365 Ημέρες. 30.

 

365 Ημέρες

30.

 

20.04.2023 Πέμπτη

 

Φίλε μου, σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου ένα γράμμα που είχα γράψει σε εσένα πριν καν να ξεκινήσει η ιδέα των 365 ημερών. Όταν σκεφτόμουν να αρχίσω να σου γράφω ξανά... αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα καταφέρω... Μοιράζομαι πρώτα το γράμμα και μετά θα σου εξηγήσω πάνω σε αυτό όσα θέλω...

 

17.03.2023 Παρασκευή

 

Αγαπημένε Φίλε...

 

σήμερα πήρα μια «μικρή» απόφαση... βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω ακόμα αν θα σταθώ ικανή να την τηρήσω... Η πορεία θα δείξει.

 

Πριν κάποια χρόνια όταν με γνώριζαν-συναντούσαν Άνθρωποι με ρωτούσαν αν έχω διαβάσει «Γιάλομ». Ο τρόπος μου; Οι σκέψεις μου; Οι ιδέες μου; Οι λέξεις μου; Οι εκφράσεις μου; Τους θύμιζαν βιβλία του. Κάποιοι, μάλιστα, θεωρούσαν δεδομένο ή αυτονόητο ότι τον έχω διαβάσει και με κοιτούσαν έκπληκτοι όταν απαντούσα αρνητικά.

 

Κάποια στιγμή, αποφάσισα να διαβάσω, κυρίως, από περιέργεια. Ποιος ήταν άραγε αυτός για τον οποίο μου μίλαγαν ξανά και ξανά. Διάβασα το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» και συνέβηκε το εξής. Δεν ένιωσα αυτό που μου είπαν πως ένιωσαν άλλοι, που τους ανοίχτηκε ένας καινούργιος δρόμος μπροστά τους, που τους απλώθηκε ένας καινούργιος ορίζοντας, που τους αποκαλύφτηκε ένας ολόκληρος κόσμος. Ένιωσα κάτι άλλο... που κάνεις αναγνώστης μέχρι τότε δεν το είχε πει σε εμένα... Ένιωσα... οικεία. Ένιωσα σαν να είμαι σπίτι μου... Σαν να παρακολουθώ ή να συμμετέχω σε μια απλή καθημερινή κλασική συζητήση στην οικογένειά μου.

 

Ίσως αυτό εξηγεί ότι και τις αδερφές μου τις ρωτούσαν αν έχουν διαβάσει «Γιάλομ». Και, όμως, ούτε κι εκείνες τότε είχαν διαβάσει.

 

Ίσως αυτό εξηγεί ότι είδαν τον μπαμπά μου στην τράπεζα και τον πέρασαν για τον Γιάλομ! Τον ίδιο τον Γιάλομ!!! Του έπιασαν το χέρι «Κύριε Γιάλομ!!!» του είπαν και τον ρώτησαν κἀτι σε σχέση με το τι κάνει εδώ! «Τι κάνετε κύριε Γιάλομ;!»!!! Νόμισαν πως ο Ίρβιν Γιάλομ ήρθε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, και ήταν μέσα στην τράπεζα της γειτονιάς μας, περιμένοντας!

 

Ήρθε ο μπαμπάς και μου το είπε, ακόμα το θύμάμαι, την ίδια κιόλας μέρα, όταν γύρισε από την τράπεζα και με ρώτησε «Ποιος είναι ο Γιάλομ;» και αναρωτιόταν αν του μοιάζει. Του έδειξα εικόνες και φωτογραφίες και μιλήσαμε για αυτόν. Νομίζω έβγαλα και το κάπου στριμωγμένο μα όχι ξεχασμένο «Όταν έκλαψε ο Νἰτσε» από τη βιβλιοθήκη μου για να δούμε τη φωτογραφία του και εκεί...

