Τα γράμματα της Μαριλούς (25)

 

(Γράμμα Εικοστό Πέμπτο) 

10.03.2022 (Πέμπτη)

 

 

Αγαπητέ Φίλε μου και Αγαπητέ Φίλε του Φίλου μου...

 

Σήμερα το γράμμα μου απευθύνεται, όχι μόνο σε εσένα Φίλε μου, μα και σε εσένα Φίλε του Φίλου μου που διαβάζεις αυτές τις λέξεις χωρίς καν να σε γνωρίζω... Από τις πρώτες μέρες, κάποιοι διαφορετικοί Άνθρωποι της Ομάδας μας, ήρθαν και μου είπαν πως δίνουν αυτά τα χαρτιά και σε κάποιον άλλον να τα διαβάσει. Εσύ είσαι ένας από αυτούς τους Ανθρώπους, που μπορεί να είναι «έξω» από την Ομάδα μας αλλά, με τον δικό σου τρόπο, είσαι και «μέσα» σε αυτήν αφού είσαι κοντινός Άνθρωπος με κάποιον από εμάς. Μπορεί να είσαι ο πατέρας ή η μητέρα, ο αδερφός ή η αδερφή, ο γιος ή η κόρη, ο άντρας ή η γυναίκα, ο Φίλος ή η Φίλη του Φίλου μου... Χωρίς να γνωριζόμαστε, μέσα από αυτές τις λέξεις, έχεις γίνει κι εσύ Φίλος μου. Έμαθα πως με διαβάζεις κι εσύ... και ήθελα να σου πω πως με τιμάει και, ταυτόχρονα, μου δίνει χαρά το ότι με διαβάζεις και το ότι απλώνονται τα όσα γράφω πέρα και από τους Ανθρώπους με τους οποίους βρίσκομαι καθημερινά και για τους οποίους ξεκίνησα να γράφω και θα συνεχίσω να γράφω, για μερικές μέρες ακόμα, αυτά εδώ τα «γράμματα»... Θέλω, πρώτα από όλα, να σου πω πως εύχομαι να είσαι, πραγματικά και ουσιαστικά, καλά... Από εκεί πάντα να ξεκινάς... από εσένα... Θέλω, επίσης, να σου πω και κάτι ακόμα... Θέλω να σου μιλήσω για τον Άνθρωπο που σου δίνει αυτά τα χαρτιά και που είναι μέρος της καθημερινότητάς μου... Ο Άνθρωπος που σου δίνει αυτά τα χαρτιά, για να τα διαβάσεις κι εσύ, είναι ένας Άνθρωπος με τον οποίο βρισκόμαστε, κάθε μεσημέρι και απόγευμα, σε μία αίθουσα μαζί με πολλούς άλλους Ανθρώπους. Έτσι τα έφερε η ζωή στο να συναντηθούμε σε αυτές τις περίεργες, παράδοξες, σχεδόν, παράλογες συνθήκες μας. Ο Άνθρωπος που σου δίνει αυτά τα χαρτιά, είναι ένας Άνθρωπος που συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Είδα στο βλέμμα του Αλήθεια. Είδα στο βλέμμα του ανάγκη. Είδα στο βλέμμα του ζωή. Μπορεί να είδα και πόνο και κόπο και βάθος. Θέλω, λοιπόν, να σε παρακαλέσω, να τον φροντίζεις τον Άνθρωπο μου. Εγώ μόλις τον γνώρισα και σύντομα θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εσύ, όμως, για να σου δίνει τα χαρτιά μου, φαντάζομαι πως θα είσαι ένας Άνθρωπος κοντά του και θα συνεχίσεις να είσαι δίπλα του και μετά. Θέλω να τον στηρίζεις, να τον βοηθάς, όσο μπορείς και όπως μπορείς. Θέλω πρώτα, βέβαια, όπως σου έγραψα, να φροντίζεις, να στηρίζεις και να βοηθάς τον εαυτό σου... αλλά μετά, αν σου περισσεύει, έστω και λίγη βοήθεια, θέλω να του τη δίνεις. Είναι δυνατός και γενναίος ο Φίλος μου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν σε χρειάζεται. Θέλω να του εκφράζεις τα συναισθήματά σου και τις σκέψεις σου. Θέλω κι ο Φίλος μου να σε φροντίζει και έχω την αίσθηση, από το λίγο που τον ξέρω, πως ήδη μπορεί να το κάνει, πως ενδιαφέρεται για εσένα, για το να είσαι καλά. Θέλω κι ο Φίλος μου να σου εκφράζει το πώς νιώθει και το τι σκέφτεται. Έχει σημασία η σχέση σας. Έχει σημασία το να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, το να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, το να εκφραζόμαστε και το να επικοινωνούμε... Έχουν σημασία οι Άνθρωποι στην ζωή μας. Κανένας δεν είναι δεδομένος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ζωή δεν είναι δεδομένη. Θέλω απλά να μας δώσω μια μικρή υπενθύμιση. Όλα κυλάνε κι όλα φεύγουν... μα αν κάτι μένει... είναι... μπορείς να το μαντέψεις; (Φαντάζομαι πως μπορεί, ίσως, να το έχεις υποψιαστεί...)

