Τα γράμματα της Μαριλούς (31)

(Γράμμα Τριακοστό Πρώτο) 

Από Παρασκευή (4/3) σε Παρασκευή (18/3)

 

Αγαπημένε μου Φίλε,

 

το πρόγραμμα «Τεχνικός Συντηρητής Αυτοματισμού» φτάνει, σιγά σιγά, στο τέλος του (κι εγώ ακόμα ούτε τον τίτλο δεν μπορώ να πω!). Παρασκευή ξεκίνησα το πρόγραμμα και Παρασκευή θα ήθελα να το τελειώσω... Ένας λόγος που κράταγα τις απουσίες μου για το τέλος ήταν πως ήθελα να έχω την δυνατότητα αν το θελήσω να μην έρθω την άλλη εβδομάδα... Εσύ μπορεί και να ξεκίνησες το πρόγραμμα Πέμπτη, εγώ έλειπα την πρώτη ημέρα. Δεν ήθελα να λείπω, έτυχε να λείπω. Νόμιζα πως το πρόγραμμα θα ξεκινήσει πιο μετά και είχα κανονίσει συνάντηση με γιατρό. Ειδικά την πρώτη μέρα γνωριμίας ήθελα να είμαι εκεί. Βέβαια, και την δεύτερη ημέρα, επειδή είχαμε διαφορετικό δάσκαλο, ήταν συνάντηση γνωριμίας. Αλλά εγώ ήθελα να ακούσω αυτά τα πρώτα πρώτα πράγματα που μπορεί να είπες για τον εαυτό σου, που είμαι σίγουρη πως ήταν, έστω και λίγο διαφορετικά, από την δεύτερη ημέρα. Ήθελα να βιώσω το πώς επέλεξες να μας παρουσιάσεις εσένα στην αρχή μας...

Την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη, με το που είδα την αίθουσα, ήξερα ακριβώς πού θα καθίσω, δίπλα στο παράθυρο. (Σε αφήνω να γελάσεις ελεύθερα αφού σε όλη την πορεία μας θα με είδες να ανοίγω, ξανά και ξανά, το παράθυρο...). Χάρηκα τόσο πολύ που η τάξη είχε παράθυρο! Η αλήθεια είναι πως σαν «Μαριλού» δεν θα διάλεγα να μείνω στην ίδια θέση σε όλα τα μαθήματα. Κάθε μέρα θα άλλαζα και θέση για να αλλάζω οπτική. Είναι διαφορετικό να κάθεσαι πίσω πίσω και διαφορετικό να κάθεσαι μπροστά μπροστά. Είναι διαφορετικό να είσαι κάπου στην μέση της αίθουσας. Βλέπεις τον δάσκαλο, τους συμμαθητές, την αίθουσα, όλα αλλιώς. Επίσης, αλλάζοντας θέση θα είχες δίπλα σου διαφορετικούς Ανθρώπους κάθε φορά. Έμεινα στην ίδια θέση γιατί, λόγω των συνολικών συνθηκών, ήθελα να είμαι δίπλα στο παράθυρο. Στους μαθητές μου ζητάω συχνά να αλλάζουν θέση. Να μην έχουν πάντα την ίδια θέση όταν καθόμαστε στις καρέκλες του κοινού ή στην σκηνή όταν κάνουμε τις διάφορες ασκήσεις. Τους ζητάω, επίσης, να αλλάζουν σειρά που σηκώνονται στις ασκήσεις. Να μην σηκώνεται πάντα πρώτος ο ίδιος Άνθρωπος και πάντα τελευταίος ο ίδιος Άνθρωπος. Έχει σημασία να βιώσεις το να είσαι ο πρώτος που σηκώθηκε σε μία άσκηση. Έχει σημασία να βιώσεις το να είσαι ο τελευταίος που σηκώθηκε σε μία άσκηση. Και όλες οι ενδιάμεσες θέσεις. Είναι διαφορετικές οι διαδικασίες μας. Στο μάθημα των υπολογιστών, για παράδειγμα, ήταν η μοναδική φορά που έτυχε να κάτσω, πίσω πίσω, στο τελευταίο θρανίο. Εκεί ήταν το παράθυρο (σε αφήνω να γελάσεις και πάλι!). Ήταν εντελώς διαφορετικό το πώς βίωσα το μάθημά μας στην πίσω γωνίτσα εκείνης της αίθουσας. Ήταν διαφορετικό το πως είδα τον δάσκαλο και εμάς...

