5/5/16

Θαλασσινές Ερωτήσεις




Ένας από τους «μαθητές» μου (σε εισαγωγικά το «μαθητές» γιατί δεν τους νιώθω μαθητές και δεν νιώθω δασκάλα), που έρχεται πάντα πρώτος πρώτος και που κάνουμε πάντα όμορφες συζητήσεις μέχρι να μαζευτούν οι υπόλοιποι, με ρώτησε για την σχέση μου με την θάλασσα... Θυμόταν όσα τους είχα πει σε σχέση με το ότι θέλω να βρίσκομαι εδώ και να γυρνάω εδώ στους δρόμους της Αθήνας και σε σχέση με το ότι δεν μου αρέσει να λείπω για πολύ. Με ρώτησε γελώντας πώς γίνεται να έχω καταγωγή από νησιά και να έχω τέτοια απέχθεια για την θάλασσα! Γέλασα κι εγώ... Του είπα πως δεν είναι απέχθεια... Η θάλασσα μου αρέσει... Αλλά μου αρέσουν και οι δρόμοι... Μου λείπει ο ρυθμός της πόλης, αν λείψω για πολύ... Μου ζήτησε να του το εξηγήσω παραπάνω αυτό... Μου έκανε εντύπωση γιατί κανείς ποτέ δεν μου έχει ζητήσει να το εξηγήσω παραπάνω... «Μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό; Θέλω να καταλάβω. Ας πούμε αν είσαι τώρα για πολύ καιρό... μακρυά από εδώ... σε μια παραλία... σε μια θάλασσα... τι θα αισθάνεσαι;»... Χμ... Σκέφτηκα... Χμ... Ένιωσα... «Θα ένιωθα πως μου λείπουν τα χαρτιά, τα στυλό, τα βιβλία μου...» απάντησα... «Κι αν είχες τα χαρτιά, τα στυλό και τα βιβλία σου...; Αν μπορούσες να τα έχεις και αυτά μαζί σου;»... Φοβάμαι πως έχω μάθει τους μαθητές μου να κάνουν ερωτήσεις για να πηγαίνουν στην ουσία και να μην μένουν στην επιφάνεια... Μπα! Όχι, αυτό δεν το κατάφερα εγώ... Αυτό είναι δικό τους στοιχείο... «Και πάλι θα μου έλειπαν οι δρόμοι... Μπορώ να παώ στην θάλασσα για να ηρεμήσω για μερικές μέρες... αλλά δεν θα μπορούσα να το κάνω για μήνες... Σε αυτήν την εποχή που όλοι θέλουν να γυρίσουν στα μέρη τους... στα χωριά τους... στα νησιά τους... στα σπίτια τους... εκτός Αθηνών... εγώ θέλω να μείνω εδώ... Ήμουν και πάντα ευαίσθητη... με τον ήλιο, τα φυτά, την φύση... Το δέρμα μου παθαίνει αλλεργίες... Το σώμα μου αντιδράει περίεργα... Μου αρέσει η θάλασσα... αλλά για λίγο. Μου αρέσει το βουνό... αλλά για λίγο. Μου αρέσει το δάσος... αλλά για λίγο. Μου αρέσει η φύση... αλλά για λίγο. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο... και όσο κι αν αρκετοί άνθρωποι με έχουν για πλάσμα της φύσης... νομίζω είμαι απλά άνθρωπος του εδώ. Μου αρκούν αυτοί οι δρόμοι για να τους περπατάω... Μου αρέσουν τα ταξίδια για να γνωρίζω και για να γεμίζω... Αλλά πάντα επιστρέφω εδώ... Εδώ νιώθω Εγώ... Δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς θέατρο... χωρίς τέχνη... χωρίς βιβλία... χωρίς τεχνολογία... Νομίζω ο δικός μου αέρας είναι η δημιουργία... Εκεί είναι το δικό μου καθαρό οξυγόνο... όπου μπορώ να δημιουργώ...»

Δεν τα είπα όλα αυτά... Νομίζω... Κάποια... τα σκέφτηκα... Στον άνθρωπο απέναντί μου, έχω την αίσθηση πως είπα πολύ λιγότερα... Εκείνος απλά με κοιτούσε και προσπαθούσε να καταλάβει λίγες από τις χαοτικές και σκόρπιες σκέψεις μου... Μετά η συζήτηση συνέχισε και σε ένα άλλο θέμα που έχει ενδιαφέρον... σχετικό με τα παραπάνω... Ίσως γράψω για αυτό κάποια άλλη φορά...

Όταν με ρωτάνε οι «μαθητές» μου κάτι σε σχέση με εμένα... φοβάμαι πως τους μπερδεύω αντί να τους ξεμπερδεύω...

Δεν πειράζει, όμως...

Το νόημα δεν είναι να μάθουν για εμένα...
Το νόημα είναι να μάθουν για αυτούς...
Το νόημα δεν είναι οι δικές μου απαντήσεις...
Το νόημα είναι να αναζητούν τις δικές τους απαντήσεις...

Αν καταφέρω να τους οδηγήσω στο να έχουν επαφή με τα δικά τους συναισθήματα και με την δικές τους σκέψεις, στο να επιθυμούν το καλύτερο για αυτούς και στο να προσπαθούν για αυτό, στο να πηγαίνουν προς τον δικό τους μοναδικό δρόμο... Αυτό μου αρκεί.

Αν κάτι θα ήθελα για τους ανθρώπους μου πάνω και πέρα από όλα... είναι να είναι, είναι να γίνουν Ελεύθεροι Άνθρωποι. Αυτό επιθυμώ για αυτούς. Να είναι ανοιχτοί άνθρωποι στον κόσμο και στην ζωή. Με ανοιχτή σκέψη και ανοιχτά συναισθήματα. Να μην φοβούνται να εκφράζουν αυτό που είναι... Αυτό μου αρκεί.

Αυτή είναι η δική τους ζωή... και όχι η δική μου...

Αυτή είναι η δική τους θάλασσα... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με τα κύματα... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με την πόλη... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με τους δρόμους... και όχι η δική μου...

Είθε να είναι αρκετά δυνατοί για να αντέξουν να κολυμπήσουν στα έντονα κύματα... Είθε να είναι αρκετά γενναίοι για να αντέξουν να περπατήσουν στα δύσκολα μονοπάτια...

Μόνο αυτό εύχομαι για αυτούς... Αυτό που εύχομαι και για εμένα...

Είθε να γίνει ο καθένας τους, αυτό που του αξίζει να γίνει...


No comments:

Post a Comment