. -Το πιστεύεις;
Β. - Το ξέρω.
Α. -Το φαντάζεσαι;
Β. -Δεν το νιώθω, δεν το πιστεύω, δεν το φαντάζομαι. Αυτό το ξέρω. Είμαι φίλη του ενός από τους δύο, γνωρίζω την ιστορία τους από μέσα. Δεν χρειάζεται καν να το παρατηρήσω για να το βρω.
Α. -Είσαι φίλη... ποιού από τους δύο;
Β. -Εκείνου που δεν γνωρίζεις εσύ.
Α. -Τι εννοείς;
Β. -Πριν λίγο ήσουν κι εσύ από την άλλη μεριά... από εκείνους που παρατηρούσα. Σε παρατηρώ τόση ώρα πριν να μου μιλήσεις...
Α. -Και τι πιστεύεις για εμένα;
Β. -Εσύ γνωρίζεις αυτήν και είσαι ερωτευμένος με αυτήν.
Α. -Και εσύ γνωρίζεις αυτόν και δεν είσαι ερωτευμένη με αυτόν.
Β. -Ακριβώς, εγώ είμαι απλά μια φίλη.
Α. -Και εγώ είμαι απλά ένας πρώην.
Β. -Πρώην;! Ω! Αυτό δεν το είχα φανταστεί. Τότε δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ.
Α. -Με κάλεσαν.
Β. -Δεν θα έπρεπε να σε καλέσουν.
Α. -Και ήρθα.
Β. -Δεν θα έπρεπε να έρθεις. Μερικές φορές, όταν ο άλλος δεν βάζει τελεία πρέπει να την βάλεις εσύ.
Α. -Μερικές φορές, προτιμάς να αφήνεις το κόμμα να υπάρχει.
Β. -Εγώ όχι.
Α. -Εγώ ναι.
Β. -Για αυτό και είσαι εδώ.
Α. -Για αυτό και είμαι εδώ.
Β. -Κατά την γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ... Ό,τι σε πονάει, δεν είναι καλό για εσένα. Τόσο απλά.
Α. -Τόσο σύνθετα.
Β. -Δεν αξίζει σε κανέναν μια τέτοια πρόσκληση.
Α. -Δεν αξίζει σε εμένα μια τέτοια πρόσκληση. Αλλά ήθελα να έρθω, να το δω με τα μάτια μου, να το ζήσω, να το αισθανθώ.
Β. -Δεν υπάρχει τίποτα εδώ να δεις, να ζήσεις, να αισθανθείς.
Α. -Ούτε αλλού υπάρχει.
Β. -Κι όμως αλλού υπάρχει απλά δεν μπορείς να το καταλάβεις τώρα πως υπάρχει. Είσαι εδώ και χάνεις το αλλού.
Α. -Εσύ τι κάνεις εδώ;
Β. -Παρακολουθώ το ψέμα.
Α. -Και γιατί μένεις να παρακολουθείς το ψέμα.
Β. -Γιατί δεν υπάρχει γύρω αλήθεια.
Α. -Γιατί δεν υπάρχει γύρω αλήθεια;
Β. -Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν το ψέμα. Κι εσύ τώρα επιλέγεις το ψέμα. Είσαι ερωτευμένος με μια γυναίκα που κάποτε ήσουν μαζί και ήρθες να την δεις να παντρεύεται με κάποιον άλλον... Δεν είναι αυτή η αλήθεια του έρωτα... το καταλαβαίνεις; Και εκείνη... που βρίσκεται εκεί, και τώρα κρατάει το χέρι κάποιου άλλου με τον οποίο δεσμεύεται να περάσει την ζωή της, σου έστειλε πρόσκληση για να έρθεις να την δεις... Δεν είναι αυτή η αλήθεια των σχέσεων... Και έπειτα είναι και ο φίλος μου που είναι εκεί... για τους δικούς του λόγους... Μα δεν είναι εκεί από έρωτα και από αγάπη... Και έπειτα είμαι κι εγώ... να παρακολουθώ κάτι με το οποίο διαφωνούσα από την αρχή... να πρέπει, για μια ακόμα φορά, ... να μείνω στην σιωπή. Δοκίμασα να μιλήσω... μα η φωνή δεν ακούγεται όταν ο άλλος δεν θέλει να την ακούσει... Και εσύ... όχι μόνο ήρθες στον γάμο... αλλά ήρθες και στο μετά... λες και δεν σου έφτανε όλο το πριν... Από το ένα πανηγύρι στο άλλο... Λες και δεν σου ήταν ήδη αρκετό το πρώτο... Λες και θέλεις να βουτηχτείς κι άλλο στον πόνο... Και έρχεσαι και μου μιλάς για να μάθεις κάτι για αυτούς... ενώ την αλήθεια την γνωρίζεις ακόμα κι αν δεν σου την πω... Στην αρχή, όμως, δεν με ρωτάς αυτά που θες να με ρωτήσεις... ακόμα κι ο δικό μας διάλογος δεν είναι και τόσο αληθινός... Θέλεις να μάθεις για αυτόν... γιατί σε τρώει... ποιος είναι, τι κάνει, τι έχει παραπάνω από εσένα, γιατί εκείνη είναι με εκείνον και όχι με εσένα... Παρένθεση: Τίποτα παραπάνω δεν έχει από εσένα. Αυτή είναι μια παγίδα του δικού σου μυαλού... Θέλεις να μάθεις για αυτήν... πώς είναι, τι κάνει, αν είναι ευτυχισμένη, αν είναι ερωτευμένη... αλλά δεν με ρωτάς... Νομίζεις πως δεν γνωρίζω πως από την αρχή για αυτούς θέλεις να μάθεις... μα ξέρω... πως όλο το απόγευμα το πέρασες κοιτάζοντάς τους... μέσα σε χιλιάδες καταστροφικές σκέψεις.. και σε ερωτήσεις χωρίς νόημα... Τι περιμένεις άραγε να μάθεις από