365 Ημέρες. 40.

 365 Ημέρες

 

40

 

Κυριακή 30.04.2023

 

Το πιστεύεις, Φίλε μου;

 

Το πιστεύεις πως σου έχω γράψει σαράντα ημέρες συνεχόμενες, σαράντα ημέρες ασταμάτητα;! Εγώ δεν το πιστεύω! Μέσα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μου χάος δεν το πιστεύω πως σου γράφω καθημερινά! Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα, αν θα φτάσουμε τις 365 ημέρες... αλλά τις σαράντα τις φτάσαμε !

 

Τελευταία ημέρα του Απριλίου... Ξέρεις, άλλα ήθελα να σου γράψω στην αρχή του Απριλίου, άλλα στη μέση, άλλα στο τέλος και τελικά πάντα άλλα σου γράφω από όσα θα ήθελα! Οπότε αφήνω τη γραφή να με πάει όπου θέλει αυτή...

 

Και θα με ρωτήσεις... τι είναι αυτά, δηλαδή, που θα ήθελες να μου πεις και δεν μου είπες;

 

Από το πόσο αγαπάω την Πρωταπριλιά (αχ, την φετινή Πρωταπριλιά φόρεσα και μια χειροποίητη μπλούζα Πινόκιο που μου έχει κάνει δώρο ένας Άνθρωπος που εκτιμάω τόσο πολύ και που έχω χρόνια να τον δω! Δεν θυμάμαι αν σου το είχα γράψει αυτό! Σου το είχα γράψει; Μπορεί και να επαναλαμβάνομαι! Αλλά ενθουσιάστηκα! Πολύ τη λάτρεψα την μπλούζα Πινόκιο μου! Δεν το πιστεύω πως δεν σου έχω γράψει τίποτα για την φετινή Πρωταπριλιά μου!) μέχρι το πόσο αγαπάω την Άνοιξη! Μα θα φύγει η Άνοιξη και δεν θα έχω προλάβει να σου γράψω για αυτήν! Θα ήθελα να σου έχω γράψει για τους κινηματογράφους που πήγα (αχ, είδα τόσο πολλές ταινίες αυτόν τον μήνα!), για τα βιβλία που διάβασα (διαβάζω μαζί δύο-τρία και δεν είναι μόνο αυτά που σου έχω γράψει!), για τις σειρές (έχω να σου προτείνω και μια υπέροχη σειρά!), για τις βόλτες, για τα υπέροχα πρωινά, για τις σκέψεις, για τις Ομάδες, για την Οικογένεια, για τους Αγαπημένους Ανθρώπους μου, για τα συναισθήματά μου, για τα διαβάσματα και για τα γραψίματα και για τα ποιήματα και για τα περπατήματα! Πόσα να προλάβει κανείς να μοιραστεί! Είναι αυτά κι άλλα πολλά! Για τις ανησυχίες... Ναι, ναι, υπάρχουν κι αυτές!!! Για τα χρήματα... αυτά πάλι δεν υπάρχουν... Για τους προβληματισμούς... Για τις επεξεργασίες... Για τις αλλαγές... Για τις συνήθειες... Για αυτά που μένουν ίδια... Για αυτά που δεν μένουν ίδια... Για τις προσπάθειες! Για τις αστάθειες!!! Και για τις αγκαλιές!!! Θέλω να σου γράψω για τις αγκαλιές!!! Για την έκφραση, για την επικοινωνία, για τη δημιουργία! Για τα όνειρα και για τους στόχους! Για τις τακτοποιήσεις! Για την οργάνωση! Για τα πετάγματα! Τι χρειάζεται να πετάξει κανείς για να πετάξει! Για τα κρατήματα! Τι χρειάζεται να κρατήσει κανείς για να κρατηθεί! Για τα προγράμματα! Δεν σου έχω γράψει για τα προγράμματα και πόσο τρελαίνομαι για αυτά!

 

Όπως κατάλαβες... Είναι πολλά που θα ήθελα να σου πω... και τελικά απλά μου αρκεί να μοιράζομαι έστω και κάτι μικρό την ημέρα... Μπορεί κι αυτό, εξάλλου, να είναι αρκετό, ε;

 

Επίσης, είναι τόσα που δεν έχω μοιραστεί... είτε γιατί διάλεξα κάτι άλλο τελικά να μοιραστώ είτε γιατί κάτι έχει μείνει μισό ή ανολοκλήρωτο... ή για τόσους άλλους λόγους!!!

 

Για παράδειγμα... Κοίτα αυτό... που έγραψα την Τετάρτη που μας πέρασε...

-

Χωρίς λεφτά με προσμονή,

πόσους ανθρώπους έχουν στην αναμονή,

σε αυτά τα προγράμματα,

που κάποια είναι για κλάματα,

πότε θα γίνουν οι πληρωμές,

κι οι συμπεριφορές ωμές,

Τόσα τηλέφωνα απεγνωσμένα,

ή ακόμα και αγανακτισμένα,

ένα «δεν ξέρω» να αιωρείται,

και η ανθρωπιά να αγνοείται.

Ένα χάος χωρίς οργάνωση καμία,

δεν υπάρχει ισότητα ή ισοδυναμία.

