Τα γράμματα της Μαριλούς (27)

 

(Γράμμα Εικοστό Έβδομο)

13.03.2022 (Κυριακή)

 

Είναι Κυριακή απόγευμα έχω γυρίσει μετά από μια δυναμική και δημιουργική πρόβα και είμαι έτοιμη για χαλάρωση και ξεκούραση... Σήμερα το χαρτί που έδωσα στα παιδιά μου είχε να κάνει σε σχέση με το γέλιο... Αναρωτιέμαι, λοιπόν...

 

Εσύ γελάς;

Κάθε πότε γελάς;

Γελάς λίγο; Γελάς πολύ; Γελάς συχνά; Γελάς σπάνια;

Πότε θυμάσαι να γέλασες τελευταία φορά;

Πότε θυμάσαι να γέλασες πρώτη φορά;

Γελάς με την καρδιά σου; Γελάς με την ψυχή σου;

Πόσο καιρό έχεις να ξεκαρδιστείς από τα γέλια;

Ξέρεις, αυτό το γέλιο... το αυθεντικό, το αυθόρμητο, το ασταμάτητο;

Γελάς μόνος σου; Με τον εαυτό σου;

Γελάς με άλλους; Με παρέα;

Έχεις μοιραστεί πότε ένα γέλιο με κάποιον άλλον ή με κάποιους άλλους, να γελάτε μαζί και να μην μπορείτε να σταματήσετε μαζί;

Θυμάσαι πώς αισθάνεσαι όταν γελάς; Πώς είναι όταν ξεκινάει το γέλιο... και μετά όταν συνεχίζει... και συνεχίζει και συνεχίζει... και μετά όταν σταματάει...; Τι αισθάνεσαι; Χαλάρωση; Ευχαρίστηση; Λύτρωση; Μπορείς να ορίσεις το συναίσθημα; Πώς είναι η διάθεσή σου, κατά την διάρκεια, του γέλιου; Και πώς είναι αργότερα; Μόλις περάσει το γέλιο;

Τι σε κάνει να γελάς; Τι μπορεί να σε κάνει να γελάσεις πολύ; Ένα ανέκδοτο; Μία φράση; Μία εικόνα; Μία στιγμή; Ένας Άνθρωπος; Κάτι από αυτά ή κάτι άλλο; Μήπως όλα μαζί;

Είναι μεταδοτικό το γέλιο;

Είναι θεραπευτικό το γέλιο;

Τι σημαίνει «γέλιο» για εσένα;

Τι σημαίνει «χιούμορ» για εσένα;

Σου αρέσει το χιούμορ;

Έχεις γύρω σου Ανθρώπους με χιούμορ; Θεωρείς πως είσαι Άνθρωπος με χιούμορ;

Αντιμετωπίζεις την ζωή με χιούμορ;

Αγαπητέ και Αγαπημένε Φίλε... εμένα το χιούμορ, το γέλιο, το χαμόγελο και η αυτοσάτιρα με έχουν βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Δεν με έχουν βοηθήσει απλά... Με έχουν σώσει. Το λέω και το γράφω κυριολεκτικά: Με έχουν σώσει. Ίσως, ακριβώς, επειδή παίρνω τα πράγματα και τις καταστάσεις σοβαρά, επειδή τα αισθάνομαι και τα σκέφτομαι όλα σε βάθος, μου είναι απαραίτητο, χρειάζομαι αυτό το αντίβαρο. Το αντίβαρο του γέλιου. Για να έχω μια κάποια ισορροπία. Έχω τρέλα με το καλό χιούμορ. Λατρεύω τις σπάνιες στιγμές ασταμάτητου γέλιου. Αγαπάω τα καθημερινά χαμόγελα, έχω δει πως έχουν την δύναμη να αλλάξουν την ημέρα ενός Ανθρώπου (και, κατά συνέπεια, ακόμα και τη ζωή του!). Και χωρίς την αυτοσάτιρα δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Ξέρεις... πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα πολύ; Πριν λίγες μέρες! Μέσα στην τάξη μας! Προσπαθούσα να πω ένα μικρό ανέκδοτο στο πίσω θρανίο (χαχαχα, γράφω στο πίσω θρανίο και νιώθω σαν το σχολείο!) και δεν μπορούσα να το πω από τα γέλια. Ήταν δύο φράσεις όλες κι όλες το ανέκδοτό μου! Τόσο μικρό! Κι όμως δεν μπορούσα να τις πω! Με είχε πιάσει το γέλιο πριν καν πω το ανέκδοτο... Είχα τόσο καιρό να μοιραστώ ανέκδοτο... που απλά κάτι με έπιασε! Να προσπαθώ να μιλήσω και να μην μπορώ από τα γέλια... Να δακρύζουν τα μάτια μου και να γελάω και να γελάω... αυτό το νευρικό γέλιο... που δεν σταματάει... και να μην μπορώ να πω τίποτα! Ούτε λέξη! Και τώρα που σου το γράφω πάλι γελάω... Είχε καιρό να με πιάσει αυτό το πηγαίο γέλιο που δεν μπορείς να το σταματήσεις... Και μοιράστηκα αυτήν την στιγμή μου με κάποιους από εμάς! Επίσης, έχω γελάσει πολύ... με φράσεις που ακούγονται και από άλλα θρανία! Από τις πρώτες μέρες κιόλας! Ακουγόταν μία φράση από κάποιο άλλο θρανίο την κατάλληλη στιγμή και με έκανε να γελάσω... γύριζα το κεφάλι μου για να δω ποιος είπε αυτήν την τόσο έξυπνα αστεία φράση ακριβώς στο κατάλληλο σημείο... ή από την φωνή αναγνώριζα ποιος την είπε... Και αυτές τις φράσεις, τις αστείες «ατἀκες» της τάξης, θέλω να σου πω, Φίλε μου... πως τις λάτρεψα! Έφεραν μία νότα ευχάριστη μέσα στις ώρες μας... Πολλές νότες, ευχάριστές και γελαστές μέσα στις ώρες μας...

