Τα γράμματα της Μαριλούς (28)

(Γράμμα Εικοστὀ όγδοο)

14.03.2022 (Δευτέρα) προς 15.03.2022 (Τρίτη)

 

 

Πωπω!!! Αγαπημένε μου Φίλε! Δεν το κατάλαβα πώς φτάσαμε μέχρι εδώ! Περνάνε οι ημέρες... και άρχισα να σκέφτομαι πως, ίσως, να χρειάζεται να επιλέξω με «προσοχή» το τι θα μοιραστώ στα τελευταία γράμματά μου! Φαντάσου, μόλις τώρα, δεν μπορούσα να αποφασίσω τι από όλα να διαλέξω να σου πρωτογράψω... Από την άλλη... ίσως να μην χρειάζεται καμία «προσοχή»... ίσως να μην χρειάζεται κανένα «άγχος»... και απλά να ακολουθήσω αυτό που αισθάνομαι... και να κάνω αυτό που έκανα όλες αυτές τις ημέρες... να σου γράψω μέσα από την καρδιά μου. Σήμερα, λοιπόν, με μισόκλειστα μάτια από την κούραση, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάτι... διαφορετικό.

Θέλω να μιλήσουμε για ευχές! Για όνειρα! Εσύ... Ονειρεύεσαι; Κάνεις όνειρα; Κάνεις ευχές; Για εσένα; Για τους άλλους; Για τον κόσμο; Θυμάσαι τον εαυτό σου να κάνει όνειρα; Πώς ήταν τα όνειρά σου; Ποιες ήταν οι ευχές σου; Πώς είναι τα όνειρά σου; Ποιες είναι οι ευχές σου; Λίγες, μικρές, σύντομες οι σημερινές ερωτήσεις... μα το ίδιο σημαντικές...

 

Αν σου έλεγα να γράψεις μία φράση-ευχή που να ξεκινάει με το «Θα ήθελα να...» ποια θα ήταν αυτή; Δεν χρειάζεται να βιαστείς να απαντήσεις. Μπορείς να το σκεφτείς, αν θέλεις να το σκεφτείς. Αν πάλι η απάντηση σού ήρθε αυθόρμητα χωρίς σκέψη... ίσως να βρήκες αμέσως το δικό σου «Θα ήθελα να...»...

 

Σαν ένας Άνθρωπος που ήταν με όνειρα μετά χωρίς όνειρα μετά ξανά με όνειρα μετά ξανά χωρίς όνειρα μετά ξανά... σαν ένας Άνθρωπος που ξεκίνησε από πιο κάτω από το κάτω και μετά στόχευσε στα σύννεφα για να πέσει από αυτά και για να ξαναστοχεύσει σε αυτά... θέλω να σου πω... πως πιστεύω πως χρειάζονται τα όνειρα... Ακόμα κι όταν πέρασα στάδια ζωής χωρίς όνειρα αισθανόμουν πως χρειάζονται τα όνειρα... Τα όνειρα δίνουν κίνητρο...
δίνουν δύναμη... δίνουν στόχους... Μιλάω για εκείνα τα όνειρα που κινητοποιούν... και που μας κάνουν να σηκωθούμε κι όχι να ακινητοποιηθούμε. Εκείνα τα όνειρα που μας οδηγούν στο να προχωρήσουμε κι όχι στο να σταματήσουμε... Εκείνα τα όνειρα που επειδή τους δίνουμε ζωή... μας δίνουν κι εκείνα ζωή...