Την πρώτη μέρα, λοιπόν, βρήκα αμέσως την θέση μου, κάθισα, χωρίς να σκεφτώ πως πρώτο θρανίο σημαίνει πως θα είσαι και ο πρώτος που θα μιλήσεις. Ήρθα με τη λογική να κάτσω, ήσυχα ήσυχα, στην γωνίτσα μου. Να παρατηρήσω και να αισθανθώ... Και τότε, Φίλε μου, είναι που κοίταξα γύρω μου... Και ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα είδα και το δικό σου... Και αυτή ήταν η πρώτη στιγμή γνωριμίας μας... Κι ας μην μιλήσαμε...

Τώρα που βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε ήρθε η ώρα να σου πω ένα ακόμα μυστικό μου. Τις πρώτες μέρες του προγράμματος νόμιζα πως θα τα παρατήσω. Πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω να φτάσω ως το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι πολλοί οι λόγοι που με έκαναν να πιστεύω πως είναι πιθανό να φύγω και να μην μείνω. Προσπάθησα να δω την διαδρομή βήμα-βήμα, μέρα μέρα. Αυτό με βοήθησε στο να μείνω. Και άλλα με βοήθησαν να μείνω αλλά δεν τα χωράει το γράμμα μου. Ξέρεις, κάτι ακόμα που με βοήθησε να μείνω; Εσύ. Εσύ, Φίλε μου... Το δικό σου βλέμμα. Τα δικά σου μάτια. Η δική σου ιστορία. Η δική σου Αλήθεια. Αυτά που μοιράστηκες και αυτά που δεν μοιράστηκες. Αυτά που είπες και αυτά που δεν είπες. Αυτά που κατάλαβα για εσένα που μπορεί να έχω πέσει μέσα αλλά κι αυτά που κατάλαβα για εσένα που μπορεί να έχω πέσει έξω. Κυρίως, αυτά που ένιωσα για εσένα, τα συναισθήματα σπάνια κάνουν λάθος. Αυτό που είσαι. Από κάθε Άνθρωπό μας, έμαθα κάτι. Από κάθε Άνθρωπό μας, κάτι θα κρατήσω και κάτι θα κουβαλήσω μαζί μου. Μπορεί να είναι μια λέξη, μπορεί να είναι μια φράση, μπορεί να είναι μια κίνηση, ένα χαμόγελο, μια συζήτηση... Προσωπικά, πιστεύω πως είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από όλα αυτά μαζί. Θα φύγω από εδώ, διαφορετική και αλλαγμένη. Κι ένα μέρος αυτής της διαφοράς και της αλλαγής θα οφείλεται Σε Εσένα, Φίλε μου. Σήμερα, λοιπόν, το γράμμα μου είναι μόνο για να σου πω ένα μεγάλο «Μπράβο» που έφτασες ως εδώ κι ένα μεγάλο «Ευχαριστώ». Σε Ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου σε αυτόν τον μικρό κοινό μας δρόμο... Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα και δεν είναι σίγουρο αν και πώς και με ποιους θα ξανασυναντηθούμε. Όμως, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως θα σε κουβαλάω, Φίλε μου. Είτε ξανασυναντηθούμε, είτε όχι. Όσοι βρεθήκαμε σε αυτό το πρόγραμμα, έχω την αίσθηση πως είχε ο καθένας τα δικά του εμπόδια να ξεπεράσει. Σου εύχομαι, να έχεις μια καλή συνέχεια
πέρα από το «εδώ» μας. Μέσα από την καρδιά μου, σου εύχομαι, Φίλε μου, να είσαι καλά...
Θα προσπαθήσω να έρθω την άλλη εβδομάδα και τις τρεις μέρες... αλλά αν χρειαστεί να λείψω κάποια ή κάποιες μέρες... θα βρω τρόπο τα τελευταία χαρτιά μου να φτάσουν σε εσένα... Θα έχω Ομάδα και Σάββατο και Κυριακή και χρειάζομαι δυνάμεις γιατί είμαστε στην τελική ευθεία με τις πρόβες μας...
Με κούρασε αυτό το συνεχόμενο Δευτέρα-Κυριακή χωρίς ανάσα... Είχα σκεφτεί πως βολεύει να απουσιάσω στο τέλος για να μπορέσω να εστιάσω στους μαθητές μου. Θεωρούσα δεδομένο πως θα θέλω να απουσιάσω τις τελευταίες μέρες... και, ξαφνικά, το ό,τι σε γνώρισα, Φίλε μου, μου άλλαξε τα δεδομένα. Με έκανε να θέλω να είμαι εκεί και τις τρεις μέρες για να μπορέσω να σε αποχαιρετήσω όπως σου αξίζει. Με το να είμαι εκεί. Με το να βιώσω μαζί σου το κλείσιμο του κύκλου μας. Αυτό το μήνυμα μπορεί να μην έχει προτάσεις για ταινίες ή βιβλία ή βίντεο, μπορεί να μην έχει κάποιο μοίρασμα κειμένου, ποίησης, διηγήματος, τέχνης, μπορεί να μην έχει κάποιο μοίρασμα ιστορίας ζωής. Αυτό το γράμμα έχει μόνο την σχέση την δική μας, Φίλε μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο, μόνο εμάς. Και τι καλύτερο από το να κλείσουμε από Παρασκευή σε Παρασκευή, νομίζω επτά Παρασκευές μετά από όταν σε γνώρισα, με το κύριο θέμα των γραμμάτων μου, εσένα, εμένα, εμάς... Με το απλά να σου πω: Σε Ευχαριστώ! Στο πρώτο μου γράμμα σού έγραφα πως εύχομαι να έχουμε ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό ταξίδι! Για αυτό, σε Ευχαριστώ!!! Για εμένα, είχαμε ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό ταξίδι! Και, κοίτα να δεις, που πάλι αντί για «ταξίδι» πήγα να γράψω «παιχνίδι»... Και, τώρα, που με γνωρίζεις, έστω και λίγο πιο πολύ από το πρώτο μου γράμμα, πες μου, πόσο σωστό είναι αυτό το λάθος του μυαλού μου;