 

Διάβασα πριν μέρες πως «Αν το δεις αρκετά απλουστευμένα, η ζωή χωρίζεται σε δύο γενικές καταστάσεις. Αυτές που απαιτούν χιούμορ. Και αυτές που απαιτούν μαύρο χιούμορ.».

 

Και χαμογελάσα. Και γέλασα. Πολύ με άγγιξε αυτή η φράση. Και το μαύρο χιούμορ με έχει σώσει...

 

Τόσα που σου έγραψα για το γέλιο και για το χιούμορ... μου φαίνεται... πως θα σου δώσω κι εσένα, Φίλε μου, το χαρτί που έδωσα χθες στους Ανθρώπους μου... Είχα σκοπό να σου το δώσω λίγο πιο μετά... Θυμάμαι πως σου έχω δώσει το Βήμα της Αυτογνωσίας... Θα σου δώσω και την Ελευθερία και την Αγάπη... απλά σήμερα... έτσι όπως ήταν, τελικά, το γράμμα μου... θέλω να μοιραστώ μαζί σου... το Βήμα του Γέλιου... Δεν πειράζει να σου δώσω λίγο ανακατεμένα τα βήματα του βιβλίου που διαβάζω... Εξάλλου, ακόμα και με ανακατεμένα βήματα μπορούμε να τον βρούμε τον δρόμο της ζωής!

 

Να είσαι πάντα καλά! Και... καλή τελευταία μας εβδομάδα! (Δεν μετράω την επόμενη... είναι μισή!). Και... να θυμάσαι να γελάς! Με Αγάπη (που δεν φοβάται να ξεκαρδίζεται στα γέλια)... Μαριλού.

---

Βήμα Τέταρτο

Γέλιο

 

Μιλήσαμε για Αυτογνωσία, για Ελευθερία, για Αγάπη... Σήμερα ας μιλήσουμε για το γέλιο... Ναι, ναι, καλά διαβάσατε! Για το πολύτιμο γέλιο... Για να δούμε τι γράφει το βιβλίο μας...

 

-

Μην ξεχνάς να γελάς

 

Αφού κάνουμε τα τρία πρώτα - δύσκολα μεν, εξαιρετικά σημαντικά δε – βήματα, αφού αποκτήσουμε αίσθηση του ποιοι είμαστε, αφού νιώσουμε ελεύθεροι και μάθουμε να δημιουργούμε σχέσεις και δεσμούς που βασίζονται στην αγάπη, βλέπουμε να φτάνει η ώρα του τέταρτου βήματος, που μας καλεί να διανθίσουμε με την απαραίτητη δόση καλής διάθεσης τη ζωή μας... Αλλά, προσοχή! Όχι με «οποιαδήποτε» καλή διάθεση, αλλά με μια διάθεση ιδιαίτερη και συγκεκριμένη: μια «μεγαλειώδη» καλή διάθεση.

 

Για αρχή, ας ξεκινήσουμε αυτό το βήμα μαθαίνοντας να σηκωνόμαστε ευχαριστημένοι το πρωί, κι ας ξέρουμε εκ προοιμίου πως κάθε γράμμα της εφημερίδας και κάθε λέξη του παρουσιαστή των ειδήσεων θα μας φέρουν αντιμέτωπους με τα μηνύματα που κάποια μυαλά έχουν το προνόμιο και τη συνήθεια να εκσφενδονίζουν στα δύσμοιρα κεφάλια μας, απολαμβάνοντας, θα έλεγε κανείς, τον τρόμο που μας δημιουργούν οι βαρυσήμαντες απόψεις τους για τις σημερινές και για τις επερχόμενες οικονομικές, κοινωνικές και οικολογικές καταστροφές.

