365 Ημέρες. 39.

 

365 Ημέρες

 

39

 

Σάββατο 29.04.2023

 

Δεν μπορώ να τα καταφέρω να φροντίσω κανένα φυτό, κανένα λουλούδι.

 

Τόσες προσπάθειες αποτυχημένες...

 

Όσο κι αν οι άλλοι μου έδιναν οδηγίες... κι όσο κι αν πίστευα πως εγώ τις ακολουθούσα «σωστά»... όποιο κι αν ήταν το φυτό μου, ὀποιο κι αν ήταν το λουλούδι μου, ήταν καταδικασμένο να πεθάνει, να μαραθεί μέσα σε λίγες μόνο μέρες.

 

Πότε ήταν λίγο το νερό... πότε πολύ...

Πότε το άφηνα ελάχιστα στον ήλιο... και πότε το παραέκανα με το φυσικό φως...

 

Δεν μπορούσα να βρω το μέτρο.

Τις ποσότητες, τις ώρες, τις αναλογίες.

 

Το πήρα απόφαση, λοιπόν, να μην ξαναπάρω ποτέ κανένα φυτό, κανένα λουλούδι.

 

Πού και πού, μου έκανε κάποιος ένα δώρο της φύσης, κάποιος που δεν γνώριζε πόσο «επικίνδυνη» ήμουν για αυτούς τους ζωντανούς οργανισμούς.

 

Προσπαθούσα, αλήθεια προσπαθούσα!, με όλες μου τις δυνάμεις και με την ελπίδα να μην έχει πάλι την ίδια κατάληξη η ιστορία, αλλά δεν τα κατάφερνα. Το τέλος ήταν πάντα ίδιο και πάντα δυσάρεστο.

 

Μέχρι πού...

 

Ήρθε και με βρήκε.

 

Από μόνο του.

 

Δεν ξέρω πώς έφτασε εκεί.

 

Δεν έμαθα ποτέ αν και ποιος και γιατί το έφερε.

 

Το βρήκα ένα πρωί, όταν ξημέρωνε, στο παράθυρό μου.

 

Είχε και μία κάρτα.

 

«Είμαι το Μπονσάι σου»

 

Μόνο αυτό.

 

Τρομοκρατήθηκα.

 

Δεν μου έφτανε όλη η λίστα των μέχρι τώρα λουλουδοθανάτων... θα πρόσεθετα τώρα μέσα σε αυτά κι ένα μπονσάι! Ήμουν τόσο σίγουρη για τον αφανισμό του!!!

 

Αλλά τι όμορφο που ήταν!

 

Τι όμορφο που είναι!

 

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά!

 

Το πλησίασα...

 

Ένα μικρό φυσικό δεντράκι!

 

Μια μικρογραφία!

 

Μια μινιατούρα!

 

Αλλά πόση φροντίδα θα θέλει!!!

 

Σκέφτηκα...

 

κι αμέσως απομακρύνθηκα.

 

Την πρώτη μέρα αποφάσισα, για το καλό του, να συμπεριφέρομαι σαν να μην υπάρχει. Ίσως όπως εμφανίστηκε έτσι και να εξαφανιστεί!!! Έλεγα στον εαυτό μου! Ίσως να το ονειρεύομαι!!! Έπειθα τον εαυτό μου! Κοιμήθηκα. Ξύπνησα. Ξημέρωνε. Και πήγα διστακτικά στο παράθυρό μου. Στο άδειο μικρό μπαλκόνι μου. Κι ήταν ακόμα εκεί! Στην ίδια θέση που το βρήκα. Στην ίδια θέση που το άφησα.

 

Από όλα τα φυτά του κόσμου... Από όλα τα λουλούδια του κόσμου... αυτό ήρθε να με βρει, αυτό να στέκεται εκεί.

 

Μία γνώση Ανατολής μέσα στην Δύση!

 

Ένα σύμβολο γαλήνης!

 

Για έναν Άνθρωπο ανήσυχο όπως εγώ!

 

Ένα σύμβολο αρμονίας!

 

Για έναν Άνθρωπο ανισόρροπο όπως εγώ!

 

Και να εκπέμπει ηρεμία.

 

Πάλι ταράχτηκα!

 

Τι κρίμα ένα τόσο αρμονικό και ήρεμο και ισορροπημένο και ήσυχο φυτό να καταλήγει στα χέρια τα δικά μου!!!

