Τετράδια

Έψαχνα απεγνωσμένα ένα άδειο τετράδιο...

Βρίσκω ένα κόκκινο... το ανοίγω... όχι... εδώ είχα αρχίσει να γράφω για εκείνη την ιδέα που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα μαύρο... το ανοίγω... όχι... εδώ είχα ξεκινήσει να γράφω για εκείνον τον έρωτα που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα πράσινο... το ανοίγω... όχι... εδώ έγραφα για εκείνο το ταξίδι που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα πορτοκαλί... το ανοίγω... όχι... εδώ έγραφα για εκείνο το όνειρο που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα γαλάζιο... το ανοίγω... Τι ήταν αυτό;

Δεν ήταν ιδέα.
Δεν ήταν έρωτας.
Δεν ήταν ταξίδι.
Δεν ήταν όνειρο.
Δεν ήταν πρόσωπο.
Δεν ήταν άνθρωπος.
Δεν ήταν ιστορία.
Δεν ήταν δημιουργία.

Άλλο και τούτο! Αυτό το είχα ξεχάσει...
Αυτό το κομμάτι του εαυτού μου...

Και κάθομαι και με διαβάζω... εκπλήσσοντάς με... με κάτι λέξεις στο χαρτί που γράφτηκαν πριν πολύ πολύ καιρό από το δικό μου χέρι...

Υπάρχουν και εκείνα... τα αδημοσίευτα κείμενα... που κανείς δεν θα μπορούσε να τα διαβάσει... και κανείς δεν θα μπορούσε να τα καταλάβει... Ακόμα κι εσύ... τα διαβάζεις μετά από καιρό... και τα νιώθεις τόσο απομακρυσμένα από εσένα... που σχεδόν... έχεις ξεχάσει πώς και γιατί τα έγραψες... Σχεδόν... Μόνο σχεδόν...

Έπειτα... τα κοιτάς... τα διαβάζεις ξανά... και η μνήμη, αν την αφήσεις ανενόχλητη... κάνει ζωντανό... ολοζώντανο... το γιατί και το πώς...

Όσα δεν φέρνει η ζωή,
τα φέρνει ο καιρός...
Όσα δεν φέρνει η γραφή,
τα φέρνει ο χαμός...

Όταν σκέφτομαι πόσο χαοτική ήταν και είναι η ζωή μου...

Πάντα χαμογελάω...

Κι ας δακρύζει η ψυχή μου...