 

Με το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», που ήταν το πρώτο και το τελευταίο του βιβλίο του που διάβασα, με θυμάμαι να έχω ενστάσεις σε κάποια συγκεκριμένα σημεία, τώρα δεν τα θυμάμαι αλλά τότε, όταν το διάβασα, θυμάμαι να με κοιτάζουν περίεργα όταν μοιραζόμουν τις ενστάσεις μου. Μόνο έναν Άνθρωπο βρήκα που όχι μόνο κατάλαβε τις ενστάσεις μου αλλά είχε κι εκείνος τις ίδιες ενστάσεις! Είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που είχα περάσει κι εγώ και μου έκανε εντύπωση που βρήκα κάποιον που μπόρεσα και να μοιραστώ το κομμάτι των ενστάσεών μου και να συζητήσω πάνω σε αυτές. Ξαναγράφω πως τώρα δεν μπορώ να μιλήσω για τις ενστάσεις που είχα τότε πάνω σε αυτό το βιβλίο. Θυμάμαι αχνά να αισθάνομαι πως γίνεται πιο αδύναμο μετά τη μέση ή πως με απογοήτευσε το τέλος. Όμως, τότε, μπορούσα να πω με ακρίβεια τι αισθανόμουν να μου «φταίει», για ποιο λόγο και σε ποιο σημείο. Δεν ξέρω τώρα πώς θα μου φανεί αν το διαβάσω. Δεν ξέρω αν θα έχω τις ίδιες σκέψεις-αντιδράσεις-ενστάσεις. Για την ακρίβεια, ξέρω πως δεν θα έχω τις ίδιες σκέψεις-αντιδράσεις-ενστάσεις. Πάνε χρόνια από τότε. Το πιθανότερο θα το βιώσω όλο διαφορετικά. Και έχω την αίσθηση, χωρίς να μπορώ να το πω με σιγουριά, πως κάποια πράγματα που τότε δεν μου άρεσαν τώρα μπορεί ακόμα και να μου αρέσουν, θα τα καταλάβαινα αλλιώς, και, ποιος ξέρει;, μπορεί ακόμα και να μου αρέσουν πολύ! Ίσως το ξαναδιαβάσω, κάποια στιγμή, για να δω πώς θα το αισθανθώ στο σήμερά μου.

 

Συζητώντας με τη μία μου αδερφή για το ποιο βιβλίο να πάρουμε δώρο στην άλλη μου αδερφή ξαναμπήκα στον κόσμο του Γιάλομ.

 

Ταυτόχρονα, για κάποιο τυχαίο περίεργο παράξενο παράδοξο λόγο, έχω βυθιστεί στον κόσμο του Επίκουρου και χαίρομαι πολύ για αυτό.

 

Μέσα σε όλα αυτά μια μαθήτριά μου μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο στον κήπο του Επίκουρου.

 

Και έτσι απλά συνδυάστηκαν όλα αυτά τα διαφορετικά γεγονότα για να ενωθούν σε μια κοινή γραμμή και χωρίς σκέψη πήγα χθες στο βιβλιοπωλείο με τα λιγοστά λεφτά μου έτοιμα και πάλι να γίνουν βιβλίο.

 

Κοίταξα όλα τα βιβλία του Γιάλομ δίπλα σε όλα τα βιβλία του Μπουκάι. Του Μπουκάι έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει εδώ εκτός από το τελευταίο που μου το πήρε δώρο η αδερφή μου και θέλω και αυτό να διαβαστεί μέσα σε αυτόν τον βιβλιομήνα.

 

Ζήτησα το στον κήπο του Επίκουρου. Δεν είναι το πρώτο που θα διάλεγα να διαβάσω από τον Γιάλομ στο «τώρα» μου. Νομίζω αν καθόμουν να τα κοιτάξω όλα θα διάλεγα άλλο. Όμως, διάλεξα αυτό και άρχισα να το διαβάζω αμέσως.

 

Γιατί πήρα αυτό;

 

Σκέφτηκα πως θα συνδυαστεί όμορφα με το άλλο βιβλίο που ήδη διαβάζω.

