Σ’ αγαπώ

Ήταν σε εκείνη την παράσταση που τόσο αγάπησα και τόσο συνεχίζω να αγαπώ... κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε... Μόνη μου στην σκηνή... να αλλάζω τόσους ρόλους... και να χορεύω... και να τραγουδαώ... με δύο υπέροχους μουσικούς... δύο εξαιρετικούς ανθρώπους... Προς το τέλος της παράστασης... μετά από γέλια και δάκρυα... των θεατών ή δικά μου... πήγαινα προς τους θεατές... με σεβασμό... πάντα με σεβασμό... και τους ζητούσα να μου δώσουν τα «Σ’ αγαπώ» τους... Κοίταξα τόσα πρόσωπα... Ένιωσα τόσα βλέμματα... Είδα τόσα δάκρυα... Και επειδή τους είχα δώσει στο πριν όλο τον εαυτό μου... (ποτέ δεν μου είναι αρκετός ο μισός εαυτός μου στην σκηνή...)... οι θεατές «άνοιγαν» προς εμένα με έναν απίστευτο, μοναδικό, ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο... «Δώσε μου ένα Σ’ αγαπώ»... και είναι η αλήθεια πως όταν έφτιαξα αυτήν την παράσταση... δεν ήξερα τι θα γίνεται σε αυτό το σημείο της... Και, όμως, οι θεατές πάντα αναγνωρίζουν το αληθινό... Και απλά μου έδιναν το «Σ’ αγαπώ» τους... ένας – ένας... με δάκρυα στα μάτια... ή με αχνό χαμόγελο... άντρες... γυναίκες... όλων των ηλικιών... Μετά τους ζητούσα να μου πουν το όνομά τους... Και εκείνοι μου το έλεγαν... Κι έτσι πρώτα δεχόμουν ένα «Σ’ αγαπώ» και μετά μάθαινα ποιος ήταν αυτός που μου το έδωσε... Και μάζευα αόρατα «Σ’ αγαπώ» και ορατά ονόματα... Και γέμιζε η ψυχή μου με ανθρώπους και συναισθήματα...

Θυμάμαι... σε μια από τις παραστάσεις μου... ήταν μια κοπέλα όμορφη σαν άγγελος... Τους καταλαβαίνεις τους θεατές-αγγέλους... Είναι εκείνοι... που σε δέχονται με όλο τους το «είναι»... και ξέρεις πως έχουν βιώσει την παράστασή σου... λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους... Στο σημείο των «Σ’αγαπώ», όταν πήγα προς εκείνη, την κοίταξα, με κοίταξε, της ζήτησα ένα «Σ’αγαπώ» και εκείνη μου το έδωσε αμέσως... Την ρώτησα το όνομά της... και εκείνη μου απάντησε κάτι που δεν θα ξεχάσω εγώ και όσοι θεατές είδαν εκείνη την παράσταση... «Αγάπη»... Την έλεγαν Αγάπη... Σε μια παράσταση που η Αγάπη με το Α το κεφαλαίο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο... είχα απέναντί μου την ίδια την Αγάπη που ήρθε να με παρακολουθήσει... Χαμογέλασα και χαμογέλασε... γέλασα και γέλασε... και όλο το κοινό γύρω μας... ένιωσα την ανάσα του ενωμένη... σε ένα αχνό χαμογελαστό γέλιο... Σαν να πήρε άλλη διάσταση όλη η παράσταση... αφού ήταν μια παράσταση Αγάπης... και ήταν σαν να φέρνει αυτός ο άνθρωπος ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο λυτρωτικό τέλος από το δικό μου... Ήταν μια τόσο συγκινητική στιγμή... όχι μόνο για εμένα ή για εκείνη... μα για όλο το κοινό...

Και στο τέλος, σε εκείνο το τελευταίο μου τραγούδι, που ακούγονταν και τα ονόματα των θεατών... ακούστηκε ανάμεσα και στα άλλα και το όνομα της... «Αγάπη»...

Αγάπη...

Μάζεψα τόση αγάπη σε εκείνη την παράσταση... σε εκείνες τις παραστάσεις... από όλους... που μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως έχει παγώσει η αγάπη στους ανθρώπους... ακόμα εκεί είναι... απλά, καμιά φορά, χρειάζεται ένα άγγιγμα για να ξυπνήσει...

Καμιά φορά, κάθεται και σε παρακολουθεί... και περιμένει πότε θα πας εσύ προς αυτήν...

Πηγαίνω πάντα προς την αγάπη... ακόμα κι αν δεν έρχεται εκείνη προς εμένα...

Κι αυτό είναι μια επιλογή ζωής... που με οδηγεί στο να είμαι αυτή που είμαι.

Κι όταν πέσει η αυλαία... ακόμα κι αν δεν με χειροκροτήσουν... Θα μπορώ να πω πως αν κάτι έκανα σε αυτήν την ζωή... ήταν πως μοίρασα αγάπη...

Έλαβα, όμως, και αγάπη...

Όσα «Σ’ αγαπώ» δεν έλαβα και δεν θα λάβω στην ζωή μου... Τα έλαβα στην σκηνή... σε μια παράσταση αγάπης... που παίχτηκε ξανά και ξανά και ξανά... και από ανθρώπους... γνωστούς ή αγνώστους... ανθρώπους που βρίσκονται αυτήν την στιγμή στην ζωή μου ή που δεν θα ξαναδώ ποτέ... Ανθρώπους που μπορεί ακόμα και να μην λένε «Σ’ αγαπώ» στην ζωή τους... αλλά κι όμως... το είπαν σε εμένα... το έδωσαν σε εμένα το «Σ’αγαπώ» τους... με δακρυσμένα μάτια και πονεμένη ψυχή... Πόσο εύχομαι για όλους όσους μου έδωσαν το «Σ΄ αγαπώ» τους... να ζουν την αγάπη... να ζουν με αγάπη... Πόσο εύχομαι να αγαπάνε και να τους αγαπάνε... Πόσο το εύχομαι αυτό για κάθε άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον κόσμο...