Όταν ήμουν μικρή κι έβλεπα τους μεγάλους... αναρωτιόμουν... πώς γίνεται. Πώς γίνεται να μην σε ενδιαφέρει να μιλήσεις ουσιαστικά και να ακούσεις πραγματικά; Πώς γίνεται να μην θέλεις να μάθεις ποιος είναι αυτός που έχεις απέναντί σου, ποια είναι η ιστορία του, τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, τι κάνει, αν είναι καλά, πώς νιώθει, αν φοβάται, αν είναι στενοχωρημένος, αν είναι ευτυχισμένος... Πώς γίνεται να μην έχεις χιλιάδες ερωτήσεις για τον κάθε άνθρωπο που συναντάς. Πώς είναι δυνατόν να προσπερνάς με τέτοια ευκολία το ό,τι μπορεί να συμβαίνει στους κοντινούς σου ανθρώπους ή στους μακρινούς σου ανθρώπους, στους γνωστούς ή στους αγνώστους. Πώς είναι δυνατόν να βαρεθείς μία σχέση ή έναν άνθρωπο και να έχεις την ανάγκη άλλων ανθρώπων για να καλύψεις τα κενά σου όταν ούτε καν προσπαθείς να γνωρίσεις τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί. Πώς είναι δυνατόν με τέτοια ευκολία να χαλάς μια φιλία ή να διαλύεις μια σχέση, να ερωτεύεσαι και να ξε-ερωτεύεσαι, να αγαπάς και να ξε-αγαπάς. Λες και ο έρωτας και η αγάπη εύκολα περνούν... Πώς γίνεται να μην κοιτάζεις το βλέμμα του άλλου και να μην ακούς αυτό που θέλει να σου πει η καρδιά του.
Κι έπειτα μεγάλωσα. Κι από εκεί που νόμιζα πως εγώ θα γίνω ο άνθρωπος που δεν θα αφήσω να με καταπιεί όλη αυτή η αδιαφορία... κατέληξα κι εγώ να μην μπορώ. Να μην μπορώ να πω την ιστορία μου, γιατί ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να την ακούσει. Να μην μπορώ να μιλήσω για αυτό που νιώθω και για αυτό που αισθάνομαι γιατί ο άλλος θα φοβηθεί, ή θα τρομάξει ή θα αγχωθεί. Να μην μπορώ να είμαι εγώ γιατί ο άλλος δεν αντέχει να είμαι εγώ.
Πώς γίνεται; Έτσι γίνεται.
Έτσι απλά... γίνεται.
No comments:
Post a Comment