 

Πριν πολλά πολλά χρόνια έκανα μια μουσικοθεατρική παράσταση κι είχα αυτήν την ιδέα να παίξω ένα παιχνίδι με τους θεατές μας. Τους είπα να γράψουν σε ένα χαρτάκι μία ευχή τους. Η ευχή τους θα ξεκινούσε με το «Θα ήθελα να...» και θα συνέχιζε με ό,τι εκείνοι ήθελαν να γράψουν. Μπορούσαν να γράψουν ό,τι, μα ό,τι, θέλουν! Το χαρτάκι-ευχή τους... το έριχναν σε ένα κουτί, στο κουτί των ευχών μου. Μέσα στην παράσταση, μέσα από έναν ρόλο που έπαιζα, ακουγόντουσαν και οι ευχές των θεατών... Το αποτέλεσμα ήταν πως αφού τελειώσαν οι παραστάσεις είχαν μαζευτεί πολλές διαφορετικές ευχές πολλών διαφορετικών Ανθρώπων... Όλες αυτές οι ευχές ήταν μέσα στο μαγικό κουτί μου. Τότε σκέφτηκα να μιλήσω σε εκδοτικούς οίκους. Να τους πω πως έχω ένα υλικό με υπέροχες ευχές από όλους τους θεατές μας και ήταν κρίμα να μείνουν κλεισμένες και κλειδωμένες σε ένα κουτί, σε μια ντουλάπα, στο σπίτι μου. Επικοινώνησα με, περίπου, 200 εκδοτικούς οίκους. Απάντησαν οι δύο-τρεις, αρνητικά. Συνέχισα να στέλνω στους εκδοτικούς δείγμα από τις ευχές μας, από τις ευχές των θεατών και των συντελεστών (σε κάθε παράσταση, παίζαμε κι εμείς μαζί, γράφαμε κι εμείς τις ευχές μας). Τελικά, κάποια στιγμή, ένας εκδοτικός οίκος απάντησε θετικά και, έτσι, φτιάχτηκε ένα ημερολόγιο χρονιάς με τις ευχές μας (με ένα μικρό μέρος από τις ευχές μας!)! Δεν κυκλοφορεί πια...
Έχω μερικά ημερολόγια δίπλα στο μαγικό κουτί μου. Θα σου έφερνα κι εσένα σαν δώρο ένα από αυτά... αλλά, νομίζω, δεν έχω αρκετά για όλη την τάξη, για όλους τους Ανθρώπους μας... Μπορώ, όμως, να σου προσφέρω κάτι άλλο...
Να μοιραστώ μαζί σου... μερικές από τις ευχές των θεατών μας... Κι αν θέλεις, κάποια στιγμή, κάπου, κάπως, κάποτε, μπορείς να μου γράψεις κι εσύ την δική σου ευχή... Ίσως, κάποια στιγμή, όλες αυτές οι ευχές να γίνουν ένα βιβλίο... και τότε να δεις και την δική σου ευχή μέσα στο βιβλίο μας...

Να ονειρεύεσαι...

Με Αγάπη... Μαριλού.

---

Θα ήθελα να...

 

Θα ήθελα να ήταν όλος ο κόσμος πιο... αλλιώς.

 

Θα ήθελα να έβλεπα γύρω μου ανθρώπους χαρούμενους που να μπορούν να απολαμβάνουν τα απλά καθημερινά πράγματα, το φως, τον αέρα, μια βόλτα στην πόλη, τα χρωματά της, τις μυρωδιές της. Όλα τα απλά πράγματα που μας τριγυρίζουν και τα προσπερνάμε...

 

Θα ήθελα να ζω σ’ ένα διαφορετικό κόσμο.

 

Θα ήθελα να εξαφανιστεί η δυστυχία από τον πλανήτη.

Θα ήθελα να μην υπήρχε πόνος και αρρώστιες.

Θα ήθελα να μην υπήρχε τοσή μοναξιά στους ανθρώπους.

 

Θα ήθελα να ήταν ο κόσμος πιο όμορφος.

 

Θα ήθελα η γη να ήταν επίπεδη...

 

Θα ήθελα να βλέπαμε γύρω μας λιγότερο μίζερα πρόσωπα.

Θα ήθελα να ακούγαμε λιγότερες βλακείες από τις οθόνες μας.