εμένα; Αν είναι ευτυχισμένοι; Αυτό το ξέρεις ήδη. Αν είναι ερωτευμένοι; Αυτό το ξέρεις ήδη. Τις απαντήσεις τις έχεις... απλά θέλεις να σου τις επιβεβαιώσω. Εκείνη, όμως, δεν είναι ερωτευμένη ούτε μαζί σου. Παρένθεση: Και αυτή παγίδα του μυαλού σου... Και αυτήν την απάντηση την έχεις ήδη κι ας μην θέλεις να την δεις. Και εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ. Θα έπρεπε να κοιτάζεις την δική σου ζωή και όχι να παρακολουθείς την δική της. Ο έρωτας είναι κάπου εκεί έξω και για εσένα. Και δεν έχει την μορφή δειλών προσκλήσεων και άκυρων γάμων. Δεν έχει την μορφή του θράσους μα του θάρρους. Όταν ζήσεις την διαφορά θα καταλάβεις πόσο απέχει το ένα από το άλλο... Ἐχασες μια μέρα από την ζωή σου... απλά και μόνο γιατί ήθελες να δεις πως εκείνη δεν είναι ευτυχισμένη... Δεν έχει μεγαλύτερη σημασία πως εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος; Εσύ τι κάνεις για αυτό; Εσύ γιατί βρίσκεσαι εδώ; Κι αν παίζει κάποιος με τα συναισθήματά σου... σταμάτησέ τον. Σκίσε την πρόσκληση που σε καλεί σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Δεν σε κυριεύει κανένας άλλος εκτός από εσένα. Τα συναισθήματα που νιώθεις για αυτήν... ακόμα κι αυτά... πρέπει να ψάξεις αν είναι αληθινά. Αν ακόμα ισχύουν. Ή αν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απωθημένου και εγωισμού. Είναι άραγε ακόμα εδώ αυτά που νιώθεις για εκείνην; Μπορεί κάποτε να ήταν αληθινά... μα είναι ακόμα; Είναι και αυτό ένα θέμα με την αλήθεια... πρέπει διαρκώς να την αναζητάς... Σε εσένα και στους άλλους... Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι, κάπου, κάπως, κάποτε, με κάποιον, ήταν αληθινό... συνεχίζει να είναι και τώρα. Σου αξίζει ο έρωτας. Έχεις κάθε δικαίωμα να τον ζήσεις. Και ο έρωτάς σου δεν είναι αυτός που κοιτάζεις τώρα... από την κλειδαρότρυπα... Σου αξίζει να ανοίξεις την πόρτα και να μπεις στο δωμάτιο... Όχι να κοιτάζεις από την σχισμή... παρελθοντικά φιλιά...
Α. -Πολλές σκέψεις.
Β. -Παρά πολλές.
Α. -Σωστές σκέψεις.
Β. -Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Απλά σκέψεις.
Α. -Θα φύγεις τώρα;
Β. -Σε λίγο. Θα μείνω λίγο ακόμα.
Α. -Θέλεις να φύγουμε μαζί;
Β. -Μπορούμε να φύγουμε μαζί.
Α. -Θέλεις να περπατήσουμε;
Β. -Ας περπατήσουμε. Δεν θέλεις να μείνεις άλλο;
Α. -Νομίζω... αρκετά. Αρκετά... Ως εδώ. Σήμερα έφτασα στο τερματικό σημείο μου. Δεν έχει πιο κάτω από αυτό το σημείο.
Β. -Κάνεις λάθος. Πάντα έχει πιο κάτω. Το θέμα είναι να σταματήσεις τον κατήφορο.
Α. -Θέλω να σταματήσω τον κατήφορο. Θέλω να σκίσω την πρόσκληση του ψέματος.
Β. -Θέλεις να ζήσεις την πρόκληση της αλήθειας.
Α. -Θέλω να ζήσω την πρόκληση της αλήθειας.
Β. -Θέλεις να σκίσεις την πρόσκληση του ψέματος.
Α. -Θέλω να ζήσω.
Β. -Θέλεις να ζήσεις. Ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ζητήσει κανείς από την ζωή.
Α. -Και ό,τι πιο έξυπνο.
Β. -Είμαι κουρασμένη.
Α. -Και εγώ.
Β. -Με κουράζουν τόσο αυτού του τύπου οι συναναστροφές. Όχι, εσύ. Εσύ δεν με κούρασες. Αλλά το σήμερα... με εξόντωσε... ψυχολογικά και σωματικά.
Α. -Και εμένα.
Β. -Εσένα είναι λογικό. Είναι άλλη η θέση σου.
Α. -Εσένα είναι λογικό. Είναι άλλη η σκέψη σου. Πάμε να φύγουμε;
Β. -Ας φύγουμε.
Α. -Να περπατήσουμε;
Β. -Ας περπατήσουμε.
Α. -Θα έδινα τα πάντα για μία ακόμα σκέψη σου...
Β. -Θα έδινα μία ακόμα σκέψη μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα...
Α. -Τι γενναιοδωρία...
Β. -Τι επικοινωνία...
Α. -Θα έδινα τα πάντα για δέκα σκέψεις σου ακόμα.
Β. -Μην μου τις ζητάς πια με αριθμούς.
Α. -Τι σκέψεις σου;
Β. -Τις σκέψεις μου. Οι σκέψεις είναι αμέτρητες γιατί είναι αδύνατον να τις μετρήσεις.
Α. -Θα έδινα τα πάντα για τις σκέψεις σου...
Β. -Θα έδινα τις σκέψεις μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα...