365 Ημέρες
33.
Κυριακή 23.04.2023
Περπατούσα στον δρόμο και...
Περπατούσα στον
δρόμο, στην Πατησίων, πρωιμεσήμερο, μόνη μου, ακούγοντας μουσική και...
ξαφνικά...
Ένιωσα ένα χεράκι
μέσα στο δικό μου... ένα μικρό χεράκι... ένα μικρό, μικρούτσικο, χεράκι...
Γύρισα και με
έκπληξη είδα ένα παιδάκι να με κρατάει και να προχωράει μαζί μου! Ένα προσωπάκι
με λαμπερά ματάκια. Με κοίταζε, το κοίταζα. Σταμάτησα, σταμάτησε. Μου
χαμογέλασε, του χαμογέλασα. Κοίταξα μπροστά. Κανείς. Κοίταξα δεξιά. Κανείς.
Κοίταξα αριστερά. Κανείς. Το παιδί συνέχιζε να με κοιτάει, να με κρατάει.
Κοίταξα πίσω. Κανείς. Ή μάλλον... κάποιος! Κάποιος ανάμεσα στους άλλους
ανήξερους ανθρώπους να τρέχει... Μία γυναίκα έτρεχε πίσω μου, πίσω του.
Κρατούσε την παιδική τσαντούλα του και άλλα πράγματα, έμοιαζε σαν να προσπαθεί
να τα ισορροπήσει... όλα.
«Συγνώμη, συγνώμη!»
μου είπε. «Συγνώμη!!!».
«Δεν πειράζει!»
είπα χαμογελαστά και πιο ήρεμη πια αφού ήρθε η μαμά του. Για μια στιγμή,
ανησύχησα πως θα βρεθώ με ένα παιδάκι στο κέντρο της Πατησίων και δεν θα είναι
πουθενά οι γονείς του. Έχω βρεθεί στην Πατησίων με σκυλάκι ή με γατάκι που
ψάχνω πώς να το βοηθήσω αλλά μέχρι τώρα δεν μου είχε ξανατύχει... παιδάκι...
Και τι γλυκό παιδάκι, σκέφτηκα, και το ξανακοίταξα... Ήταν πανέμορφο με τα
καστανόξανθα μαλλιά του και τα ανοιχτόχρωμα μάτια του. Συνέχιζε να με κοιτάζει
και συνέχιζα να το κοιτάζω κι εγώ, και συνέχιζε να κρατάει το χέρι μου με το
μικρό χεράκι του... μέχρι η μητέρα να τακτοποιήσει τα πράγματά της και να
μπορέσει να του κρατήσει το χέρι. Τότε άφησε το χέρι μου.
Ταυτόχρονα, με τα «συγνώμη»
της και με τα «δεν πειράζει» μου ειπώθηκε κι ακόμα μία φράση, κάπου μέσα στην
όλη αναταραχή.
«Έχει αυτισμό». Αυτό
μου το είπε αμέσως μετά την αρχική συγνώμη της. Εγώ συνέχιζα να λέω πως δεν
πειράζει εκείνη συνέχιζε να ζητάει συγνώμη... Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Της
είπα πως μπορεί να του τράβηξαν την προσοχή τα χρώματά μου. Δεν ξέρω γιατί το
είπα αυτό. Ήταν η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου. Μπορεί να μην είχε καμία σχέση με
την πραγματικότητα. Εκείνη μου είπε πως δεν το είχε σκεφτεί αυτό... Έμοιαζε
χαμένη. Πήρε το παιδάκι το οποίο με κοίταξε ξανά πριν φύγουν...
Ήταν μία τόσο
έντονη στιγμή που με ακολούθησε όλη την ημέρα...
Από εκείνες τις
στιγμές που δεν τις ξεχνάς... τις κουβαλάς...
Δεν ξέρω αν αυτό το
παιδί είδε σε εμένα αυτό που είδα εγώ σε αυτό.
Ήμασταν ίδιοι.
-
Φίλε μου, ήθελα να
μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί σου. Ήταν τόσο συγκινητική! Τόσο ανθρώπινη...
Εύχομαι να είναι
πάντα καλά... και το παιδάκι και η μητέρα... Να είναι καλά και οι δύο τους...
Και εσύ να είσαι
πάντα καλά...
Τα λέμε αύριο...
Μαριλού.
No comments:
Post a Comment