365 Ημέρες. 19.

 365 Ημέρες

 

19.

 

09.04.2023 Κυριακή

 

Σήμερα θα ξεκινήσω με μία ιστορία...

 

Το κολαριστό κατοστάρικο

 

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, ο μπαμπάς μου μού έδωσε ένα κολαριστό κατοστάρικο. Για την ακρίβεια, νομίζω πως έδωσε πέντε κολαριστά κατοστάρικα. Ένα στον καθένα μας, στους δύο αδερφούς μου, στις δύο αδερφές μου και σε εμένα.

 

Ήμουν ενθουσιασμένη με το κολαριστό κατοστάρικο μου!

 

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα...

 

αλλά έγραψα επάνω του:

 

«Κολαριστό Κατοστάρικο»

 

και σκέφτηκα να το φυλάξω στον ροζ κουμπαρά μου.

 

Το τύλιξα πολύ προσεχτικά και πήγα να το περάσω, έτσι ωραία τυλιγμένο, από το πλάι του κουμπαρά όπου μπορούσες να ρίχνεις τα χαρτονομίσματα. Από επάνω ο κουμπαράς είχε μια σχισμή για τα νομίσματα και από πλάγια είχε ένα άνοιγμα για τα χαρτονομίσματα.

 

Είχα φανταστεί πως το κατοστάρικο μου, έτσι όπως είναι κολαριστό κολαριστό, θα γλιστρίσει εύκολα, γρήγορα, θα περάσει αμέσως, και μετά θα ξετυλιχτεί μαγικά μέσα στον κουμπαρά μου μένοντας όμορφο, ανέπαφο, γυαλιστερό, κολαριστό.

 

Αυτό που συνέβηκε στην πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με την φαντασία μου.

 

Καθώς περνούσε, στην πορεία, ξετυλίχτηκε λίγο και δεν μπόρεσε να συνεχίσει να κυλάει, σαν να «κὀλλησε»... Με πολλή προσπάθεια, κι ενώ συνέχιζε να ξετυλίγεται, με τα χίλια ζόρια πέρασε.

 

Ήξερα, όμως, πως δεν είχαν πάει καλά τα πράγματα. Άνοιξα τρομοκρατημένη τον κουμπαρά μου.

 

Το είδα να ξετυλίγεται, λίγο ακόμα, κατασκισμένο και καταγρατζουνισμένο και καθόλου μα καθόλου κολαριστό.

 

Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Θεώρησα την ιδέα μου, το λιγότερο, γελοία. Μου θύμωσα που δεν έβαλα το κολαριστό κατοστάρικο μέσα σε κάποιο τετράδιο ή σε κάποιο βιβλίο ή κάπου όπου θα μπορούσε να παραμείνει κολαριστό.

 

Εκείνη την ώρα, σαν να άκουσε τις σκέψεις μου, ξετυλίχτηκε, εντελώς, το κατοστάρικο μου και έπεσε η ματιά μου στα γράμματά μου.

 

«Κολαριστό Κατοστάρικο»

Μα τι ειρωνία!

 

Τώρα θα έγραφε για πάντα πως είναι ένα κολαριστό κατοστάρικο ενώ είναι ένα κατασκισμένο!

 

Ένα μη κολαριστό κατοστάρικο θα έγραφε πως είναι ένα κολαριστό κατοστάρικο!

 

Μούτρωσα. Εκνευρίστηκα. Με εμένα, φυσικά, και όχι με το κατοστάρικο μου.

 

Έτσι θα μπορούσε να είναι και η ζωή μου.

 

Να ξεκινάω άγραφη και μετά να γράφομαι και μετά να γρατζουνιέμαι από τις προσπάθειες και μετά να σκίζομαι στην πορεία από τις υπέρπροσπάθειες, από τις άκυρες ιδέες μου, από την κούφια επιμονή μου, από το μάταιο πείσμα μου... Να πιστεύω πως γίνεται πράξη κάτι που δεν γίνεται και να προσπαθώ για αυτό!

 

Έβαλα το μη κολαριστό κατοστάρικο στον κουμπαρά μου.

 

Και, με δάκρυα στα μάτια που χάλασα κάτι όμορφο που μου είχε δώσει ο μπαμπάς, πήγα να συνεχίσω τη ζωή...

 

Τότε ήμουν παιδί... ήμουν πολύ μικρή...

 

Και φτάνουμε στο «τώρα» μας...

 

Χρόνια μετά...

 

Είπα την ιστορία στον μπαμπά.

 

Δεν το θυμόταν. Το κολαριστό κατοστάρικο.

 

Γέλασε.

Γέλασα.

 

Με όλη την ιστορία.

 

Είδα πως αυτό που τότε μου φαινόταν βουνό τώρα ήταν πετραδάκι κι αυτό που τότε με έκανε να κλαίω τώρα με έκανε να γελάω.

 

Έφερνε γέλια! Γέλια αντί για δάκρυα!

 

Τα όμορφα της ζωής προσπαθώ να μην τα «χαλάω».

Άθελά μου, ίσως, συμβαίνει όταναν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

 

Τα δώρα των άλλων τα κρατάω πάντα στον κουμπαρά-καρδιά μου.

 

Είτε κολαριστά, είτε σκισμένα, έτσι όπως είναι το καθένα.

 

Προσπαθώ, όμως, να μην τα σκίζω εγώ στην πορεία.

 

Κι όποτε ανοίγω τον κουμπαρά-καρδιά μου είναι πάντα εκεί!

 

Όλα... κολαριστά και μη κολαριστά...

 

Το κολαριστό κατοστάρικὀ μου μού έμαθε πως... δεν πειράζει.

 

Δεν πειράζει αν κάτι χάνεται-σκίζεται στην πορεία.

 

Είμαστε πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε.

 

Δεν έχασε την αξία του επειδή σκίστηκε ή γρατζουνίστηκε...

 

Και με έμαθε και κάτι άλλο...

 

Δεν έχασε ούτε την «ομορφιά» του...

 

Η ομορφιά μας... Ω! Η ομορφιά μας! Δεν είναι μόνο στα κολαριστά μας σημεία μα και στα γρατζουνισμένα μας σημεία...

 

Είμαστε ένα σύνολο εμπειριών...

 

Ακόμα έχω τον ροζ κουμπαρά μου...

 

Και έχω την αίσθηση πως ίσως να είναι ακόμα μέσα το κολαριστό μη κολαριστό κατοστάρικο.

 

Ξέρω πως αν το δω θα μου φανεί το ίδιο όμορφο όπως όταν το είδα την πρώτη φορά... θα μου φανεί ακόμα πιο όμορφο... γιατί τώρα έχει και την ιστορία μου μέσα του...

 

Πάω να βρω τον κουμπάρα μου...

 

---

 

Φίλε μου...

 

Μπορεί να σκιζόμαστε και να γρατζουνιόμαστε στην πορεία μας... Αλλά είμαστε ακόμα εδώ...

 

Με Αγάπη (που δεν σκίζεται και δεν γρατζουνιέται...!)

 

Μαριλού.

---

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να στηρίξεις τον ροζ κουμπαρά μου, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)