Σε Ευχαριστώ, Φίλε μου.

Μαριλού

---

Τι να σας λέω, Φίλοι μου! Κάνω υπολογιστές!

Θα κάνουμε και σήμερα! Και κάναμε και χτες!

"Πάμε να δούμε, παιδιά, πρώτα όλη την ύλη!"

Kοιτάζω, γύρω γύρω, να βρω καμία πύλη...

Yπάρχει τρόπος άραγε να διακτινιστώ;

Ή με κανένα μαγικό να εξαφανιστώ;

"Θα μιλήσουμε για τα λειτουργικά συστήματα!"

Ας τα σημειώσω, για να τα κάνω ποιήματα...

Κοιτάζω τα ονόματα, κοιτάζω τα προγράμματα,

Με πιάνουνε τα γέλια, να μην με πιάσουν κλάματα...

"Καλώδια, κάρτες και άλλα είναι το υλικό...

προγράμματα που τρέχουν ειν' το λογισμικό..."

Σας παρακαλούμε! Όχι άλλα καλώδια!

Τα είδαμε στον ηλεκτρισμό κι έφεραν εμπόδια!

"Μη φοβάστε το ποντίκι, σας λέω, δεν δαγκώνει!"

Τώρα τι συνέβηκε και ἐκλεισε η οθόνη;

"Πατήστε είπα κλικ δεξί και όχι αριστερό!"

