365 Ημέρες. 38.

 

365 Ημέρες

 

38

 

Παρασκευή 28.04.2023

 

Φίλε μου...

 

Έχουν άλλη ομορφιά οι μικρές ομάδες...

Έχουν άλλη ομορφιά οι μεγάλες ομάδες...

 

Αυτές τις ημέρες, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ξαναβρεθώ και σε μεγάλη ομάδα και, ταυτόχρονα, πώς θα καταφέρω να επιβιὠσει και η μικρή μου ομάδα.

 

Έκλεισε ο χώρος με τον οποίο συνεργαζόμουν χρόνια, αναζήτησα χώρους, βρήκα έναν βολικό χώρο για την τωρινή χρονιά μας αλλά οικονομικά ο χώρος είναι ακριβός, για τις σημερινές συνθήκες και για τα δικά μου δεδομένα. Έχω λίγους μαθητές και έχω επιλέξει συνειδητά να μην ανεβάσω την τιμή και αν συνεχίσουμε έτσι, σκεφτόμουν, πως είναι πιθανό αυτή η ομάδα μου να είναι και η τελευταία μου και μετά την παρουσίασή μας (αφού, δηλαδή, καταφέρω να οδηγήσω τους συγκεκριμένους Ανθρώπους μου στην παράστασή μας!) να τελειώσει το ταξίδι της διδασκαλίας μου. Ανατριχιάζω και που το γράφω...

 

Επίσης, παρόλο που μου έχει λείψει πολύ, δεν έχω την δυνατότητα να κάνω δωρεάν σε μεγάλη φοιτητική ομάδα...

 

Ήμουν, λοιπόν, χθες-προχθες, χαμένη λίγο στο τι θα κάνω και πώς θα το κάνω.

 

Όταν μου ήρθε ένα μήνυμα από έναν Άνθρωπο από μία φοιτητική ομάδα που μου ζητούσε να πάω να τους κάνω ένα εργαστήριο με πιθανότητα συνεργασίας με πληρωμή.

 

Δεν το πιστεύω πως το μήνυμα ήρθε μία μέρα από όταν σκεφτόμουν όλααα αυτάαα.

 

Είναι ένας Άνθρωπος που είχε παρακολουθήσει ένα εργαστήριό μου πριν χρόνια και με πρότεινε στην Ομάδα. Είναι ένας Άνθρωπος που με είχε δει και στην τελευταία μου παράσταση πάνω στην σκηνή. Ένας Άνθρωπος που ένιωθα να μου μιλάει με εκτίμηση και με σεβασμό.

 

Μιλήσαμε τηλεφωνικά και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα εργαστήριο όλοι μαζί.

 

Θα είναι δεκαέξι-είκοσι Άνθρωποι. Η Ομάδα, συνολικά, μετά το καλοκαίρι, θα είναι γύρω στα τριάντα άτομα, συνήθως, ξεκινάνε γύρω στους πενήντα και μετά μένουν γύρω στους τριάντα. Έχω ξανανεβάσει παράσταση με δεκατέσσερις και με δεκαοκτώ Ανθρώπους. Έχω κάνει εργαστήρια σε τριάντα-πενήντα-εκατό Ανθρώπους (ναι, ναι, έκανα και σε, σχεδόν, εκατό! Ακόμα θυμάμαι όταν τους είπα να κάνουμε έναν κύκλο... και ο κύκλος μας αγκάλιασε ένα γήπεδο του μπάσκετ!). Είναι διαφορετική η ενέργεια που χρειάζεται και, ταυτόχρονα, είναι η ίδια λογική που ακολουθώ σε όλες τις Ομάδες μου.

 

Αγάπη και Ανθρωπιά.

 

Όταν ξεκίνησα με τη λογική αυτή, συχνά μου έλεγαν πως είμαι «τρελή», που πάω να προσπαθήσω να λειτουργήσω με την δική μου (ευγενική) λογική και με το δικό μου (πλούσιο) συναίσθημα σε αυτές τις πολυάριθμες ομάδες. Μόνη μου, χωρίς βοηθό, με βάση την Αγάπη, την κατανόηση, την επικοινωνία, την καλοσύνη, την δικαιοσύνη, την ισότητα, τον σεβασμό, την Ανθρωπιά. Παρόλα αυτά, με ενθουσιασμό ανακάλυψα, πως μια χαρά μπορούσε να λειτουργήσει το όραμα-όνειρό μου ενός διαφορετικού Θέατρου. Η ανάγκη μου για ένα Ανθρώπινο Θέατρο δεν ήταν πια κάτι αόρατο μέσα στο μυαλό μου αλλά γινόταν πραγματικότητα και έχω πει, αρκετές φορές, στους Ανθρώπους που συνεργαστήκαμε πως έγιναν η ζωντανή απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει Τέχνη σε ένα άλλο πλαίσιο κι αυτό για εμένα ήταν απέραντα συγκινητικό.

 

Εύχομαι όλα να πάνε καλά.

 

Θα δούμε.

Θα δείξει.

 

Για την ώρα, έχω την μικρή μου Ομάδα με τους Ανθρώπους μου με τις μεγάλες καρδιές τους, που τους Αγαπάω απέραντα πολύ, που πιστεύω σε αυτούς χωρίς όρια, που έχουν πολλά και διαφορετικά ταλέντα, και ο στόχος είναι να κάνουμε τα γεμάτα ουσία μαθήματά μας, να περπατήσουμε μαζί την κοινή πορεία μας, να οδηγηθούμε στη γεμάτη αλήθεια παρουσίασή μας και μετά να καταφέρω, αν καταφέρω, να συνεχίσουμε να υπάρχουμε...

 

Τώρα θα χαρώ το Εδώ μας... Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και θα προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ... Γνωρίζω και αισθάνομαι την Αξία αυτών των συναντήσεων... Για αυτό ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα Εδώ για όλους τους Ανθρώπους μου. Παρελθοντικούς. Παροντικούς. Μελλοντικούς.

 

Αυτά, Φίλε μου!

 

Αυτά...

 

Με Αγάπη που θα συνεχίζει να αγωνίζεται...

 

Μαριλού.