 

Ποια μοίρα σε έφερε εδώ;

 

Να αναρωτιέμαι.

 

Και απομακρύνθηκα πάλι.

 

Μα αυτήν την φορά γνώριζα...

Πως και στο επόμενο ξημέρωμα...

το μπονσάι...

θα είναι ακόμα εκεί...

 

Έτσι κι έγινε...

Στο επόμενο ξημέρωμα...

Ήταν ακόμα εκεί...

 

Το πήρα απόφαση

και αφιέρωσα όλη την ημέρα σε εκείνο.

 

«Αφού δεν έχεις φωνή για να μου πεις πώς θα σε φροντίσω...

κι αφού επιμένεις να «μένεις εδώ»...

πάω να διαβάσω για εσένα...

Αλλά θέλω να σου πω από τώρα πως, δυστυχώς, είναι λίγες εώς ελάχιστες, ελάχιστες εώς λίγες, οι πιθανότητες να επιβιώσεις μαζί μου.

Και πρακτικά, θα μπορούσα να πάρω βραβείο στο πόσο γρήγορα καταφέρνω να κάνω κακό σε ένα φυτό... Και ψυχολογικά, διαφέρουμε τόσο πολύ! Εσύ είσαι τόσο ήσυχο κι εγώ είμαι ένας Άνθρωπος γεμάτος θόρυβο μέσα μου... Αλλά σου υπόσχομαι να προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Ακόμα κι αν δεν φάνηκε αυτό αρκετό όλες τις προηγούμενες φορές. Ακόμα κι αν δεν είχα καλό αποτέλεσμα, καλή κατάληξη. Την τίμια προσπάθεια μπορώ να υποσχεθώ αλλά όχι το καλό τέλος. Βλέπεις, εδώ είναι πραγματικότητα και όχι παραμύθι. Κι ακόμα κι αν εμφανίστηκες έτσι μαγικά και παραμυθένια μπροστά μου, εγώ είμαι πραγματική και οι δυνάμεις μου είναι πραγματικές και η τάση μου να μην επιβιώνει κανένα φυτό μου είναι πιο πραγματική από οτιδήποτε άλλο!!!»

 

Σαν να κουνήθηκαν τα φύλλα του...

Σαν να μου απαντάει.

Σαν να συμφωνεί.

Σαν να του αρκεί η υπόσχεση της προσπάθειας και η προσπάθεια της υπόσχεσης.

Σαν να μην ζητάει τίποτα άλλο πέρα από εμένα, πέρα από αυτό που μπορώ, πέρα από αυτό που είμαι.

 

«Ωραία!

Ώρα είναι τώρα να νομίζω πως επικοινωνούμε κιόλας!!!»

 

Σκέφτηκα...

Αναστέναξα.

Και πήγα για μελέτη.

 

Το επόμενο πρωί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, μόλις ξύπνησα, βγήκα τρέχοντας στο μπαλκόνι! Ακόμα εκεί στεκόταν! Στο περβάζι του παραθύρου.

 

«Λοιπόν, διάβασα για εσένα!» είπα.

«Για τους εξωτερικούς, για τους εσωτερικούς, χώρους, για τη θερμοκρασία, για την υγρασία... Τι άλλο; Τι άλλο; Για τις γλάστρες, για το χώμα, για το λίπασμα, για το πότε και πώς να σε ποτίζω, να σε καθαρίζω... για τις ασθένειες... αχ, ελπίζω να μη μου αρρωστήσεις!... για το κλάδεμα... υπάρχουν δύο κλαδέματα! Διαμόρφωση και συντήρηση! Εσύ το γνώριζες αυτό για εσένα; Πως μπορείς να σε διαμορφώσεις και πως μπορείς να σε συντηρήσεις; Και είναι άλλη η εποχή που σε διαμορφώνεις και άλλη η εποχή που σε συντηρείς!!! Αν θες μπορείς να μου δείξεις εσύ πώς θέλεις να είναι το σχήμα σου!!! Και να το διαμορφώσουμε και να το συντηρήσουμε μαζί! Να σε συντηρήσουμε! Να σε διαμορφώσουμε!!!»

 

Πάλι το είδα να κουνιέται.

Σαν να μου μιλάει.

Σαν να με κοιτάει.

Σαν να μου απαντάει.

 

Ίσως είναι απλά αυτή η αρχή μας.