 

Αν πρέπει να υπενθυμίσω κάτι, αυτό είναι να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε ακόμη κι όταν αυτές οι φαντασιώσεις για ένα δύσκολο αύριο δείχνουν να μας κυκλώνουν. Να χαμογελάμε σε πείσμα των περιορισμών μας, που τους γνωρίζουμε και τους αναγνωρίζουμε, αλλά και σε πείσμα των παράλογων περιορισμών που μας επιβάλλουν συνηθείες, οι νόρμες και οι επικρίσεις που έχουμε δεχτεί – κι α μην θυμόμαστε να τις έχουμε αποδεχτεί.

 

Εννοώ, φυσικά, να χαμογελάμε για να ενεργούμε με σωφροσύνη, και όχι για να απαρνιόμαστε τα προβλήματα κλείνοντας τα μάτια.

(...)

 

Αν κάτι μας βοηθά να καταλάβουμε πως μια εντολή είναι υπερβολικά αυστηρή, πως ένας κανόνας δεν έχει νόημα, ή πως έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να πιεστεί από πολλές έγνοιες, αυτό είναι το χιούμορ. Το χιούμορ μας προειδοποιεί για τις λάθος κινήσεις και τις απροσεξίες μας και καμιά φορά για τη μανία μας να παίρνουμε τα πράγματα υπερβολικά σοβαρά.

(...)

Προτείνω, λοιπόν, να αφιερώνουμε έστω και ένα λεπτό την ημέρα για να χαμογελάμε στον καθρέφτη, υποσκελίζοντας τις βασανιστικές αναμνήσεις του αφόρητου παρελθόντος μας, παρακάμπτοντας τις αποτυχίες του παρόντος μας, ατάραχοι μπρος τις προβλέψεις του δυσοίωνου μέλλοντος μας. Προτείνω να μην ξεχνάμε να γελάμε – να ξεκαρδιζόμαστε αν είναι δυνατόν- με τα «καθημερινά» μας βάσανα τα οποία θα μας φανούν ασήμαντα αν τα δούμε από άλλη γωνία.

 

Το γέλιο είναι ένας από τους τρεις τρόπους που διαθέτει το σώμα μας για να παράγει ενδορφίνες. Οι ενδορφίνες είναι ουσίες του ανθρώπινου οργανισμού οι οποίες φέρνουν ένα απίστευτο θεραπευτικό αποτέλεσμα: τονωτικό, αναλγητικό και αντιφλεγμονώδες.

 

Κάθε μέρα που περνάει η επιστήμη ανακαλύπτει πως τα χαμηλά επίπεδα ενδορφινών βλάπτουν την αρμονική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Η έκλυση ενδορφινών που προκαλείται με το γέλιο – και ιδιαίτερα με το τρανταχτό γέλιο – θα μπορούσε, σύμφωνα με πολλές μελέτες, να μας προστατεύσει από εκατοντάδες ασθένειες.

(...)

 

Το να μπορούμε να γελάμε με τον εαυτό μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να χαιρόμαστε με κάποια από τα παράξενα και τα παράλογα πράγματα που μας συμβαίνουν. Είναι το σημάδι της ωριμότητας που βιώνει όποιος δεν έχει ανάγκη την επιτυχία για να νιώσει σίγουρος για τον εαυτό του.

(...)

 

Αυτή είναι η καλή διάθεση που προτείνω να κατακτήσουμε. Αυτή που ζωγραφίζει ένα χαμόγελο διαρκείας στο πρόσωπο. Μια καλή διάθεση που μας υψώνει πάνω από τις μικρές καθημερινές απογοητεύσεις και μας πηγαίνει πέρα από το εφήμερο των στιγμιαίων προβληματισμών.

 

Σας καλώ σοβαρά να κάνετε αυτό το τέταρτο βήμα, το διόλου σοβαροφανές.

Σας καλώ να γελάτε μέχρι να δείτε την νηφαλιότητα και την φρονιμάδα να κάνουν φτερά. Να γελάτε τόσο, που όσοι σας βλέπουν να βάζουν κι αυτοί τα γέλια.

Γελάτε όποτε μπορείτε... αλλά κι όταν σας είναι πολύ δύσκολο. Τότε θα μάθετε ότι, αν εσείς δεν το επιτρέψετε, τίποτα δεν μπορεί να σας στερήσει τη χαρά. Ούτε καν η λύπη, όταν κάποιες φορές θρηνούμε για κάτι οδυνηρό.

 

-

Αυτά, λοιπόν, έγραφε το βιβλίο μας... και ας γράψω κι εγώ κάτι μικρό... (Δεν με χωράει το χαρτί... Μα με χωράει η ζωή)! Να χαμογελάτε και να γελάτε! Να γελάτε και να χαμογελάτε! Το χαμόγελο και το γέλιο... στηρίζουν και αλλάζουν και εμάς και τους γύρω μας! Αλλάζουν τον κόσμο... Σας χαμογελώ... και ξεκαρδίζομαι στα γέλια για να φτάσει το γέλιο μου μέχρι εσάς και να γελάσετε κι εσείς μαζί μου!!!
Με χαμογελαστή Αγάπη... Μαριλού.