Κάποιοι αισθάνονται μια παντοδυναμία,

κάποιοι άλλοι ζουν μες στην αδυναμία.

Για ένα χιλιάρικο. Για χίλια ευρώ.

 

Συνεχίστε να κοιμάστε με αυτό το πλευρό.

 

Εσείς στην εξουσία,

εσείς οι ισχυροί!

Έρχεται η ουσία

και φτάνει ηχηρή!

 

Νομίζετε πως τίποτα δεν σας αγγίζει,

μα η αλήθεια το ψέμα το στραγγίζει.

 

Μην μας υποτιμάτε!

Ερχόμαστε! Πού πάτε;

-

Τελικά, επέλεξα κάτι άλλο να μοιραστώ μαζί σου... κι όχι αυτό... που είχε ανάγκη να εκφράσει κάτι πιο «επαναστατικό» και το αισθανόμουν και το αισθάνομαι σαν να έχει μείνει σε ένα πρώτο επίπεδο και ήθελα να το σβήσω, να το αλλάξω, να το διορθώσω... Βέβαια όλα σε ένα πρώτο επίπεδο αισθάνομαι πως μένουν... τα μοιράζομαι μαζί σου, αμέσως, χωρίς σκέψεις, χωρίς διορθώσεις και αλλαγές! Αλλά, τέλος πάντων, το συγκεκριμένο το άφησα στην άκρη...

 

Ή πιο πριν είχα γράψει κάτι... όχι αυτήν που μας πέρασε μα την προηγούμενη Πέμπτη...

 

Είμαι καλά.

(Εγώ με εμένα).

Είμαι ήρεμη.

Και αισθάνομαι ισορροπημένη.

 

Ταυτόχρονα,

 

Έχω ένα απέραντο κενό μέσα μου,

για ένα συγκεκριμένο γεγονός της τωρινής ζωής μου,

το οποίο αισθάνομαι πως δεν θα φύγει ποτέ.

Αυτό το γράφω γιατί

το να είναι κάποιος χαμογελαστός,

το να είναι κάποιος καλά,

το να είναι κάποιος ακόμα και χαρούμενος (πραγματικά χαρούμενος!),

δεν σημαίνει πως, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να περνάει και κάτι πολύ δύσκολο για εκείνον...

(κι όμως αυτό δεν κάνει την χαρά μη αληθινή!).

Πιστεύω, ίσως, ο χρόνος, θα βοηθήσει το κενό μου...

χωρίς να σημαίνει πως θα το αποβάλλει τελείως...

Για την ώρα απλά ζω και θα ζω με αυτό.

Το να είσαι καλά,

να ζεις κάθε μέρα (ή να προσπαθείς να ζεις κάθε μέρα)

με αισιοδοξία και ελπίδα,

ήταν, είναι και θα είναι (για εμένα) στάση ζωής.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου επιτρέπω

να στενοχωρηθώ, να αγχωθώ, να φοβηθώ για κάτι ή για κάποιον ή για κάποια ή για πολλά.

Το κενό μου είναι εδώ.

Το αποδέχομαι και βουτάω μέσα σε αυτό...

 

Αυτή είναι η ζωή.

 

Εδώ.

 

Με όλες της τις πλευρές...

 

-

 

Ή κοίταξε κι αυτό! Που έγραψα τη Δευτέρα που μας πέρασε!

 

Έβρισκα χαρά στους ήχους,

στη μουσική... ικανοποίηση,

την ευτυχία συναντούσα στους στίχους,

για αυτό διάβαζα ποίηση.

 

Σε δύο κόσμους παγιδευμένη,

ο «έξω» και ο «μέσα»,

σαν παιδί εγκλωβισμένη,

αναζητούσα όλα τα μέσα.

 

Έψαχνα εργαλεία,

για να φτιάξω μία πύλη,

να με πάει σε μεγαλεία,

όπου δεν υπάρχει ύλη.

 

Καθημερινή η πάλη,

πόση προσπάθεια, πόσος αγώνας!

Σαν να ζω ζωή άλλη,

με μια ατελείωτη αστάθεια.

 

Κατάφερα, όμως, να μεγαλώσω,

να βρω μια κάποια ισορροπία...

Και μπόρεσα να μην προδώσω,

την παιδική μου ηλικία...

 

Κατάφερα να μεγαλώσω,

να βρω μια κάποια ισορροπία...

Και έφτασα επιτέλους να νιώσω

τη δική μου ελευθερία.

 

-

 

Αυτό που θέλω να σου πω, Φίλε μου, μέσα από όλα αυτά, είναι πως δεν μοιράζομαι όλα όσα θέλω ή όλα όσα θα μπορούσα να μοιραστώ... επιλέγω κάτι και κυλάω μαζί με αυτό για να φτάσω μέχρι σε εσένα! Και κάποια τα αφήνω να κυλάνε από δίπλα... και να μου γλιστράνε...

 

Όλα τα παραπάνω ήταν κομμάτι του Απριλίου μου! Και από αύριο... Μάιος!!!

 

Φιλιά, Φίλε μου!!!

 

Με Ανοιξιάτικη Αγάπη

 

Μαριλού.