 

Το να επιβιώνουμε.

 

Για να δούμε.

 

Κάθε μέρα ήταν εκεί.

Κἀθε μέρα ήμουν εκεί.

 

Με περισσότερες πληροφορίες.

Με περισσότερες γνώσεις.

 

Κάθε ξημέρωμα έτρεμα πως θα το βρω νεκρό.

Κάθε ξημέρωμα έβλεπα πως είναι ακόμα ζωντανό.

 

Δεν το κατάλαβα.

 

Πως...

 

Οι μέρες έγιναν μήνες.

Οι μήνες έγιναν χρόνια.

 

Το μπονσάι μου ήταν ακόμα εκεί!

Στην ίδια θέση.

 

Εγώ ήμουν ακόμα εκεί!

Να το φροντίζω, να το θαυμάζω.

 

Πώς τα είχαμε καταφέρει;

(γιατί μαζί τα είχαμε καταφέρει!)!

 

Σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη περιποίηση!

Σε αυτήν την τόσο σύνθετη διαδικασία δημιουργίας;!

 

Δεν έχω ιδέα! Ειλικρινά! Καμία ιδέα!

Δεν γνωρίζω τον λόγο!

 

Εγώ έβλεπα μπροστά μου μόνο το «στιγμή-στιγμή», το «βήμα-βήμα», το «μέρα-μέρα»!!!

 

Ἀνοιξη. Καλοκαίρι. Φθινόπωρο. Χειμώνα.

 

Τα περνούσαμε πια όλα μαζί.

 

Το Μπονσάι μου...

 

Σαν να με ευχαριστούσε...

Σαν να με ευγνωμονούσε...

 

Μα έχω την αίσθηση πως ακόμα κι αν δεν τα κατάφερνα θα με συγχωρούσε...

Και θα με τιμούσε μόνο και μόνο για την προσπάθειά μου!

 

Τέτοια ατμόσφαιρα εκπέμπει και πριν και τώρα.

 

Λες να με βοήθησε αυτό; Το αίσθημα Αποδοχής και Αγάπης;

Στο ότι τα κατάφερα να το κρατήσω μέχρι τώρα ζωντανό;

 

Υγιέστατο και Όμορφο! Όμορφο και Υγιέστατο!

 

Το Μπονσάι μου όχι μόνο έφερε την όμορφια και την υγεία αλλά έδιωξε το άγχος και την ανησυχία.

 

Το δώρο που κατάφερα να σου κάνω...

Το δώρο που κατάφερες να μου κάνεις...

Είναι το ίδιο!

Και λέγεται ζωή!

 

Ακόμα είναι στο παράθυρό μου!

Ακόμα είμαι στο παράθυρό μου!

 

Κάθε ξημέρωμα είμαι εδώ!

Στιγμή-στιγμή, μέρα-μέρα, βήμα-βήμα...

Με ποτίζω, με φροντίζω.

Στον ήλιο, στην σκιά.

Ξεκινάω από την αρχή.

Με διαμορφώνω, με σχηματίζω, με ανθίζω.

Και στο μόνη μου και στο μαζί.

Πόσα μαθήματα έχει η ζωή!

 

Πόσες προσπάθειες «αποτυχημένες»

Και, όμως, συνολικά, κάτι «πετυχαίνει»...

 

Η ίδια η ζωή.

 

Σ΄ευχαριστώ, Μπονσάι!

Που εμφανίστηκες!

Τώρα που έμαθα το μάθημά μου,

γνωριζω πως μπορεί να εξαφανιστείς...

(έτσι όπως εμφανίστηκες από το πουθενά στο κάπου και από το κάπου στο πουθενά...)

Το αφήνω σε εσένα...

 

(Σε περίπτωση που απορείτε... κι όμως... δεν εξαφανίστηκε... Μία ζωή μαζί!)

 

Έγραψα πίσω από την κάρτα

«Είμαι ο Άνθρωπός σου»

και την γύρισα πάλι

«Είμαι το Μπονσάι σου»

 

Ω! Ναι!

 

Μία ζωή μαζί...

 

Φίλε μου... αυτό έγραψα σήμερα... Εύχομαι να ποτίζεις, φροντίζεις... τα μπονσάι της ζωής σου...

 

Να είσαι πάντα συντονισμένος με εσένα...

 

Με Μπονσάι-Αγάπη

 

Μαριλού