Τρέμει το χέρι, δάσκαλε, δεν είναι σταθερό!

"Πηγαίντε με την ροδέλα εκεί που σας ζητάω!

Τι κάνεις, παιδί μου;" Τον τάδε βοηθάω...

"Έπρεπε να κάτσεις απ' την αρχή εκεί!

Αφού έχεις κάποιες γνώσεις είσαι βοηθητική!"

Μα είμαι άσχετη, κύριε, και όχι σχετική!

Η όλη κατάσταση είναι σουρεαλιστική!

"Άνοιξτε το παράθυρο... Ποιος είναι εκεί πίσω;"

Ανοίγω το παράθυρο! Στη θέση θα γυρίσω!

"Στον υπολογιστή, εννοώ... Πήγαινε κάτσε κάτω"!

Να αφήσω κι αυτό ανοιχτό; Και πάμε παρακάτω!

Είχα ζεσταθεί με το κλιματιστικό...

"Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για το λογισμικό..."

Λογισμικό ήταν; Πάω να το σημειώσω!

Λογιστικό νόμιζα, πάω να το διορθώσω!

Κρατάει το κεφάλι του ο καθηγητής...

Κρατάμε το κεφάλι μας και όλοι μας εμείς...

Όσα μάθαμε γίναν ένα τσουβάλι!

Τελειώσαμε, δάσκαλε, αύριο πάλι!

 

---

Τι να σας λέω, Φίλοι μου! Κάνω αυτοματισμούς!

Μη με ρωτήσετε τι είναι... είμαι στους ορισμούς!

Μιλάμε για αγορές και για μηχανές,

εμένα το τοπίο μου φαίνεται αχανές,

"Εδώ είναι ο λέβητας, περνάει το υγρό..."

Θυμάμαι πως δίψασα και βγαίνω για νερό...

"Του δίνουμε ενέργεια... και γίνεται ατμός..."

κοιτάζουμε τον δίπλα μας, στην τάξη ένας χαμός...

"Αυτό είναι το σημείο που βγαίνει η θερμότητα..."

Τόσο έχω ζεσταθεί που νιώθω μια ομοιότητα...

"Πηγαίνει στην στροβιλογεννήτρια..."

Αχ, να ήμουνα στον Άρη καθηγήτρια!

"Και εδώ είναι ο συμπυκνωτής..."

Ας ήμουν και στον Δία καθηγητής!

"Τα χρησιμοποιούμε στη βιομηχανία,

και στην διαστημική τεχνολογία..."

Κάτι ήξερα που ήμουν στους πλανήτες,

θα γίνουμε στο διάστημα μαγνήτες...

"Ξέρετε τους πνευματικούς μηχανισμούς;"

Μήπως Ζεν μηχανές; Κάνουν διαλογισμούς;

"Συγκεντρωθείτε! Σοβαρά ρωτάω!"

Δεν είν΄ καλή ιδέα το να απαντάω...

"Και τι σημαίνουν αυτά τα προϊόντα;"

Όσα ξυπνάνε το πρωί της γης τα όντα...

"Και εδώ είναι αυτή η συσκευή..."

Καλύτερα να μένω σιωπηλή...

Του κόσμου τα συστήματα θα τα στριφογυρίσω...

Τελειώσαμε για σήμερα, ας πάω να περπατήσω...

 

 

(Και, όπως κατάλαβες, Φίλε μου, δεν μπορούσα να σε αφήσω, αυτήν την τελευταία Παρασκευή μας, χωρίς να σου δώσω και κάτι για να γελάσεις! Και τα δύο τα έγραψα τις πρώτες μέρες των μαθημάτων... Το ένα για τους υπολογιστές, το άλλο για τους αυτοματισμούς! Σε Ευχαριστώ και πάλι για όλα...)!

Να σε φροντίζεις, να σε Αγαπάς!

Και να θυμάσαι να γελάς...

Με Απέραντη Αγάπη!

Μαριλού