Τα γράμματα της Μαριλούς (29)

 

(Γράμμα Εικοστό Ένατο) 

16.03.2022 (Τετάρτη)

 

Φίλε μου...

 

Πριν συμβούν όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια (έχω χάσει το μέτρημα, νομίζω είναι δύο...), έκανα μία παράσταση. Είχα χρόνια να ανέβω στην σκηνή... και ήταν σημαντική αυτή η απόφασή μου. Είχα αποφασίσει πως θα κάνω μόνο μία και μοναδική παράσταση, αλλά το θέατρο, ξαφνικά, συνέχισε να γεμίζει και να γεμίζει... και έτσι η μία παράσταση έγιναν δύο παραστάσεις και οι δύο παραστάσεις τρεις και μετά πέντε και μετά επτά... Μου το ζητούσε ο ίδιος ο κόσμος... και δεν το πίστευα πως έρχεται κόσμος άγνωστος, όχι μόνο οι δικοί μου Άνθρωποι, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου αλλά και Άνθρωποι που δεν με γνώριζαν και δεν τους γνώριζα και έρχονταν να με δουν και μετά να μου μιλήσουν. Έρχονταν Άνθρωποι, ξανά και ξανά, και έφερναν κι άλλους κι αυτό το «από στόμα σε στόμα» λειτούργησε. Ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα μπει σε διαδικασία να διαφημίσω την παράσταση μέσα από περιοδικά, εφημερίδες, ιστοσελίδες... Όπως είπα, είχα σκοπό να κάνω μόνο μία παράσταση... Το είχα ανακοινώσει μόνο στο Προσωποβιβλίο... Μόνο εκεί... Όλες οι παραστάσεις παίχτηκαν με γεμάτο θέατρο... και υπήρχαν Άνθρωποι που μου ζητούσαν να τους βρω θέση... για να δουν ή για να ξαναδούν την παράσταση...

 

Ήμουν μόνη μου πάνω στην σκηνή και ήταν μια παράσταση κατάθεση ψυχής. Το συνηθίζω αυτό...
Ο λόγος που κατέβηκε ήταν η πανδημία. Την ακύρωσα με κλεισμένες όλες τις θέσεις. Δεν είχα ακυρώσει ποτέ ξανά παράσταση μέχρι τότε. Σε όλη την πορεία μου, με «άδειο» ή «γεμάτο» θέατρο, επέλεγα πάντα να παίζω. (Σε εισαγωγικά το «άδειο» και το «γεμάτο», κανένα θέατρο δεν είναι «άδειο» αν έχει θεατές, όσοι κι αν είναι οι θεατές. Δεν είναι νούμερα οι θεατές, δεν είναι αριθμοί, είναι Άνθρωποι...). Την συνέχεια την γνωρίζετε όλοι κι ας την βιώσαμε ίδια και, ταυτόχρονα, διαφορετικά... Ο καθένας, είμαι σίγουρη, έχει την ξεχωριστή ιστορία του γύρω από αυτό... Πρώτα περιοριστικά μέτρα και ό,τι ακολούθησε μέχρι σήμερα... Όταν κλειστήκαμε μέσα, μία από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν... «Πρόλαβα να ανέβω ξανά στην σκηνή!»... Είχε τόση μεγάλη σημασία για εμένα στο «τότε» μου το να με βιώσω ξανά πάνω στην σκηνή...

 

Γιατί σου τα γράφω αυτά; Σκεφτόμουν τι θέλω να μοιραστώ μαζί σου... και αποφάσισα να σου δώσω... αυτά που έλεγα στο κοινό μου πριν από αυτήν την τελευταία παράστασή μου! Ίσως, κάτι να σου πει... Για κάποιο λόγο, το κοινό... ακόμα και από αυτήν την «εισαγωγική ομιλία» μου... συνδεόταν μαζί μου με έναν ιδιαίτερο τρόπο... Υπήρχαν Άνθρωποι που δάκρυζαν, με αυτήν την απλή εισαγωγή μου, πριν καν ξεκινήσω να παίζω... Ήταν μία παράσταση που έκανε τον κόσμο να γελάει και να κλαίει...
Από την αρχή της μέχρι το τέλος της... Κι έφευγαν συγκινημένοι...

