Α Β

Δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ για τίποτα. Ήμασταν και οι δύο άνθρωποι της μη σύγκρουσης και της επικοινωνίας. Του διαλόγου και της ηρεμίας. Υπάρχουν κι αυτές οι σχέσεις. Όπου δύο άνθρωποι περπατάνε ο καθένας τον δρόμο του και, συχρόνως, περπατάνε και μαζί έναν άλλον κοινό δρόμο.

Πότε δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να τσακωθούμε για το οτιδήποτε. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από το πιο γελοίο μέχρι το πιο σοβαρό. Κι ίσως να είχα δίκιο που το πίστευα γιατί ακόμα κι αυτήν την μία φορά δεν τσακωθήκαμε. Πιεστήκαμε; Ναι. Εγώ πιέστηκα. Φτάσαμε σε αδιέξοδο; Ναι. Εγώ έφτασα σε αδιέξοδο. Νιώσαμε εγκλωβισμένοι; Ναι. Εγώ ένιωσα εγκλωβισμένη. Και γράφω «εγώ» γιατί όσο κι αν γνωρίζεις (ή νομίζεις πως γνωρίζεις) τον άλλον δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι σκέφτηκε και για το πώς αισθάνθηκε εκείνος. Οπότε ο πληθυντίκος δεν μπορώ να ξέρω αν είναι σωστός. Ο ενικός; Ναι. Αυτό μπορώ να το ξέρω.

Αυτήν την μία φορά (μία φορά, μόνο μία φορά στον τόσο χρόνο που ήμασταν μαζί, αλλά κι όμως ήταν αρκετή...), συνέβηκε το εξής. Εγώ πίστευα το Α. Και ο φίλος μου πίστευε το Β. Εγώ ήθελα να κάνω το Α και ο φίλος μου ήθελε να κάνει το Β. Καλά ως εδώ; Καλά. Μια χαρά. Γιατί δεν είμαστε ίδιοι άνθρωποι και δεν χρειάζεται ούτε να πιστεύουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα ούτε να θέλουμε να κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Εγώ δεν είχα θέμα να κάνω εγώ το Α κι εκείνος το Β, αφού αυτό θεωρούσε ο καθένας σωστό σε σχέση με τον εαυτό του. Εκείνος, όμως, είχε θέμα να κάνω εγώ το Α κι εκείνος το Β. Ο φίλος μου δεν ήθελε απλά να κάνει το Β, ήθελε να κάνω κι εγώ το Β. Και κάπου εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα. Εγώ να κάνω το Β αποκλειόταν αφού δεν πίστευα το Β. Να μην κάνω τίποτα θα ήταν πιο πιθανό αλλά και πάλι δεν θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Αν έκανα, όμως, το Α, που ήταν κι αυτό που ήθελα να κάνω πραγματικά, ήξερα πως ο φίλος μου θα μου το «χρέωνε». Δεν θα μου το «συγχωρούσε». Και δεν ήμουν σίγουρη αν η σχέση θα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει μετά και μέσα από αυτό...

Στην ζωή μου... είχα παρακολουθήσει αρκετούς ανθρώπους... που «πίστευαν» το Α... και όταν έκαναν πολύχρονη (ή και μη πολύχρονη) σχέση ή όταν παντρεύτηκαν, έτσι απλά, από την μία στιγμή στην άλλη, «άλλαξαν» και «πίστευαν» το Β μόνο και μόνο επειδή ο σύντροφός τους πίστευε το Β. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Σκεφτόμουν... τόσα χρόνια μου έλεγαν τα Α τώρα γιατί λένε τα Β και τα υποστηρίζουν και σαν να τα πίστευαν μια ζωή;! Πού πήγε η δική τους προσωπικότητα; Πού πήγε ο δικός τους χαραχτήρας; Οι δικές τους ιδέες; Τα δικά τους πιστεύω; Και τι συμβαίνει; Άλλαξαν τα πιστεύω τους ή απλά καταπιέζουν τα δικά τους πιστεύω για κάποιον άλλον; Είδα ανθρώπους να ψηφίζουν κάτι απλά και μόνο επειδή το ψηφίζει ο σύντροφός τους, κάτι που δεν θα το ψήφιζαν ποτέ πριν, ανθρώπους να ψηφίζουν κάποιον απλά και μόνο επειδή τους τάζει κάτι και επειδή ο σύντροφός τους θεωρεί πως αυτό είναι το σωστό να γίνει, ανθρώπους να βάζουν μέσο απλά για μία θέση στον μη ήλιο επειδή ο σύντροφός τους υποστήριζε πως αυτή η θέση του μη ήλιου είναι πιο σημαντική από όσο πραγματικά είναι, ανθρώπους να μιλάνε για την κοινωνία και τους ανθρώπους με τρόπους που δεν θα μιλούσαν ποτέ πριν απλά και μόνο επειδή ο σύντροφός τους... πίστευε πως ο κόσμος λειτουργεί έτσι οπότε πρέπει να λειτουργήσουν υποχρεωτικά και εκείνοι έτσι. Κι ήταν οι δικοί μου Φίλοι. Οι Φίλοι που συζητούσαμε για έναν καλύτερο κόσμο. Οι Φίλοι που είχαμε υποσχεθεί μεταξύ μας πως ποτέ δεν θα πέφταμε τόσο χαμηλά. Στο να κάνουμε κάτι μόνο και μόνο επειδή υποτίθεται πως το κάνουν όλοι. Γιατί δεν το κάνουν όλοι. Το κάνουν σχεδόν όλοι. Και σε αυτό το «σχεδόν» (που δεν ανήκει στους όλους) ανήκουν οι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εμείς υποτίθεται πως ήμασταν αυτοί που θα προσπαθούσαμε χωρίς... χωρίς να δώσουμε φακελάκι... χωρίς να κομματοποιηθούμε... χωρίς να κάνουμε γνωριμίες... Ήμασταν αυτοί που θέλαμε να δώσουμε αξία στην αξία... που θέλαμε να δώσουμε ανθρωπιά στον άνθρωπο... Έναν έναν παρακολούθησα τους τότε Φίλους μου, έναν έναν, πραγματικά, να σταματάνε να πιστεύουν στον έρωτα, να σταματάνε να πιστεύουν στην αγάπη, στον άνθρωπο, στον καλύτερο κόσμο. Έναν έναν τους παρακολούθησα να είναι σε μία σχέση που δεν τους αρέσει, σε μια δουλειά που δεν τους αρέσει, και να κάνουν μια ζωή που δεν τους αρέσει. Με πιστεύω μη δικά τους. Με ιδέες μη δικές τους. Και ήταν τότε που ένιωσα τόσο μόνη μου όσο ποτέ. Κανένας χωρισμός δεν μου το είχε κάνει αυτό, κανένας θάνατος. Αυτό το να νιώσεις πως όλοι πάμε προς την ίδια κατεύθυνση και πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γιατί δεν σε αφήνουν να υπάρξει άλλος δρόμος. Και σε αυτό το σημείο της ζωής, πριν πολλά πολλά χρόνια, έτυχε να είμαι σε σχέση με εκείνον που ήθελε να πω το Β απλά και μόνο επειδή το λέει αυτός. Και τότε είδα την ζωή μου αποστασιοποιημένα. Και είπα στον εαυτό μου. Αυτό. Αυτό είναι το σημείο που μπορείς να επιλέξεις τι θα κάνεις. Θα πας στα πιστεύω του άλλου θυσιάζοντας τον εαυτό σου ή θα πας στα πιστεύω τα δικά σου και θα δεις αν θα αντέξει η σχέση; Κι είπα να μείνω στα δικά μου πιστεύω. Κυρίως, γιατί δεν ήθελα να αφήσω την ελπίδα μου για τον κόσμο και την πίστη μου για τον άνθρωπο. Δεν ήμουν έτοιμη να γίνω όπως όλοι. Για το μέλλον δεν ήμουν (όπως και δεν είμαι) σίγουρη για το τι θα συνέβαινε (όπως και για το τι θα συμβεί). Μπορεί κι εγώ να άλλαζα με τρόπους που δεν θα περίμενα ποτέ να αλλάξω. Αλλά για εκείνο το σημείο μου ήθελα ακόμα να μείνω στην προσπάθεια του... είμαι αυτό που είμαι και αυτά είναι όσα πιστεύω για τον κόσμο και για τους ανθρώπους. Προσπάθησα τότε να εξηγήσω την θέση μου... Μπορείς να πιστεύεις τα Β αλλά εγώ πιστεύω τα Α και τα πιστεύω πολύ πριν σε γνωρίσω... Και υπάρχουν κάποια σημεία μου που μπορείς να τα επηρεάσεις, γιατί, φυσικά, μέσα από τις σχέσεις εξελισσόμαστε και αλλάζουμε, αλλά υπάρχουν και κάποια σημεία μου που είναι εγώ... είναι πρωταρχικά υλικά δικά μου... είμαι φτιαγμένη από αυτά... και αν τα χάσω θα με χάσω και δεν θα είναι καλό ούτε για εμένα ούτε για εσένα ούτε για την σχέση μας... Σε αυτό το σημείο μου, λοιπόν, επιλέγω να μείνω στα δικά μου πιστεύω... γιατί αν δεν μείνω στα δικά μου πιστεύω δεν θα νιώθω καλά με εμένα... Κι έτσι απλά... με αυτήν την μικρή κίνηση... του να μείνω σε αυτό που ήθελα να μείνω... του να μείνω σε αυτό που είμαι και σε αυτό που θα ήθελα να γίνω... έτσι απλά... η σχέση δεν άντεξε. Δεν μπόρεσε να αντέξει. Γιατί ο φίλος μου μου χρέωσε αυτό το ότι δεν πήγα προς αυτόν. Αλλά εγώ δεν το έβλεπα σαν να πηγαίνω προς αυτόν το έβλεπα σαν να απομακρύνομαι από εμένα. Δεν θα συγχωρούσα ποτέ εμένα αν μου επέτρεπα να πέσω τόσο χαμηλά ώστε να θυσιάσω τις ιδέες μου για τον κόσμο. Κι όσο μεγάλωνα τα πράγματα στις σχέσεις δυσκόλευαν. Γιατί, καμιά φορά, ο άλλος θεωρεί πως το να είστε μαζί στην σχέση είναι το να γίνεις σαν κι αυτόν, να επιβεβαιώνεις μόνο ό,τι λέει εκείνος, να κάνεις μόνο ό,τι κάνει εκείνος, να συμφωνείς μόνο με ό,τι λέει και κάνει εκείνος. Και από πολύ νωρίς γνώριζα πως δεν μπορώ ούτε να γίνω ούτε να είμαι μια τέτοια γυναίκα, ένας τέτοιος άνθρωπος. Όπως και από πολύ νωρίς γνώριζα πως το πιθανότερο θα μείνω μόνη μου σε αυτήν την ζωή.