Θα ήθελα να γελούσαμε όλοι περισσότερο σαν να ήμασταν παιδιά!

 

Θα ήθελα η γη να μην ήταν στρογγυλή...

 

Θα ήθελα να υπήρχε ένας κόσμος χωρίς εγωισμό.

Θα ήθελα να νικάει πάντα η αγάπη.

Θα ήθελα να έχει ο καθένας ό,τι επιθυμεί.

Θα ήθελα να έλεγαν όλοι μόνο αλήθεια.

Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο πιο τρελό!

 

Θα ήθελα να πρασινίσει η Αθήνα.

Θα ήθελα να σταματήσει η βία και η βαρβαρότητα απέναντι σε κάθε ζωντανό οργανισμό.

 

Θα ήθελα οι γονείς να ανατρέφουν τα παιδιά τους με λιγότερους φανατισμούς, οι δάσκαλοι να διδάσκουν τους μαθητές τους με λιγότερες προκαταλήψεις και οι καθηγητές να αναζητούν, πλάι - πλάι, σαν φίλοι με τους μαθητές και φοιτήτες τους, την αλήθεια , την αντικειμενική αλήθεια.

 

Θα ήθελα νερό για όλους...

 

Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο, που να με σέβεται.

Θα ήθελα να μπορώ πάντα να δίνω και να παίρνω αγάπη.

Θα ήθελα να μπορώ να χαμογελάω πάντα ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου και μέσα μου...

 

Θα ήθελα να μην υπάρχει αδικία στη γη, να επικρατεί αρμονία, αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους...

Θα ήθελα να εξαφανιστεί η αχαριστία και η εκμετάλλευση.

Θα ήθελα να σταματήσουν να υποφέρουν τα παιδιά.

Θα ήθελα να ζω σε ένα καλύτερο κόσμο χωρίς αδικίες, πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, αρρώστιες...

 

Θα ήθελα να μην λένε ψεύτικα λόγια οι πολιτικοί.

 

Θα ήθελα οι δειλοί να γίνουν θαρραλέοι...

 

Θα ήθελα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να φοβάμαι...

Θα ήθελα να μπορώ να γελάω μέχρι δακρύων...

Θα ήθελα να δίνω στη ζωή μου τη γεύση που επιθυμώ...

 

Θα ήθελα παγωτό βανίλια με κομματάκια μπισκότου ή αν δεν γίνεται αυτό θα ήθελα ένα τεράστιο κανταΐφι...

 

-

 

Αυτές, Αγαπημένε μου Φίλε, ήταν μόνο μερικές από τις ευχές των θεατών μας... υπάρχουν κι άλλες πολλές ευχές για γνώσεις και σπουδές και πτυχία και δουλειές και χρήματα και αυτοκίνητα και σπίτια και έρωτες και αγάπες και οικογένειες και παιδιά... για υγεία... δική μας και των άλλων... για ευτυχία... Όνειρα... Όνειρα... Όνειρα...

Όνειρα υλικά. Όνειρα πνευματικά. Όνειρα ψυχολογικά. Όνειρα νοητικά. Όνειρα συναισθηματικά. Όνειρα απλά. Όνειρα σύνθετα. Όνειρα για τον κόσμο. Όνειρα για τον Άνθρωπο. Όνειρα Ανθρώπινα...

 

Ήθελα απλά να πάρεις μια γεύση ευχών Ανθρώπων...

Ήθελα απλά να θυμηθείς πώς είναι να ονειρεύεσαι...

Ήθελα απλά να σου θυμίσω να μην αφήνεις τα όνειρά σου, σε ένα κουτί, κλεισμένο και κλειδωμένο, σε μία ντουλάπα, στο σπίτι σου...

Ήθελα απλά να σου πω να δεις-βρεις τα όνειρά σου και να τα εκφράσεις...

 

Μαριλού.