 

Διαβάζω, λοιπόν, δύο βιβλία μαζί.

 

Ένα για τον Επίκουρο.

Κι ένα αυτό που μόλις πήρα χθες: Στον κήπο του Επίκουρου.

 

Μιλάει για τον θάνατο.

Για το άγχος του θανάτου.

Είναι και ένας από τους λόγους που σκέφτηκα να μην το πάρω.

 

Έχω έρθει σε επαφή με το θάνατο από μικρή ηλικία.

 

Τον υπερανάλυσα μέσα μου.

 

Έφτασα κοντά του.

 

Πέρασα δύσκολα. Πέρασε δίπλα μου.

 

Και προχώρησα.

 

Αυτό με έκανε πολλές φορές να αισθάνομαι πως τα βιβλία που έχουν σχέση με το θάνατο δεν έχουν κάτι παραπάνω να μου δώσουν. Είτε όσα διάβαζα τα είχα ζήσει, είτε τα είχα σκεφτεί, είτε τα είχα φτάσει πια σε ένα σημείο που δεν είχα πια να πάω κάπου πέρα από αυτό. Σαν να τα έχω πια παρασκεφτεί, παραεπεξεργαστεί και παραβιώσει όλα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, πως δεν μπορεί να με απασχολεί, κατά καιρούς, το θέμα της ανυπαρξίας.

 

Παρόλα αυτά, αποφάσισα να το πάρω ακόμα κι αν στο «τώρα» μου δεν είχα διάθεση να διαβάσω περί θανάτου.

 

Το αποτέλεσμα;

 

Χαίρομαι πολύ.

 

Που διάλεξα το συγκεκριμένο.

 

Που μου το πρότειναν.

Που βρέθηκε στα χέρια μου.

Που ξεκίνησα να το διαβάζω.

Που ξαναμπήκα στον κόσμο του Γιάλομ.

 

Κι εδώ έρχεται η «μικρή» μου απόφαση.

 

(Σε εισαγωγικά το «μικρή» γιατί, συχνά, στις μικρές αποφάσεις βρίσκονται-γίνονται και οι μεγάλες αλλαγές).

 

Θα διαβάσω όλα τα βιβλία του Γιάλομ.

(Τουλάχιστον... Όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει εδώ).

 

Είτε συμφωνώ, είτε διαφωνώ, είτε μου αρέσουν, είτε δεν μου αρέσουν, ό,τι κι αν γίνει, θα τα διαβάσω όλα.

 

Αυτό είχα να πω.

 

Και πάω να συνεχίσω να διαβάζω...

 

Και πάω να βρεθώ, να μεταφερθώ, να ταξιδέψω στον κήπο...

 

Στον κήπο του Επίκουρου...

 

Στον κήπο της ζωής...

 

---

 

Αυτό ήταν το Γράμμα μου στο τότε Φίλε μου κι όπως θα κατάλαβες μόλις σου αποκάλυψα και το βιβλίο που διάβαζα όλοοο αυτόν τον καιρό! Τα πρώτα μου γράμματα, ή ίσως και όλα τα γράμματά μου μέχρι τώρα, ήταν βουτηγμένα στη φιλοσοφία του φόβου του θανάτου με αφορμή αυτό το βιβλίο!!! Παρόλο που δεν αισθάνομαι να φοβάμαι τον θάνατο (θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή πώς το εννοώ αυτό)... αισθάνομαι, όμως, την ανάγκη της φιλοσοφίας... της φιλοσοφίας του θανάτου... της φιλοσοφίας της ζωής... (θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή πώς το εννοώ και αυτό!)!

 

Χαίρομαι απίστευτα πολύ που διάβασα αυτό το βιβλίο...

 

Νομίζω αυτά είναι αρκετά για σήμερα!!!

 

Θα τα πούμε αύριο πάλι!

 

Με ζωντανή Αγάπη

 

Μαριλού.