Είναι πολύ εύκολο να σου πουν οι άνθρωποι γύρω σου πως μένεις μόνος σου, επειδή εσύ θέλεις να μείνεις μόνος σου, επειδή εσύ δεν συμβιβάζεσαι, επειδή εσύ δεν επιλέγεις να κάνεις τις «θυσίες» που χρειάζεται για να μείνεις σε μία σχέση.

Θυσίες... Είναι δυνατόν να έχουμε επιλέξει αυτήν την λέξη να υπάρχει μέσα στις σχέσεις μας; Θυσίες;!

Ποτέ δεν έβλεπα την ανθρώπινη επικοινωνία σαν θυσία. Ποτέ δεν ένιωσα σε καμία σχέση μου να κάνω καμία θυσία. Όχι έτσι όπως την λένε και την εννοούν οι άνθρωποι. Όταν πήγαινα προς τον άλλον, ήθελα να πάω προς τον άλλον. Τίποτα δεν το βίωνα σαν θυσία. Όταν αρχίζεις να βιώνεις πως κανείς θυσίες για τον άλλον... στα δικά μου τα μάτια... υπάρχει ουσιαστικό θέμα στην σχέση. Ποτέ δεν έκανα κάτι που ήμουν υποχρεωμένη να κάνω για τον άλλον. Ό,τι έκανα, το έκανα γιατί ενδιαφερόμουν για τον άλλον, γιατί ήμουν ερωτευμένη με τον άλλον, γιατί αγαπούσα τον άλλον... γιατί ήθελα να μάθω τον κόσμο του, να καταλάβω πώς σκέφτεται, τι νιώθει, ήθελα να μοιραστούμε αυτό που είμαστε και να ανταλλάξουμε αυτό που έχουμε... Ούτε μία θυσία στα τόσα χρόνια ζωής. Ούτε ένα φιλί από υποχρέωση. Ούτε μία λέξη επειδή πρέπει. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον άλλον άνθρωπο στα μάτια για να πάει προς αυτόν χωρίς να χρειαστεί να κάνει ούτε μία θυσία. Κι αν και οι δύο άνθρωποι είναι ισορροπημένοι, κανένας δεν θα ζητήσει από τον άλλον να γίνει κάτι που δεν είναι.

