6/26/18

Ο άνθρωπος της γειτονιάς.



Είναι ένας άνθρωπος στην γειτονιά που με γνωρίζει από όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, παιδάκι, σε ηλικία δημοτικού. Τώρα έχει περάσει ο χρόνος έχει κι εκείνος μεγαλώσει κι εγώ. Εκείνος είναι πια σε προχωρημένη ηλικία... Κάτι έχει συμβεί στο μυαλό του, ποιος ξέρει τι, και όποτε με βλέπει με ρωτάει το ίδιο πράγμα. «Πού είσαι;», γουρλώνοντας τα μάτια του, με απορία στο βλέμμα. Δεν ξέρω τι εννοεί με αυτό το «Πού είμαι» αλλά του απαντάω «Εδώ είμαι». Άλλες φορές, επειδή αυτό συμβαίνει συχνά, δεν του απαντάω τίποτα και κουνάω το κεφάλι. Στην αρχή, νόμιζα πώς τα έχει χάσει εντελώς, μα τον βλέπω να επικοινωνεί με άλλους, να συζητάει, να κάνει διάλογο. Για κάποιο λόγο, σε σχέση με εμένα, κάτι έχει βραχυκυκλώσει κι έτσι μου κάνει την ίδια πάντα ερώτηση και μόνο αυτό, τίποτα άλλο. Πού και πού μετά από καιρό κάτι ξεμπλοκάρει και με ρωτάει και κάτι άλλο... αλλά και πάλι μπορεί να είναι κάτι περίεργο... Σήμερα για παράδειγμα με ρώτησε «Πώς και μένεις λεπτή;». Άλλο και τούτο! Πώς και μένω λεπτή... Τι ερώτηση είναι και τούτη. Κούνησα το κεφάλι, βραχυκυκλωμένη κι εγώ αυτήν την φορά, γιατί δεν περίμενα να με ρωτήσει κάτι άλλο από αυτό που με ρωτάει. Κι έφυγα... Αυτό, όμως, όπως είπα συμβαίνει σπάνια... το να με ρωτάει κάτι άλλο... Το καθημερινό, το συνηθισμένο, είναι αυτό το μόνιμο «Πού είσαι;». Και με κοιτάζει σαν να χάθηκα και σαν να έχει να με δει καιρό... Αυτός· που με βλέπει πιο συχνά από όλους... αφού είναι στην γειτονιά και με βλέπει συνέχεια... Τι να σημαίνει άραγε αυτό το «Πού είσαι;» του μυαλού του; Δεν ξέρω. Πάντως, είναι σαν να ακούω την εσωτερική μου ερώτηση εξωτερικά καθημερινά, από την φωνή κάποιου άλλου, με το ύφος κάποιου άλλου, με τον τρόπο κάποιου άλλου. Πού είμαι; Ρωτάω κι εγώ κάθε μέρα τον εαυτό μου. Πότε και πώς έχασα τον δρόμο; Τον έχασα ή τον βρήκα; Μήπως είμαι ακόμα πάνω και μέσα σε αυτόν; Και τι σημαίνει «χάθηκα» και τι σημαίνει «βρέθηκα» και τι σημαίνει πού είμαι και πού δεν είμαι και πώς είμαι και πώς δεν είμαι και πότε είμαι και πότε δεν είμαι... Πού είμαι; Εδώ είμαι. Πάντα είμαι εδώ. Και, ταυτόχρονα, ποτέ δεν είμαι εδώ. Πάντα είμαι σε μια διαρκή αναζήτηση του πού είμαι. Σε ποιο σημείο της ζωής βρίσκομαι; Κάτι με στενοχωρεί όταν με ρωτάει «Πού είμαι». Κάτι με στενοχωρεί για εκείνον. Κάτι με στενοχωρεί για εμένα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αφού δεν φαίνεται να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου παρά μόνο να με ρωτάει μόνο αυτό. Ξανά και ξανά και ξανά. Κι εγώ να του απαντάω: Εδώ. Εδώ. Εδώ. Λες και τον έφερε η ζωή μπροστά μου για να μου υπενθυμίζω πως είμαι ακόμα εδώ. Να είμαι ακόμα εδώ. Να μην φεύγω αλλού. Να μην χάνομαι. Κι αυτό το καθημερινό «Πού είσαι;» είναι κομμάτι της διαδρομής μου και της αναζήτησής μου... Είτε λέγεται από την φωνή την δική μου είτε λέγεται από την φωνή κάποιου άλλου... Καμιά φορά, εξάλλου, οι φωνές ενώνονται... όπως και οι ερωτήσεις... όπως και οι διαδρομές...

Εδώ είμαι. Όπως κι εσύ. Αν αναρωτιέσαι πού είσαι... Εδώ είσαι κι εσύ.



No comments:

Post a Comment