 

Αυτή η παράσταση ήταν μια εμπειρία ζωής και χαίρομαι πάρα πολύ που φάνηκα τόσο γενναία ώστε να την παρουσιάσω σε κοινό. Αν όλα πάνε καλά... (ποιος ξέρει;) μπορεί σύντομα να ανέβω ξανά στην σκηνή... Μέχρι τότε... Ξέρεις τι θα κάνω; Για να ενώσω και το χθες μας με το σήμερά μας...
Θα ονειρεύομαι, Φίλε μου, Θα οραματίζομαι... και θα προσπαθώ να κάνω πραγματικότητα...

Αυτά που θέλω να δημιουργήσω... 

Αυτό που θέλω να γίνω... 

Αυτό που θέλω να είμαι...

Με Αγάπη (που ονειρεύεται)... Μαριλού.

---

"Βελτιοδοξία 00". Ομιλία.

 

Τα τελευταία χρόνια πριν να ξεκινήσουν οι παραστάσεις μου πάντα μιλάω στο κοινό μου. Μιλάω για τους Ανθρώπους που θα δείτε επάνω στην σκηνή. Αυτήν την φορά, όμως, το παράδοξο είναι πως ο Άνθρωπος που θα δείτε επάνω στην σκηνή είναι ο ίδιος Άνθρωπος με αυτόν που στέκεται τώρα, εδώ, μπροστά σας, κάτω από την σκηνή. Πώς μπορεί να μιλήσει, λοιπόν, κάποιος για τον εαυτό του; Τι να επιλέξει να πει; Και τι να επιλέξει να μην πει; Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί λόγοι οι οποίοι με κράτησαν, για αρκετά χρόνια, εκτός σκηνής. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την σκληρότητα και με την χυδαιότητα του καλλιτεχνικού χώρου. Υπάρχουν, όμως, ευτυχώς, και πολλοί λόγοι που με ανεβάζουν, τώρα, πάνω στην σκηνή. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την Ανάγκη μου για έκφραση και με την Αγάπη μου για δημιουργία.

 

Κάποια στιγμή σκεφτόμουν... αν χανόμουν από αυτήν την ζωή τι δεν θα ήθελα να μείνει σε εκκρεμότητα; Τι θα ήθελα να έχω προλάβει να κάνω πριν χαθώ; Και η πρώτη μου απάντηση ήταν... «Δεν έχω κάνει ταινία!». «Δεν έχω κάνει ταινία, δεν έχω κάνει ταινία, δεν έχω κάνει ταινία!!!». Και η δεύτερη μου απάντηση ήταν «Δεν έχω γράψει βιβλίο!». «Δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω γράψει βιβλίο!!!». Και η τρίτη μου απάντηση ήταν... «Δεν έχω ανέβει ξανά πάνω στην σκηνή!». Δεν γίνεται να φύγω από αυτήν την ζωή και να μην έχω ανέβει εγώ ξανά επάνω στην σκηνή...

 

Την χρονιά 2019-2020 δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να κάνω ταινία, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γράψω βιβλίο, όμως, θα μπορώ να πω με σιγουριά πως ανέβηκα ξανά επάνω στην σκηνή, και, το πιθανότερο, θα ξαναανέβω και θα ξαναανέβω. Γιατί αυτή η παράσταση συμβολίζει την αρχή από μια σειρά παραστάσεων. Γιατί αυτή η παράσταση μού ανοίγει ξανά τον δρόμο μου προς την σκηνή.

 

Φτιάχτηκε σε λίγο χρόνο, αλλά βαρέθηκα να λέμε πως δεν έχουμε χρόνο για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.

Φτιάχτηκε με λίγα χρήματα αλλά κουράστηκα να λέμε πως δεν έχουμε χρήματα για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.