Ποτέ δεν μου συνέβησαν αυτά που συμβαίνουν στους άλλους άνθρωπους στις σχέσεις.

Πότε δεν ένιωσα να περνάει ο έρωτας με τον χρόνο. Για κάποιο λόγο ο δικός μου έρωτας έμενε με τον χρόνο. Το ίδιο ισχυρός. Το ίδιο έντονος.

Πότε δεν ένιωσα τον έρωτα να γίνεται αγάπη.

Πότε είχα έρωτα, πότε είχα αγάπη, πότε είχα και τα δύο... αλλά πότε δεν ένιωσα το ένα να μεταμορφώνεται στο άλλο. Μπορεί να είχα έναν αιώνιο έρωτα ή μια κεραυνοβόλα αγάπη. Ναι, ναι αγάπησα κάποιον με την πρώτη ματιά! Ναι, ναι, ερωτεύτηκα κάποιον για πολλά πολλά χρόνια! Ποτέ δεν ήταν έτσι όπως τα όριζαν οι άλλοι. Κι όταν μου μίλαγαν οι άλλοι για τις δικές τους σχέσεις... τα άκουγα όλα με προσοχή, τα καταλάβαινα, τα επεξεργαζόμουν, τα αισθανόμουν... έκανα ενδιαφέρουσες συζητήσεις... έδινα βοηθητικές συμβουλές... έτσι μου έλεγαν... έτσι αισθανόμουν... μα... σε σχέση με εμένα... τα ένιωθα όλα ξένα ακριβώς επειδή εγώ τα βίωνα διαφορετικά.

Για εμένα η μαγεία στις σχέσεις βρισκόταν σε εκείνο το ΑΒ. Όπου μπορούσε να υπάρξει και το Α και το Β μαζί χωρίς να υπερισχύσει το ένα ή το άλλο, χωρίς να καταπιεί το ένα το άλλο. Χωρίς να είναι μία μάχη για το ποιος έχει δίκιο, ένας αγώνας για το ποιος θα τραβήξει τον άλλον στην δική του μεριά. Καμία ανάγκη να έχω δίκιο. Καμία ανάγκη να υπερισχύσω. Ανάγκη να υπάρξω; Ναι. Ανάγκη να υπάρχει κι ο άλλος; Ναι. Ανάγκη να υπάρχουμε μαζί; Ναι.

Και χαίρομαι πολύ για όλα τα ΑΒ της ζωής μου. Είτε ήταν μικρές στιγμές είτε εποχές ολόκληρες. Αυτά τα μικρά, ελάχιστα, ΑΒ ήταν η ζωντανή απόδειξἠ μου πως υπάρχει κι άλλος τρόπος, άλλο αν οι άνθρωποι δεν τον επιλέγουν. Είναι πιο δύσκολος εκείνος ο δρόμος. Σε εκείνον τον δρόμο εξαφανίζονται τα «Εγώ», ακούς και μιλάς, επικοινωνείς, καταλαβαίνεις, συζητάς, προχωράς, αγαπάς. Σε εκείνον τον δρόμο εσύ είσαι εσύ, ο άλλος είναι ο άλλος και μαζί είστε μαζί. Υπάρχει ισότητα, ελευθερία και, φυσικά, πάνω και πέρα από όλα, αγάπη.

Η πορεία θα δείξει για την συνέχεια...
Η συνέχεια θα δείξει για την πορεία...