Αιωρήσεις

Ήμουν ανάμεσα σε δύο σπίτια...
μα κανένα δεν το ένιωθα δικό μου...
Με μία τσάντα στους ώμους...
Στα τρένα και στα μετρό...
Να πηγαινοέρχομαι...
Μισές μέρες εδώ... μισές μέρες εκεί...
Μισές νύχτες εδώ... μισές νύχτες εκεί...
Από το σπίτι του φίλου μου στο σπίτι των δικών μου...
Και από το σπίτι των δικών μου στο σπίτι του φίλου μου...
Και να νιώθω... τόσο ξεκρέμαστη... τόσο χαμένη... Να μην ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι, πού κοιμάμαι και πού ξυπνάω...

Και το σπίτι μου να είναι η τσάντα που κουβαλάω, η οποία έχει μέσα της πάντα ό, τι μπορεί να χρειάζεται κανείς... Για αυτό είναι τόσο μεγάλη, για αυτό είναι τόσο βαριά... Κουβαλάει την ζωή μου.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι δικό μου.
Πάντα ονειρευόμουν να έχω ένα θέατρο δικό μου.
Και φανταζόμουν πως μέσα σε αυτό θα είχα και ένα δωμάτιο... για να μένω και για να κατοικώ... για να κοιμάμαι και για να ξυπνάω... Ένα μικρό δωμάτιο... σε ένα θέατρο... Αυτό θα ήταν το σπίτι μου... Εκεί θα ζούσα και εκεί θα δημιουργούσα... Αυτό ήταν το όνειρό μου...

Έπειτα μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς πως ένα σπίτι χρειάζεται πολλά λεφτά και ένα θέατρο ακόμα περισσότερα... Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των χρημάτων, ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των πραγμάτων, ήμουν άνθρωπος των βημάτων, ήμουν άνθρωπος των συναισθημάτων... και δεν μπορείς να αγοράσεις θέατρο ούτε με βήματα ούτε με συναισθήματα...

Τώρα δεν ξέρω αν θέλω θέατρο...
Τώρα δεν ξέρω αν έχω σπίτι...

Μα την ανάγκη ενός ήσυχου χώρου... πάντα την είχα και πάντα θα την έχω...

Λίγη σιωπή... Λίγη ησυχία...
Πολλή αγάπη... Πολλή δημιουργία...
Αυτά ακόμα υπάρχουν μέσα στο όνειρο...
Επιβίωσαν από τις βόμβες της πραγματικότητας...
Κι ας μην είχαν σπίτι για να υπάρξουν...
Κι ας μην είχαν σκηνή για να κατοικήσουν...
Αυτά ακόμα υπάρχουν... Τα όνειρα... Μέσα στο όνειρό μου...
Κι ας αιωρούνται...
Διασκορπισμένα...
μέσα στον χωροχρόνο...
Κι ας αιωρούνται μέσα μου...
Όπως κι εγώ αιωρούμαι μέσα σε αυτά...