 

Αγαπητέ μου Φίλε και Αγαπητέ μου Φίλε του Φίλου μου... να φροντίζετε ο ένας τον άλλον... Ξέρω πως είστε και οι δύο δυνατοί και γενναίοι και μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι τα καλύτερα. Σας δίνω ένα κείμενο γύρω από το τι είναι αυτό που μένει... Το κείμενο αυτό το έδωσα στην Ομάδα μου μια Πέμπτη πριν χρόνια... τότε που η Ομἀδα έκανε μαθήματα Πέμπτες... είναι και Πέμπτη σήμερα... ταίριαξαν όλα... και η ημέρα και το θέμα μας...

 

Να σε φροντίζεις, Φίλε μου. Να σε φροντίζεις, Φίλε του Φίλου μου. Να Φροντίζετε ο ένας τον άλλον.

 

Με Αγάπη

Μαριλού

 

---

 Kαι τα λόγια φεύγουν;

-Και τα λόγια.

-Και τα γέλια;

-Και τα γέλια.

-Και τα δάκρυα;

-Και τα δάκρυα, γιε μου.

-Και όλα γυρίζουν πίσω λίγο διαφορετικά;

-Όλα, γιε μου, όλα.

-Και δεν υπάρχει τίποτα που να μένει στη θέση του για πάντα;

Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φεύγει ποτέ;

-Πώς δεν υπάρχει!

Αυτό που δεν φεύγει ποτέ από τη θέση του είναι η ΑΓΑΠΗ μας για όλα αυτά

-και για αυτούς- που φεύγουν.

Αυτή είναι που τα ξαναφέρνει όλα πίσω.

Χωρίς αυτή, τίποτα δεν θα ξαναρχόταν...

 

Βασιλική Νευροκοπλή

 

Πέμπτη και σήμερα! Κι εγώ ψάχνω ανάμεσα στα κείμενα που έχω μαζέψει για εσάς τις τελευταίες εβδομάδες τι από όλα να σας δώσω σήμερα... Ε, διάλεξα, λοιπόν (τι σπάνιο για εμένα!), την Αγάπη!!! Ναι, όλα φεύγουν κι όλα έρχονται, όλα ρέουν κι όλα κυλάνε, όλα πηγαίνουν πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, πέρα, δώθε, εδώ, εκεί, αλλού... αλλά κι όμως, ναι, κάτι μένει ίδιο, κάτι επιστρέφει, κάτι είναι πάντα εδώ! Κάτι που δεν έχει φύγει ακόμα κι όταν αισθανόμαστε πως έχει φύγει! Κι είναι αυτό το αίσθημα της απέραντης, αιώνιας, αγαπημένης Αγάπης που μας τυλίγει και θα μας τυλίγει ό,τι και να γίνει! Για αυτό... όσο έχετε κάποιους που σας αγαπούν και που αγαπάτε... μην ανησυχείτε για τίποτα! Αν πάλι νιώθετε πως δεν έχετε Ανθρώπους Αγάπης γύρω σας... η απάντηση είναι απλή... αλλάξτε μέρος... αλλάξτε περιβάλλον... αλλάξτε τρόπο... αλλάξτε χώρο... αλλάξτε κάτι από όλα... κι όλο και κάποιος θα εμφανιστεί που θα έρθει κοντά σας ή που εσείς θα θέλετε να πάτε προς αυτόν... Α. Και στην περίπτωση που δεν βρίσκεται κανείς, ποτέ, πουθενά... ελάτε απλά εδώ τις Πέμπτες μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα βρείτε Αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα... θα έρθουν μετά... Αγάπη για ποιον; Μα για εσάς, για την Ομάδα μας, για τον κόσμο, για τη ζωή και για τη δημιουργία... Σας φιλώ. Μαριλού.

-

(Αυτά έγραφα στους μαθητές μου μια Πέμπτη πριν χρόνια... αυτά θα μοιραστώ και μαζί σας σήμερα... Αγάπη και Ανθρωπιά... Ανθρωπιά και Αγάπη... Να είστε πάντα καλά, Φίλοι μου!).