Βαρέθηκα και κουράστηκα να μην είμαι αυτό που ήμουν, είμαι και θα είμαι. Κάτι που δεν τόλμησα να το πω ούτε όσο σπούδαζα ούτε όσο δούλευα. Γιατί θεωρούσα πως πριν να πει κάποιος αυτήν την μαγική λέξη πρέπει να την έχει «κερδίσει».

 

Την λέξη... «Ηθοποιός».

 

Αυτή η παράσταση είναι η υποκριτική επιστροφή μου.

 

Θα σας ζητήσω να κλείσετε τα κινητά σας τηλέφωνα και να σεβαστείτε εμένα και την σκηνή μου.

Θα σας ζητήσω να κάνετε ησυχία.

Θα σας ζητήσω να μην με κρίνετε και να μην με συγκρίνετε. Και θα μου πείτε «Μα να συγκρίνουμε ποιον με ποιον, αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος επάνω στην σκηνή!». Και θα σας απαντήσω, για όσους με ξέρετε σκηνικά, για όσους με έχετε δει ξανά στην σκηνή, να μην συγκρίνετε εμένα με εμένα, να μην συγκρίνετε τον παροντικό εαυτό μου με τον παρελθοντικό εαυτό μου.

Αυτή ήταν και μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησα σε αυτήν την δημιουργική διαδικασία, να μην συγκρίνω εμένα με εμένα.

 

Να πάω με αυτό που είμαι, τώρα. Με τις δικές μου δυνάμεις στο σώμα και στην ψυχή.

 

Εδώ είμαι, λοιπόν.

 

Χωρίς ιδιαίτερο κουστούμι, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς φτιαγμένα τα μαλλιά μου, με μόνο υλικό, αυτό που πραγματικά χρειάζεται ένας ηθοποιός, το σώμα μου, την φωνή μου, τον εαυτό μου, ανεβαίνω στην σκηνή.

 

Για να το κάνω αυτό χρειάστηκε η ανάγκη μου, η όποια ανάγκη μου, να ξεπεράσει τον φόβο και τον πόνο, τον όποιο φόβο μου και τον όποιο πόνο μου.

 

Αυτό είναι ένα από αυτά που προσπαθώ να διδάξω τους μαθητές μου...

Αυτό είναι ένα από αυτά που προσπαθώ να μοιραστώ και,τώρα, με εσάς...

 

Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, σημασία έχει να ξεπερνάμε τους φόβους και τους πόνους μας.

 

Έχουμε μία ζωή, μόνο μία.

Και αξίζει να την ζούμε με Αλήθεια χωρίς φόβο και με Αγάπη χωρίς όρια.

 

Έχω ένα κουτί εκεί έξω. Είναι το μαγικό κουτί μου. Μέσα από αυτό μπορείτε να με στηρίξετε και μέσα από εμένα στηρίζετε και τους Ανθρώπους των Ομάδων μου. Έχω τρεις διαφορετικές Ομάδες και θα ήθελα και τις τρεις να καταφέρω να τις πάω για παράσταση.

 

Μείνετε συντονισμένοι γιατί έρχονται πολλά και δημιουργικά.

 

Για την ώρα...

 

Ευχαριστώ τους Ανθρώπους που ήρθαν να βοηθήσουν, είναι σημαντικό να έχεις Ανθρώπους που εμπιστεύεσαι.

 

Ευχαριστώ όσους είστε σήμερα εδώ.

 

Επειδή είστε εδώ και γεμίσατε το Θέατρο από εκεί που θα έκανα μόνο μία παράσταση τώρα θα συνεχίσω, θα κάνω κι άλλη παράσταση και σας Ευχαριστώ για αυτό.

 

Εύχομαι να σας αγγίξει κάτι από όλα όσα θα δείτε.

 

Θα μου δώσετε ένα-δύο λεπτά να πάρω μία ανάσα και ξεκινάμε!!! Ευχαριστώ...